Unha fórmula caducada

Este día 6 cumpríronse 37 anos dende a aprobación da vixente Constitución en referéndum, polos cidadáns que tiñan 18 anos naquel intre. Velaí unha das razóns da distancia de millóns a respecto do marco constitucional actual: todos os que nacimos despois do outono do 1960 non puidemos votar esta Norma Fundamental.

Por X.A. Pérez-Lema | A Coruña | 06/12/2015

Mais o problema dase, tamèn, a respecto da cidadanía que si puido votar. Porque a pregunta que se lle prantexou á cidadanía aquel lonxano día de Nadal do 1978 incluía, dentro do paquete e sen posibilidade ningunha de desbotalas, opcións políticas tan importantes como a Monarquía borbónica ou a proscrición do dereito a decidir das diversas nacións do Estado(impúxose na redacción unha expresión tan rechamante e reiterativa como que a Constitución baseábase “na indisolúbel unidade da Nación española, patria común e indivisíbel de todos os españois…” ).

Para máis, a evolución lexislativa posterior do sistema constitucional anulou na práctica o recoñecemento do dereito ao autogoberno singular e paccionado de Galicia, Euskadi, Catalunya e Navarra (da que se prevía constitucionalmente en plena igualdade de opción a súa incorporación a Euskadi ou a súa continuidade como comunidade foral independente). Primeiro diluíndo e xeralizando ese dereito ao outorgarlle “café para todos” aos outros territorios, aos que ademáis se lles dotou por vía de transferencia de todas as competencias que compuñan o nível autonòmico previsto só para as nacionalidades. Segundo recentralizando, quer co pretexto da garantía do cumprimento do Dereito e decisións singulares da Unión Europea, quer co continuo baleiramento do autogoberno a medio de leis de bases ou mecanismos de tutela estatal (normativa, executiva e financeira) impropios dun Estado composto.

Velaí porque, independentemente de que a propia evolución da tecnoloxía, dos valores, da economía e da sociedade requiran dunha fonda revisión constituínte, sexa ésta inaprazábel para o encaixe normativo da España plurinacional, recoñecendo o dereito a decidir das súas diversas nacións (entre elas Galicia) e garantíndolles un financiamento automático e xusto e un autogoberno blindado de inmisións dende o Poder Central. Se non se enfronta axiña dificultarase ou mesmo imposibilitarase este encaixe.

Licenciado en Dereito e graduado en Administración de Empresas. Leva exercendo a avogacía máis de vinte anos e dirixe o seu propio despacho n’A Coruña, con nomeada adicación ao Dereito Administrativo e Mercantil . Foi profesor da Escola de Práctica Xurídica do Colexio de Avogados coruñés e da Facultade de Ciencias Sociais da Universidade de Vigio. Arestora imparte a docencia no primeiro programa de asesoría xurídica de empresa que se desenvolve en Galicia, no Instituto de Finanzas e Formación Empresarial (IFFE).Publicou varios traballos sobre temática xurídica. Foi xefe de gabinete do Conselleiro da Presidencia Pablo González Mariñas, sendo Presidente Fernando González Laxe e secretario xeral de Relacións Institucionais na Vicepresidencia da Xunta ás ordes de Anxo Quintana (2007-2009). Fpoi asesor xurídico do Consello da Xuventude de Galicia (1991-1997) e tivo unha intensa actividade na defensa penal de obxectores e insumisos até que se acadou a supresión do servizo militar obrigatorio. Colaborador da Radio Galega e da TVG e de varios xornais, revistas e emisoras de Radio e TV galegas.