Non hai tempo para reformas mornas

 O quecemento global non é un accidente nin unha consecuencia inevitábel, é o resultado directo dun modelo de produción que prioriza o lucro sobre a vida. As elites constrúen búnkeres mentres millóns enfrontan inundacións, incendios e secas. Porén o desastre non é natural: é político. É unha expresión da loita de clases, unha guerra silenciosa na que quen ostenta o poder sacrifican o futuro das maiorías polo beneficio inmediato.

 

Entrementres, a tecnoloxía, que podería ser unha ferramenta para a emancipación, convértese nunha nova arma de dominación. A Intelixencia artificial non é neutral; é deseñada por e para perpetuar as desigualdades existentes. Nun sistema capitalista, os algoritmos reforzan as xerarquías de clase, xénero e raza. Os traballos desaparecen, os dereitos individuais erosiónanse, e a vixilancia masiva medra como unha sombra sobre as nosas liberdades. A tecnoloxía non é o problema, senón quen a controla. Até que non estea ao servizo das traballadoras e traballadores, dos pobos oprimidos, será só unha nova faciana da vella orde opresora.

 

A rearticulación xeopolítica do mundo non é máis que o reflexo dun sistema en descomposición. O declive de Occidente non trae consigo a liberación, senón unha reconfiguración das cadeas. As potencias emerxentes do sur global, aínda que desafiantes, non están exentas de reproducir as mesmas dinámicas de explotación se non se enfrontan á raíz do problema: o capitalismo imperialista. As guerras que se multiplican por todos os continentes non son simples conflitos locais, senón manifestacións dunha loita polo control dos recursos e o dominio dos mercados. A verdadeira emancipación non virá dun cambio de amos, senón da abolición do sistema que permite estas xerarquías.

 

Neste escenario de crise global, a loita contra as desigualdades é máis urxente que nunca. O racismo, o patriarcado e a opresión de clase non son accidentes nin aberracións, son os piares sobre os que se sostén este sistema. As mulleres, especialmente as do sur global, as comunidades racializadas e a clase traballadora, soportan o peso máis cruel desta estrutura. As migracións, lonxe de ser unha ameaza, son unha resistencia fronte a un sistema que saquea terras e expulsa aos pobos. A verdadeira ameaza non son quen cruza as fronteiras, senón quen as traza para dividirnos e explotarnos.

 

Todo isto ocorre mentres esgotamos os recursos do planeta, non por necesidade, senón pola  cobiza duns poucos. A auga, os bosques e os minerais son explotados ao límite, non para o benestar da humanidade, senón para encher os petos das grandes corporacións. Este saqueo non é sostíbel nin inevitábel: é a consecuencia directa dun modelo económico que prioriza a acumulación de riqueza sobre a vida mesma. Detelo non é unha opción, é unha obrigación.

 

E no medio deste colapso, a democracia liberal mostra a súa verdadeira faciana: un espellismo que protexe os intereses das elites. O auxe da extrema dereita e o autoritarismo non é un fenómeno illado, senón a resposta do sistema para protexerse fronte ao descontento crecente. A solución non é regresar a un pasado idealizado, senón avanzar cara a unha democracia real, construída desde abaixo, desde as loitas dos pobos. Unha democracia que non sexa un privilexio, senón un dereito, arraigada na xustiza social e a igualdade.

 

O momento da revolución é agora. Non hai tempo para reformas mornas nin promesas baleiras. É hora de loitar, de organizarse e de acabar co capitalismo e o patriarcado, os verdadeiros inimigos da humanidade e do planeta. Só un mundo novo, construído sobre as ruínas deste sistema opresor, pode garantir un futuro onde a vida, a xustiza e a dignidade estean no centro. A historia está do noso lado, porén é a nosa responsabilidade escribila coas nosas propias mans.