O tramo autonómico do imposto sobre os carburantes é ilegal: o Supremo avala a súa devolución

O Tribunal Supremo declarou que o Dereito da Unión Europea se opón ao tipo autonómico do imposto sobre hidrocarburos e que os obrigados tributarios a quen se lles repercutiu devandito tributo teñen dereito á devolución das cantidades que, por tal concepto, soportasen indebidamente. Nunha nota, o Supremo lembra que durante os anos 2013 a 2018, a Lei 38/1992, de 28 de decembro, de Impostos Especiais facultou ás comunidades autónomas para o establecemento dun tipo impositivo autonómico, posibilitando un gravame diferenciado segundo o lugar onde se consumía o produto sometido a imposición.

Ante as dúbidas que suscitaba a interpretación do Dereito da Unión Europea, o Tribunal Supremo expuxo unha cuestión prejudicial ao Tribunal de xustiza da Unión Europea que, nunha sentenza do pasado mes de maio considerou que non cabe establecer tipos diferenciados en función do territorio, neste caso, segundo a comunidade autónoma. O Tribunal Supremo recoñece así a lexitimación aos obrigados tributarios repercutidos para solicitar á Administración a devolución dos ingresos indebidos. Ademais, o alto tribunal aclarou que a obrigación de devolución corresponde á comunidade autónoma en que se ingresaron as cotas ilegais, aínda que non fose a destinataria final deses importes, sen prexuízo dos axustes internos entre Estado e comunidades autónomas.

A sentenza considera que a translación directa do importe do tributo, vía prezo, efectuada polo obrigado tributario que soportou a repercusión, sobre o comprador ou adquirente do produto, constitúe a única excepción ao dereito a obter a devolución, respecto do importe trasladado, sempre que se neutralizaron os efectos económicos do tributo respecto ao obrigado tributario. Non entanto, esta translación vía prezo aos adquirentes finais dos carburantes, non outorga a estes a posibilidade de solicitar á Facenda Pública a porción correspondente ao imposto ilegal, xa que esta translación vía prezo non é unha repercusión imposta como consecuencia dunha facultade legalmente recoñecida ao provedor, e, ademais, existen outras vías distintas para dirixir unha reclamación ao provedor para recuperar o abonado en tal concepto, ou, no seu caso, ao Estado pola aplicación dunha lei contraria ao dereito da Unión Europea.

Agora ben, o Tribunal Supremo matiza que a proba de que dita translación directa non tivo lugar non corresponde ao obrigado tributario que soportou a repercusión, sen que a Administración poida rexeitar a devolución, argumentando que o repercutido non acreditou a ausencia do seu traslado económico aos clientes. A sentenza ordena a retroacción de actuacións para que, sobre a base do criterio que proclama, a Sala de instancia valore aspectos relativos á prescrición, á contía dos importes repercutidos e á translación directa de todo ou parte do importe do tributo sobre terceiros. Verificado o cal, a administración tributaria deberá reembolsar as correspondentes cantidades, previa comprobación de que os importes solicitados foron ingresados polos suxeitos pasivos mediante as oportunas autoliquidacións e de que tales importes non fosen xa obxecto de devolución previa.

Un home bota gasolina nunha gasolineira | Fonte: A. Pérez Meca - Arquivo