Un estudo da USC recolle as claves para evitar as picaduras de carrachas no Camiño Francés

Unha investigación da Universidade de Santiago de Compostela (USC) propón medidas preventivas para evitar as picaduras de carracha no Camiño Francés, onde identifica as zonas de risco e achega recomendacións para unha viaxe segura. Desprazarse pola zona central dos camiños, empregar calzado pechado e roupa clara e utilizar repelentes adecuados son algúns dos consellos que achega o estudo 'Determinación das zonas de rocha de picadura de carrachas non Camiño de Santiago Francés (etapas O Cebreiro-Santiago ', realizado por Susana Remesar Alonso.

O traballo, do que informou a universidade nun comunicado, ten a súa orixe nun proxecto de investigación financiado pola Cátedra do Camiño de Santiago e das Peregrinacións da USC, cuxa creación é o resultado da colaboración entre a USC e Turismo de Galicia da Xunta. Susana Remesar, profesora do Departamento de Patoloxía Animal da Universidade de Santiago de Compostela, lembra neste traballo que as carrachas son artrópodos que se alimentan de sangue e que "transmiten unha ampla variedade de bacterias, virus e parásitos", o que lles confire gran importancia como vectores de axentes patóxenos para persoas e animais.

A USC indicou que estudos previos demostraron que unha elevada porcentaxe de carrachas presentes na vexetación de Galicia albergan patóxenos zoonósicos, sendo algunhas xenoespecies de 'Borrelia' incluídas no grupo 'B. burgdorferi sensu latexo', causantes da enfermidade de Lyme, os máis prevalecentes". O Camiño de Santiago, lémbrase na investigación, é a ruta antiga máis concorrida de Europa e a maioría do seu percorrido realízase por áreas boscosas con vexetación autóctona con presenza de animais silvestres que forman no seu conxunto un hábitat adecuado para o mantemento das poboacións de carrachas. Por estes motivos, o obxectivo principal da presente investigación foi determinar e delimitar as áreas de risco de picadura de carrachas presentes nas diferentes etapas do Camiño de Santiago Francés en Galicia.

A USC sinala que esta información será de gran importancia para previr as picaduras destes artrópodos reducindo así o risco de transmisión de axentes patóxenos. As mostraxes de carrachas realizáronse durante os períodos de maior actividade das mesmas e os resultados obtidos revelan que a garrapata máis abundante nas áreas analizadas é a 'Ixodes ricinus', o que ten un especial interese desde o punto de vista epidemiolóxico, xa que nunha elevada porcentaxe de mostras detectáronse xenoespecies de 'Borrelia' asociadas a enfermidade de Lyme. Ademais, tamén se detectaron exemplares de 'Dermacentor marginatus' e 'Ixodes ricinus' positivos a especies de 'Rickettsia', 'Anaplasma' e 'Babesia' zoonósicas.

PREVENCIÓN

A USC sinala que o coñecemento adquirido permitirá desenvolver estratexias de control proporcionando información sobre como previr as picaduras e como actuar no caso de sufrilas. Nos anexos do estudo, como primeiras medidas de prevención, suxírese camiñar pola zona central dos camiños e usar calzado pechado, roupa clara e repelentes. Unha segunda fase suporía revisarse o corpo e a roupa ao final da xornada para descartar que queda algunha carracha fixada no corpo.

E a terceira fase, no caso de localizarse algunha, debe extraerse canto antes empregando pinzas, colocándoas preto da pel e tirando suavemente; a continuación recoméndase gardar a garrapata nun bote con alcol por se fose necesario analizala posteriormente, e lavar con auga e xabón a ferida. Están contraindicados o uso de aceites ou calor para extraer as carrachas, e tampouco se deben cortar. O estudo lembra que se nos días seguintes á picadura aparece febre ou algunha erupción na pel, débese acudir a un centro de saúde levando o bote coa garrapata por se fose necesario analizala para coñecer exactamente que enfermidade transmitiu.