Europa contra o militarismo!

Esta afirmación, lonxe de ser unha simple crítica política, é un diagnóstico certeiro sobre o estado de subxugación xeopolítica no que se atopa Europa dentro da OTAN, unha organización que, máis que un espazo de colaboración, serviu como un mecanismo de control e dominación por parte dos Estados Unidos. Fronte a este escenario, a proposta de saír da OTAN e construír un sistema de seguridade europeo resulta non só pertinente, senón esencial para recuperar a soberanía de Europa, restaurar a paz e promover o benestar dos seus pobos.

 

Durante as últimas décadas, a OTAN foi presentada como unha alianza defensiva entre países democráticos, cuxa misión supostamente era protexer os seus membros de ameazas externas. Porén, a realidade das intervencións militares no Medio Oriente, Asia Central e África móstranos un panorama moi diferente. A OTAN interveu en países como Afganistán, Iraq, Libia e moitos outros, con resultados devastadores para as poboacións locais, ao mesmo tempo que consolidou os intereses xeopolíticos dos Estados Unidos e das potencias occidentais. Estas intervencións non só xeraron inestabilidade e sufrimento humano, senón que tamén serviron para impoñer un modelo de “seguridade” baseado na violencia, a guerra e o intervencionismo imperialista, no canto da diplomacia e a cooperación internacional.

 

A expansión da OTAN cara ao leste de Europa, particularmente despois da caída do muro de Berlín, exemplifica como esta organización foi utilizada como un instrumento para consolidar o dominio de EE.UU. sobre Europa e outros territorios. Esta expansión non foi unha resposta a ameazas reais, senón unha estratexia imperialista para achegar os países europeos ao conxunto de intereses xeopolíticos dos Estados Unidos, con frecuencia sen ter en conta as preocupacións lexítimas dos pobos europeos. Este proceso de expansión, ademais, aumentou as tensións internacionais, particularmente con Rusia, e colocou a Europa nunha posición de vulnerabilidade fronte a posíbeis conflitos globais que non lle concernen directamente. A guerra en Ucraína é un claro exemplo de como o expansionismo exacerbado deteriorou as relacións con Rusia e levou a Europa a un conflito innecesario. Este enfrontamento non só agravou a inestabilidade rexional, senón que tamén involucrou ao vello continente en dinámicas bélicas alleas aos seus propios intereses inmediatos, con consecuencias profundas tanto a nivel político como social e económico.

 

É neste contexto que as palabras de Montero adquiren unha relevancia crucial. A OTAN nunca foi unha simple alianza “defensiva”, senón que é máis ben nunha maquinaria xeopolítica cuxo obxectivo principal é garantir os intereses dos Estados Unidos. Europa, no canto de ser un actor autónomo e soberano, converteuse nun apéndice das decisións de Washington. As decisións militares tomadas pola OTAN con frecuencia non se consultan cos países membros, e os custos destas decisións recaen sobre as economías e as poboacións europeas. As intervencións en Iraq e Afganistán, por exemplo, non só supuxeron unha enorme perda de vidas humanas e un sufrimento incalculábel para as poboacións destes países, senón que tamén implicaron un gasto masivo de recursos públicos que poderían destinarse a mellorar as condicións de vida en Europa. Ao mesmo tempo, a industria militar continuou medrando, alimentada polos intereses das grandes corporacións armamentísticas, que ven na guerra unha fonte de lucro e poder.

 

É fundamental entendermos que esta dinámica non só pon en risco a seguridade de Europa, senón que tamén limita a súa capacidade para desenvolver unha política exterior autónoma e baseada nos seus propios intereses. A crecente dependencia de Europa respecto á OTAN e á influencia dos Estados Unidos debilitou a capacidade dos países europeos para construír os seus propios sistemas de seguridade e de defensa, baseados na cooperación mutua, o respecto aos dereitos humanos e a diplomacia. A idea de que Europa debe seguir subordinada aos intereses norteamericanos é incompatíbel coa idea dun continente soberano, capaz de xestionar os seus propios recursos e tomar decisións políticas que respondan as necesidades e desexos dos seus pobos.

 

Fronte a este panorama, a proposta de saír da OTAN e construír un sistema de seguridade europeo baseado na cooperación, a autonomía e o benestar común non só é unha alternativa viábel, senón unha necesidade urxente. Europa ten os recursos, a capacidade e o potencial para deseñar un sistema de seguridade que non dependa das intervencións militares nin do control de potencias estranxeiras. Un sistema de seguridade europeo debe centrarse na cooperación entre os países do continente, respectando a soberanía de cada un deles, e debe construírse sobre principios de paz, solidariedade, cooperación e respecto mutuo.

 

Un compoñente fundamental deste novo sistema de seguridade debe ser o control estatal das empresas estratéxicas, particularmente en sectores esenciais como a enerxía, as telecomunicacións, a infraestrutura e a tecnoloxía. Ao longo das últimas décadas, a privatización destas industrias deixou a Europa vulnerábel ante as presións das grandes corporacións multinacionais, moitas das cales teñen vencellos estreitos cos intereses de potencias estranxeiras, particularmente cos Estados Unidos. O control estatal destes sectores estratéxicos é esencial para garantir que os recursos e as infraestruturas máis importantes non estean en mans de intereses privados ou estranxeiros, senón que sirvan para satisfacer as necesidades da poboación e contribuír ao benestar colectivo. A soberanía económica é tan importante como a soberanía política e debe ser unha pedra angular dun novo sistema de seguridade europeo.

 

Ademais, o gasto en armamento debe ser revisado de maneira crítica. A actual carreira armamentística, que desviou miles de millóns de euros dos orzamentos públicos cara á industria militar, é incompatíbel coas necesidades urxentes da poboación europea. No canto de seguir destinando recursos á fabricación e á compra de armas, Europa debe investir en máis e mellores servizos públicos: sanidade, educación, vivenda, pensións, axuda á dependencia e protección social. A paz non se constrúe con máis armas, senón con máis benestar, xustiza social, cohesión e igualdade. Este cambio de prioridades é fundamental para que Europa se converta nun continente máis xusto, máis seguro e máis próspero para a súa cidadanía.

 

Por último, o control común do arsenal nuclear debe ser unha prioridade neste novo enfoque de seguridade. As armas nucleares son unha ameaza existencial para toda a humanidade, e Europa non pode seguir sendo un continente que alberga armas nucleares estranxeiras. A desnuclearización debe ser un dos obxectivos fundamentais de calquera política de seguridade europea. Europa debe converterse nun líder na loita por un mundo sen armas nucleares, promovendo a diplomacia e o desarmamento en lugar da militarización e a confrontación. A cooperación europea debe basearse no diálogo e o entendemento mutuo, non na ameaza da destrución masiva.

 

A proposta de saír da OTAN e construír un sistema de seguridade europeo non é só unha opción política, é unha cuestión de soberanía, xustiza e paz. Europa debe deixar de ser un simple peón no taboleiro xeopolítico global e comezar a forxar o seu propio camiño. A independencia de Europa, en todos os eidos, é unha necesidade urxente para garantir un futuro máis xusto e seguro para as xeracións vindeiras. É hora de tomar as rendas do noso destino e construirmos un continente que realmente sirva aos intereses da súa xente, non aos intereses de poderes estranxeiros.