Ora Pro Nobis!

Esta é unha historia de ficción. Calquera parecido coa realidade é pura coincidencia; ou debería de selo.

Por Manuel G. Antón | Fene | 07/02/2010

 ¿Ata cando terei que pagar a miña descortesía coa bandeira? ¿Perdoarame algún día o divorcio na guerra de Iraq?

O primeiro intento de pousado en familia foi un fracaso. ¿Por qué lle negaba aos seus xermolos o privilexio de compartir foto coas del? ¿Acaso eran distintas? E pensar que todos se puxeran a xogo para a ocasión. ¡Cantas bágoas derramadas polo desaire! E así ata agora. Mesmo lle saíra sarabullo cando lle anunciaron que a visita a Madrid non estaba na súa axenda, entre as súas prioridades.

Pero ao remate puidera logralo. Pola culpa da puñetera crise, para pagar os fastos ordenaría modificar a talla dos cintos baratos, os fabricados en serie. Se lles sisaba uns cantos centímetros ninguén se decataría das privacións necesarias para tapar o novo burato dos presupostos. Ademais, co aforro de material o sector da marroquinería superaría a crise e crearía emprego. E, no peor dos casos, un lixeiro retoque das pensións ou do IVE e amañado o problema. ¡Canta sabedoría concentrada!, e só con un par de tardes de clase. Aínda non comprendía como ninguén o postulaba para o Nobel de Economía.

Pero aínda así, as cousas non che lle saía ben. Todos: a oposición, o ceo, os seus propios colegas de partido,...; todos confabulados contra el, ata un tal Murphy, que ben podería estar calado. Co bo rollito que tiña cos inmigrantes, vai e mórreselle un xusto no día sinalado; o que podería ser o máis feliz da súa vida; aquel que os fados determinaran para a súa primeira comuñón. ¡Como lle podía facer iso! E decidiu entre rezar por unha palmadiña de deus ou polo pobre rapaz morto nesa "non guerra" estúpida e infame, na que había que resistir para non agrandar o cabreo do seu insigne adorado.

E alí  estaba, rodeado do seu corte de palmeiros e palanganeiros. Nada de xornaleiros ou currantes, por suposto, que co seu rústico aspecto afearían o marco. Co seu sorriso buscaba con avidez unha mirada cómplice, un só detalle. Se el quixese, se só llo insinuase, … entregaríalle a súa alma. Oraba, imploraba un xesto, unha verba, unha visita ... Por un sinal de tenrura estaría disposto a invadir Irán, Paquistán..., ou a Lúa. Poñería ao seu país aos pés dos cabalos - ou dos tanques, que máis dá - do Sétimo de Cabalaría.

¿Por qué non podía repetirse a historia? ¿Por qué non unha nova parella desas inesquecibles que deu a historia de América: Clinton e Lewinsky; Bush e Aznar; …? ¿Por qué non deus e el? No peor dos casos, para os seus concidadáns só podería quedar unha secuela, que os americanos, no seu habitual afán por xeneralizalo todo, lles aplicasen aquilo de que "no país dos cegos,... ".