O erro da esquerda española

No sistema da Restauración fusionáronse os republicanos de Castelar cos liberais e demócratas do sexenio revolucionario e deste xeito artellaron un sistema corrupto e caciquil de quenda bipartidista.

Por X.A. Pérez-Lema | A Coruña | 11/11/2018

En Catalunya, Euskadi e Galicia naceron as primeiras alternativas froito de cadanseus Rexurdimentos, logo dunha catástrofe de Cuba que amosou que o emperador ía espido. No PNV e nas Solidaritat catalá e Solidariedade galega converxen republicanos federais, demócratas e vasquistas, catalanistas e galeguistas. A esquerda española non entendeu o que pasaba.

O PSOE, nado no 1879 de fonda ráigame xacobina, nunca comprendeu a plurinacionalidade española e mesmo chegou pactar coa ditadura de Primo de River para partillar da súa Administración. Na II República os republicanos españois tiveron que conceder por forza a autonomía catalá por terse proclamado antes o Estat català en Barcelona que a República en Madrid. A esquerda republicana española impediu a efectividade do Estatuto vasco até xa declarada a guerra e o referéndum do Estatuto galego até xuño de 1936. Azaña, presidente da República e Largo Caballero e Negrín (PSOE), xefes do Goberno republicano, teimaron en reducir o autogoberno vasco e catalán durante a República.

O PSOE amosábase no 1974 e partidario da autodeterminación das distintas nacións do Estado, mais gobernou dende 1982 deseñando activas políticas recentralizadoras que impediron o desenvolvemento de cadanseus Estatutos galego, catalán e vasco, aprobados no 1979 e no 1980. Aznar e Rajoy seguirían ese ronsel recentralizador e españolizante. O PSOE artellou canda o PP un sistema bipartidista dinástico, coa Coroa como eixo, sementando o café para todos entre as rexións españolas como medio para frear o avance constitucional cara fórmulas de federalismo asimétrico.

No 2014 co xurdimento de Podemos semellaba nacer una forza progresista española que entendía a plurinacionalidade. Mais nos últimos tempos albiscamos a súa recondución ao esquema “patriota” español. Velaí a súa irresponsábel equidistancia diante da crise catalá e a súa inmisión dende Madrid na gobernanza interna dos Comúns cataláns e da galega En Marea.

O problema histórico da esquerda española é que lle mercou e lle segue a mercar á dereita o seu modelo de Estado e a súa ladaíña sobre a suposta existencia dunha Nación española.

Licenciado en Dereito e graduado en Administración de Empresas. Leva exercendo a avogacía máis de vinte anos e dirixe o seu propio despacho n’A Coruña, con nomeada adicación ao Dereito Administrativo e Mercantil . Foi profesor da Escola de Práctica Xurídica do Colexio de Avogados coruñés e da Facultade de Ciencias Sociais da Universidade de Vigio. Arestora imparte a docencia no primeiro programa de asesoría xurídica de empresa que se desenvolve en Galicia, no Instituto de Finanzas e Formación Empresarial (IFFE).Publicou varios traballos sobre temática xurídica. Foi xefe de gabinete do Conselleiro da Presidencia Pablo González Mariñas, sendo Presidente Fernando González Laxe e secretario xeral de Relacións Institucionais na Vicepresidencia da Xunta ás ordes de Anxo Quintana (2007-2009). Fpoi asesor xurídico do Consello da Xuventude de Galicia (1991-1997) e tivo unha intensa actividade na defensa penal de obxectores e insumisos até que se acadou a supresión do servizo militar obrigatorio. Colaborador da Radio Galega e da TVG e de varios xornais, revistas e emisoras de Radio e TV galegas.