O embarque a PODEMOS

É habitual oír a expresión “leouse a de tirios e troianos” cando xorden desavinzas entre dous partidos ou embates entre prosélitos de opinións e intereses contrapostos.

Cabe referir que a orixe desta locución parte da porfía que as cidades gregas de Tiro e Troia mantiñan polo control do mar Mediterráneo, é dicir un transfondo de marcado signo mareal como o que recentemente se “ leou” polo dominio de a en Marea galega, unha confrontación cuxa tensión leva camiño de converter en anécdota aquel encontrón entre os  enclaves gregos.

A desavinza no seu seo é de tal envergadura que pesar da súa temperá idade pódese augurar sen risco ao equívoco que en Marea nada segundo os seus proxenitores con vocación de ser o “novo suxeito político” galego; pasado o tempo lonxe de cumprir esta función está máis próxima á súa disolución que ao seu afianzamento, e iso, en razón ao artificioso da súa conformación que lonxe de reunir as condicións para converterse nun espazo común e plural tentan lograr a uniformidade á conta de suprimir a singularidade intrínseca dos membros que a conforman. 

E todo á marxe dun proceso participativo real, e o enmascaramento da súa condición característica como organización obscenamente vertical por tratarse dun ente opaco que utiliza como modus operandi o máis rebuscado segredo.

Dinámicas propiciadas por unha cúpula dirixente que a pesar da súa mediocridade, lonxe de estar guiada polo interese xeral, seus membros seguen a facer  da función política a súa solución de vida.

Foron os escindidos do BNG liderados por Beiras quen utilizando ANOVA como novo buque insignia iniciaron a súa nova travesía e marcaron o rumbo que conduciu á actual conformación do pantasmagórico partido instrumental, aínda cando a súa coalición con Esquerda Unida (AGE) xerou unha rebelión a bordo que forzou o desembarco dos díscolos identificados desde entón como CERNA, que en permanente desencontro coa esquerda de espectro estatal creou unha nova escisión que trouxo consigo como desenlace o fracaso publico daquela confluencia.

Pero por esas contradicións que nos depara a política resulta que os culpables da defenestración de (AGE), son agora quen concentra as súas enerxías no seo de En Marea, onde para maior complexidade os seus máis destacados membros son os que lle afinan a gaita ao melómano Villares e os que ata a data controlan a coordinadora.

 

Queda visto pois que no seo desta montaxe de intereses a congruencia é o de menos, por canto de partida a finalidade que se perseguiu foi a consolidación dun proxecto de ficción revestíndoo de aparencia real.

Non obstante as loitas intestinas non tiveron a estes sediciosos como únicos protagonistas, pois as refregas internas entre as distintas faccións foi a tónica que caracterizou desde a súa fundación a operativa funcional da organización, un ciclo de sucesivas e permanentes confrontacións que tivo o seu inicio naquela   elocuente disputa  onde Xosé Manuel Beiras rexeitaba as críticas vertidas contra a súa persoa pola súa protexida de outrora Yolanda Díaz á que en réplica acusaba de traizón.

E como colofón o bronco plenario de finais outubro, onde os insultos e conatos de pelexa foron a tónica xeral, conflitividade que se reproduciu ao comezo do proceso do 1 de decembro para a elección de novo Consello dás Mareas, cando por acceso ao censo "con engano" forzouse a suspensión do proceso electoral 'sine die' así como a xudicialización dos feitos, circunstancia que lonxe tender pontes de avinza acelera a confrontación cara á 'guerra civil' e a ruptura.

Un fatal desenlace que na súa torpeza política foi incapaz de advertir o flamante secretario xeral de Podemos Galicia, Antón Gómez-Reino quen sen prever as consecuencias deixándose levar pola súa proclive tendencia ou talvez pola súa condición cativa como fundador da Marea Atlántica con Ferreiro, entrou ao asalto de en Marea como elefante nunha cacharrería, a pesar que previamente a que tomase as rendas da organización , consultivamente, os inscritos decidiran por ampla maioría que toda alianza da formación morada tiña de conformarse no marco da coalición, unha decisión soberana das bases que por ser firme non precisa e disertacións sobre a súa vixencia, e implicitamente por disciplina legal vén desautorizar a participación da formación morada nas primarias do partido instrumental.

Unha determinación acorde ás regras de funcionamento de Podemos que estatutariamente non autoriza aos seus membros a dobre militancia política, aspecto que ao parecer a David Bruzos como cabeza de lista do sector crítico parece non preocuparlle o máis mínimo, como tampouco o feito do seu nomeamento a dedo. 

Toda unha mostra de incongruencia militante.

A iso hase de engadir que os tres alcaldes das Mareas, que no 2015 proclamábanse panca da «unidade popular», agora percibindo o desastre electoral que se lles aveciña é cando volven polos seus foros nun interesado intento de facerse co control de en Marea, utilizando a necesidade de vitalizar o marco de confluencia como argumentación, aínda cando á vista dos feitos máis aló de divisións, purgas ,conflitos e virulentas animosidades que nada vantaxoso pode reportar, e xusto iso o o que percibe un amplo sector do electorado

Á vista dos feitos a pregunta está servida.

As dimisións para cando?