Dime con quen andas e direiche con quen vas

De todos aqueles pactos municipais que o pasado día quince dislocaron a orde natural das cousas, houbo dous que moito lle chocaron ao respectábel público. Un pola banda de Laíño, o de Barcelona, e outro pola banda de Lestrove, o de Ourense. 

 

Para referirse ao da Ciutat Condal, o ilustre xornalista limiao asentado en Catalunya, Manuel Dobaño, colgaba nas redes o seguinte chío: «Bailar un valse non é o mesmo ca bailar con Valls, aínda que moitos o malpronuncien igual». A alcaldesa de Barcelona talvez pretendía convencernos de que estaba a bailar un valse co PSC e que Valls só era un estorbo necesario, a “escopeta” do trío co que nin sequera bailaría os últimos pasos dunha peza. Nin “un permite”, que digamos. Mais, como a política non só é teatro senón que, do outro lado do pano, mesturada cos espectadores sempre rebule a crúa realidade, o acontecido finalmente foi que Ada Colau nos acabou despachando cunha especia de rancheira nidiamente descompasada: “Esta es la yenca que se baila así: Izquierda, izquierda, derecha, derecha. Adelante, detrás, un, dos, tres”. 

 

A noivado do PP e DO en Ourense azorra un maior grao de picardía porque, despois de tanto desamor, se nunca se acercaron nin sequera para bailar o solto, por moitas milongas que nos conten, hanos custar barro e fariña comprender como, sen antes bailar o arrimado, aparecen compartindo a mesma alcoba. Claro, cando a malura de mandar por mandar é como a fame negra, entón non hai odios nin fobias nin rabos de gaitas que vallan. Nese negror acibeche, malia o cariz lustroso da estampa, todo se acaba afumando –ou esfumando– en aras ás inconmensurábeis ansias de poder que ferven e referven no mesmísimo fel da condición humana. Por iso, se Jácome e Baltar foron quen de bailar unha polca, sen adestrar e sen nada, velos camiñar de ganchete pola rúa do Paseo pronto formará parte da anormal normalidade deste Ourense tan emboutado pola monotonía, onde calquera mudanza, por moi novidosa que pareza, sempre nos acabará levando á quietude do inconfundíbel punto de arranque. 

 

Ah! Malia todo, o meu tío Lisardo non deixa de preguntarse, se o que está a acontecer nos parece tan revirado, como deberiamos cualificar os cortexos de Errejón con Cs? E as beiras que Villarino tamén lle andou a facer ao propio Jácome? Como?