PODEMOS: A pirámide e os círculos

Na esfera política aqueles partidos que no ámbito municipal non conten con estrutura adecuada para cumprir os seus obxectivos,  ao non manter conexión directa coa cidadanía non só comprometen a súa eficiencia funcional senón que arriscan en gran medida a súa propia supervivencia, e este déficit é xusta a causa da gradual desvalorización que vén padecendo PODEMOS, pois a pesar que estatutariamente instaura os círculos como ferramenta para promover a participación  o debate e a  relación activa da organización coa sociedade, a realidade operativa dista moito da teoría, tendo en conta que lonxe de cumprir a finalidade de empoderar á xente e dar protagonismo aos cidadáns o certo é que desde Vistalegre II pasaron a ser irrelevantes.

 

Naquela Asemblea Cidadá conferíuselle o poder absoluto a Pablo Iglesias. e por tal motivo , desde entón as discusións políticas teñen  desaparecido do seo dos Círculos que por factor inducido perderon o seu labor orixinal para transformarse en agrupacións descapitalizadas de toda finalidade efectiva e por tanto sen motivo nin razón de continuidade.

 

Esa alteración fixo que a xente deixase de participar por perda de entusiasmo, e que ao sentirse enganados optasen por abandonar definitivamente o proxecto, pois non temos de obviar que a gran maioría dos homes e mulleres que recalaron e PODEMOS inscribíronse na formación co ánimo de facer política de forma e maneira distinta, e iso é algo que para nada se está dando, evidenciándose que nun tempo record pasou de ser unha organización horizontal, a actuar como calquera outro partido tradicional por imposición da máis absoluta verticalidade, onde as bases foron ignoradas mais alá do tolerábel

 

Atrás queda o 15 M, das asembleas, do «non nos representan», e a estrutura do actual PODEMOS para nada está democratizada máis ben pechada baixo sete chaves á participación directa. o que reflicte que pasado un lustro da súa constitución o partido de Pablo Iglesias deixou de ser o azoute da caste e tras renunciar ás “novas formas de facer política” confórmase pola continuidade e ser unha parte inoperante dese Partido Comunista decrépito e extemporáneo, sen influencia algunha na vida política española, facilitando dese modo a continuidade e supervivencia dun Réxime decadente como o dimanante do 78.

 

Se no seu manifesto fundacional, en xaneiro de 2014,os promotores de PODEMOS establecían como obxectivo «converter a indignación en cambio político»; e aproveitando a conxuntura do momento activar unha nova oferta política «ao servizo da xente», equivocáronse de plano ao pensar que para alcanzar esa meta bastaba con unir a cidadáns «indignados», en candidaturas instrumentais para gañar as eleccións e ocupar o poder, pois non era suficiente con utilizar o relato sobre a corrupción e a crise cando faltaba estrutura organizativa acorde á finalidade do proxecto.

 

Carencia que lonxe de resolverse veu complicarse en maior medida cando na primeira Asemblea de Vistalegre establecéronse as pautas de xerarquía e control interno da organización no contexto dun proceso de verticalización onde os círculos, perdían a condición de distintivos da nova política para converterse nun mero referente testemuñal.

 

Circunstancia cuxo impacto menoscabou a ilusión dos que creron de partida que con PODEMOS estaba ideado un novo estilo de facer política sen risco a que as súas formulacións vísense alterados pola mala praxe dos vellos hábitos dos partidos da caste. 

Unha deriva que paradoxalmente máis que ser instada externamente, na súa ambición foi propiciada polo propio Secretario Xeral que non reparou en liquidar toda disidencia partidaria da descentralización e horizontalización ou decapitar a todo aquel que se resistiu a converter a formación morada a en un partido clásico de marcada raizame comunista; unha purga consumada en Vistalegre II cando no seu determinante pulso polo poder desfíxose de boa parte do núcleo fundacional.

 

Tan sucesivos e complexos avatares fixeron crecer a decepción de quen comprobou como a idea orixinal de Podemos desvanecíase, unha frustración que se acentuaba ao evidenciarse que electoralmente a consecuencia dos seus efectos non só estancaba o seu crecemento nas urnas senón tamén aceleraba a súa esborralle, unha deterioración que non terá volta atrás en tanto se manteña no seu seo o anacronismo bolxevique como estratexia de afianzamento no poder, e non se opte pola reconciliación coa democracia participativa aplicando a descentralización do partido para que as decisións tómense de abaixo cara arriba e non ao revés.

 

Pois sobra dicir que o actual formato, o PODEMOS piramidal é a antítese do que en esencia patrocinaba a primacía dos círculos; o que vén certificar sen extremaunción a defunción da súa continuidade política.