Samba de uma nota só

Leonardo Benevolo explica en L’architettura nell’Italia contemporanea como os mozos arquitectos italianos que naceron nos comezos do novecentos se orientan en contra do racionalismo artístico e buscan unha nova época arcaica. Esa tendencia profesional e teórica leva o fascismo como compañía, que case todos adhiren. Case todos son moitos, porque tamén os arquitectos doutras tendencias se incorporan ao novo réxime. Eses case todos (somentes na arquitectura) significa que o fascismo deixa unha marca innegábel no acervo cultural italiano. Quen busque atopará. Na pintura, na literatura, na filosofía. Non se trata de brindar porque isto sexa así; en realidade doe atopar un malnacido como Albert Speer, arquitecto do nazismo, no medio da verbena, pero hai que recoñecer que as tradicións culturais non as condensa a vontade ética.

Filgueira Valverde

Teño diante de min unha nova de xaneiro de 1980, aínda no período da transición, escrita por Perfecto Conde Muruais para El País. A Universidade de Santiago de Compostela nomeara doutores honoris causa a Joseph M. Piel, Álvaro Cunqueiro e Camilo José Cela.

Cataluña

O independentismo siciliano foi moi importante entre os anos 1943 e 1947. Inspírase no modelo cultural oitocentista, radical-democrático e na tradición garibaldiana. Sicilia é unha nación, dicían, e ten dereito á independencia, porque foi máis ou menos libre ao longo da historia, con poder político, económico e social propio, e está oprimida por un estado de factura napoleónica que culminou no fascismo. A opresión colonial xorde coa fundación do Estado italiano, en 1870, dominado polos piamonteses e lombardos, que poñen ao seu servizo os instrumentos do poder e industrializan o Norte, mentres espolian as terras meridionais e rouban os seus brazos. Ese é o fundamento do independentismo de Sicilia.