O caso Garzón

O extraordinario rebumbio provocado na opinión publicada como consecuencia do procesamento do xuíz Garzón por mor das súas actuacións a respeito dos represaliados polo franquismo, é o resultado dun conxunto de factores que se combinan dun xeito complexo mais que reciben un tratamento simplificado pola maioría dos sectores que participan nas polémicas mediaticas e sociais.

Se o PP fose unha empresa privada

Imaxinemos, por un momento, que Mariano Rajoy é o máximo executivo dunha empresa privada na que se constata a evidencia de que o director financeiro da mesma ten utilizado semellante posto para incrementar o seu patrimonio á marxe da legalidade e dos Estatutos da sociedade.

Tres liderados a proba

Todo debate parlamentar ten unha dimensión teatral.Ademais do que se di é moi importante cómo se verbaliza, de qué xeito se representa.

O espectáculo continúa

A política como espectáculo non diminúe.Nos últimos trinta anos, Ourense foi un territorio xeneroso na xeración de eventos propicios á eliminación do perigo da rutina e do aburrimento no desenvolvemento da vida política.

O baile das caixas

Quen queira avaliar o nivel de coherencia das organizacións políticas nesta longa controversia que estamos a vivir a respeito do futuro das Caixas de Aforro galegas, dispón de moito material de consulta.

Os 300.000 fillos de Abel

Na súa traxectoria biográfica, Abel Caballero foi, primeiramente, profesor de Universidade, acadando a condición de catedrático de Teoría Económica.Posteriormente entrou, con dedicación exclusiva, na vida política:deputado do PSOE no Congreso dende 1982, ministro de Transportes (1985-1988) con Felipe González, candidato do PSdG á presidencia da Xunta no ano 1997 e, finalmente, alcalde de Vigo dende o 2007.No intervalo entre a súa saída do Parlamento galego (ano 2001) e o seguinte cargo político, Abel Caballero descubriu publicamente a súa vocación de escritor de novelas históricas.

O show de Domínguez

Adolfo Domínguez, tal e como fixeron algúns estudantes que padecían a Universidade franquista, creu atopar na Franza dos anos sesenta do pasado século unha parte do paraíso que habitaba nas súas cabezas de rebeldes incomprendidos.Seguramente alí coñeceu o movemento “Dadá” promovido por Tristan Tzara e talvez presenciou algún dos espectáculos que organizaban na rúa para “épater le bourgeois”.Semella que esa pegada biográfica pode explicar o seu particular manifesto polo despido libre proclamado o pasado mércores en Compostela.As súas palabras non estaban pensadas para deixar indiferentes aos espectadores, fosen ou non burgueses.Quería escandalizar e provocar unha singular atención mediática.

A derradeira carta

Nos últimos días, Núñez Feijoo desmentiu dúas veces algúns dos seus argumentos preferidos a respeito da política lingüística que pretende desenvolver, demostrando que as receitas deseñada nos laboratorios de San Caetano non garanten sempre a solvencia suficiente para cadrar os círculos retóricos que lle preparan os asesores.Obsesionado por manter a confianza dos sectores que fan apoloxía belixerante dunha España uniforme sen “particularismos idiomáticos”, tivo que recoñecer que a oposición ás “Bases” elaboradas polo seu goberno non procedía só dos nacionalistas galegos senón dunha plural constelación de asociacións políticas, sindicais, cívicas e culturais.Ou sexa:a caricatura dos “extremistas” que se enfrontan ás “centradas e razoábeis” propostas gobernamentais ficaba arruinada nas ondas marciais da COPE. Unhas horas despois, preocupado polos apoios que recibía a convocatoria de folga no ensino non universitario, suxeriu unha confusa retirada parcial e temporal do contido presente nas “Bases”.