Anxo Quintana

A entrevista que recentemente lle fixo a Anxo Quintana un medio galego, ademais de deixar moitas cousas claras, veu a amosar dúas cuestións que considero sumamente importantes. A primeira é a distancia que existe ás veces entre a militancia dun grupo político e a realidade social á que pretende servir. Dito doutra maneira, entre o que pensa unha persoa máis ou menos politizada e ideoloxizada e o que acontece e percibe a sociedade común que, ó fin e o fallo é a que sofre os problemas do día a día.

Unha cantiga de amor

Non sei si será porque as cantigas, pouco menos que feitas en serie e que sempre rematan con ritmos e esquemas semellantes, xa cansan. Ou si as músicas, maioritariamente adobadas de imaxes e moita e diversa escenografía para chamar a atención, tamén aburren, dado que son pezas que sempre empezan cunha introdución lenta, para logo rematar cun marcado acento de discoteca, ou si o prefiren, de chunda chunda.

Unha sociedade narcotizada?

Cos escándalos e corrupcións que saen á luz constantemente; coa perda de dereitos e recortes laborais continuos; cos intentos de mediatizar a independencia da xustiza que día a día imos coñecendo; con todo o que chove de negativo, e con todo o que acontece, percíbese unha sociedade un tanto narcotizada que, en datas moi concretas como a do primeiro de maio, non reacciona e celebra unha festa reivindicativa que hai moitos anos púxolle reglas a un capitalismo salvaxe como o era o do século XIX.

A agonía do rural

Hai males que veñen de longo. De vello se o prefiren. Pero que, por múltiples causas, sempre quedan para tentar resolvelos máis adiante. E como vivimos o presente sen intuír o futuro, cada día teñen máis complexo modo de solución.

A tradición xustifica todo

Pode que haxa máis definicións de tradición, pero escollín esta: Conxunto de costumes, prácticas, valores, saberes e crenzas que son transmitidas de xeración en xeración e que forman parte da cultura dunha comunidade humana.

Carlos Guitián e as lembranzas

Hai uns días nunha sala do Liceo, presentado por Nemesio Barxa primeiro presidente da Asociación Cultural Auriense, Carlos Guitián falaba da súa andaina vital, e como non daquela fermosa experiencia asociativa que naceu en novembro de 1967 ó abeiro da lei de asociacións de 1964 en plena ditadura franquista. E facíao coa emoción de ter vivido ós primeiros pasos do espertar dun galeguismo proscrito ás catacumbas polo réxime que odiaba e menosprezaba a nosa cultura.

A soidade dos púlpitos

Non está na miña intención ferir nin atacar a ninguén. Tampouco espero ter a razón absoluta. Pero despois de escoitar algo semellante a un laio que, dende unha casa de paz como é a Igrexa, lanzaba un crego, resístome a non opinar publicamente dado que o tempo da Coresma é propicio para facelo.

A xustiza na picota

As verbas que no seu día dixo un alto cargo da xudicatura, “La justicia española está hecha para castigar a los robagallinas...” tomaron actualidade coas sentencias sobre o caso Nóos e o das tarxetas Blak de Bankia que saíron á luz hai uns días.