Fagámonos respectar!

Periodicamente aparecen declaracións de persoeiros públicos que, aínda que logo piden desculpas, empregan adxectivos negativos e insultantes referíndose a todos ós galegos. Esta cuestión amosa a alta estima que moitos representantes políticos nos teñen, e sae á luz cando fala o sentimento con sinceridade, sin ser controlado pola racionalidade que indica aquelo que non debemos decir.

Unha semana de friaxe

Cando o febreiro amosa a friaxe con máis contundencia, as novas que día a día saen a luz fan un paralelismo acorde co tempo. Non podía ser doutra maneira, aínda que as verbas dos que mandan se obstinen en repetir como un mantra unha mentira para que esta pareza verdade: medramos máis ca media europea polo que a crise xa quedou atrás.

Solucións espontaneas

Hai uns días un mozo díxome: xa teño a quen votar. Estes, referíndose a Podemos, devolvéronme a ilusión. Todo o demais é unha merda. Respondinlle: tes moita razón, pero ti aínda vas e eu xa che veño de volta, polo que non sigas ó pe da letra o que prometen se non queres levar un desengano.

A quen corresponda

Hai moitos anos, máis de dez, o cantante catalán Joan Manuel Serrat lanzara ó mercado un disco no que incluía unha cantiga que tiña o título deste comentario. Nela seguindo o modelo de instancia pedía a quen correspondese a solución dunha serie de problemas da sociedade do momento.

Tempo de parrafeo

En certa ocasión, sendo maior, o cura da miña parroquia fíxome unha pregunta un tanto complicada a que contestei case axiña. Pero despois de moitos anos, aínda lle ando a dar voltas a resposta que daquela din.

A gran farsa

Vivimos nunha sociedade onde as verdades a medias e as grandes mentiras invaden case todo. E como vémonos impotentes diante estes feitos e aconteceres diarios, preferimos mirar para outro lado, pois somos sabedores de que, dende o poder e outras institucións, a mentira amparada no argumento do mal maior, campa non só nas institucións de goberno, se non na sociedade; por iso case todo nos dá igual, cando non debera se así.

Chegou a hora da política

Pois nin se parou o mundo, nin se rachou nada, e menos houbo enfrontamentos na rúa. Todo foi normalidade. E dentro dese clima os cataláns que voluntariamente quixeron, que foron moitos, votaron, e máis de dous millóns de persoas participaron nunha consulta cívica que, con todos os peros que se lle queiran poñer, foi modélica na organización e amosou a cara dun pobo maduro que defende a súa identidade e aspira a un espazo de soberanía política e económica que hoxe non ten.

Un líder cos pes na terra

Despois dun longo tempo de silencio falou Quintana. E fíxoo no centro cultural que leva o nome dun ilustre nacionalista: Marcos Valcarcel. Na comparecencia, co local ateigado de público, maiormente galeguista e nacionalista, deu un repaso de como ve a Galicia nun momento no que é posible que teñamos preto modificacións que afecten ó modelo territorial do Estado. O título da conferencia foi: Que pasa con Galicia.