Unha semana de friaxe

Vivimos nun mundo onde a realidade dos feitos non concorda co que acontece na sociedade para a que, segundo din, gobernan os conservadores.

 

E nese camiñar un tanto desconcertante, os datos son realmente malos en xeral, pero moi fríos para esta terra. En Galicia o paro, no mes de xaneiro, aumentou en 3286 persoas, quedando o número  total de desempregados en 259.000. Desta maneira en  Ourense temos 801 parados máis e 1027 afiliados á seguridade social menos. Camiñamos, con paso firme, cara a consolidación dunha provincia subsidiada e sen futuro inmediato.

 

O éxito da reforma laboral de Rajoy trae un balance negativo e o despegue  económico, nin esta nin se espera. Por iso a  máxima do liberalismo que di: para crear emprego primeiro teñen que gañar moitos cartos os empresarios, parece que indica que non hai empresarios satisfeitos ou  que o dito non funciona.

 

Pero o mes deixounos unha gran manifestación en Compostela. Milleiros de galegos reclamaban Queremos Galego,   pois os tempos anuncian a desaparición controlada  dun idioma, por falla de accións de quen goberna. Polo que na  Galicia actual camiñamos arrastrados pola riada da globalización cultural, e quéresenos furtar   a nosa  personalidade cultural. O noso idioma é unha obra nacida da man de miles de xeracións de galegos, e está   esmorecendo incentivada, por desleixo e a ideoloxía dos que mandan na Xunta. 

 

O presidente Feijoo di que no ensino, a supervivencia do galego está asegurada, verdade a medias. E que o problema está na sociedade. Concordo coa segunda parte, pero o executivo que preside ¿Que fai para solucionar este problema? ¿Que iniciativas toma? Ren de ren. Pola contra dilapida os cartos públicos nunha publicidade que a milleiros de persoas escandaliza. 302.500 euros para o  fillo de Julio Iglesias por poñer unhas imaxes de Galicia nun vídeo. O argumento é que tivo máis de 600.000 visitas para ver e escoitar a un mozo que seica canta. En fin, deixemos o  de cantar, pois sobre iso hai moito que falar. 

 

Vivimos tempos de mudanza negativa. Vivimos tempos de incerteza sobre o noso futuro e o da nosa terra. Pois os que a gobernan, teñen unha idea na cachola, idea que non amosan claramente por mor de non asustar e crear polémica, pero seguen coa súa teima de acabar coas identidades colectivas para converternos en masa uniforme, despersonalizada. E de momento, se a sociedade non reacciona gañan a batalla.

 

Con todo, o refrán que di: “no tempo dos tolos hai que ouvear como eles,” non é a mellor solución. Lembrade o que pasa moi preto de nós. O Ourense con maiorías absolutas camiña cara o empobrecemento. Non existe, nin ten problemas e non reivindica.  Polo que,  se queres ser algo nesta vida, nunca renuncies ás túa raíces, e fai visibles politicamente as túas reclamacións.. 

 

Febreiro veu cargado de friaxe en todos os sentidos. A crise non marchou vive con nós. Por iso dúas cuestións: Unha, por que miramos cara identidades alleas, e ignoramos a nosa, e non nos facemos valer? Dúas: por que  esperamos polos  remedios que virán de fora a sacarnos da nosa pobreza?

 

Grave erro esperar polo que nunca chegará. Polo tanto,  non creamos o que nos contan, pois maiormente son trolas ou  verdades a medias. Miremos máis cara nós e fagamos valer un refrán que di: “Fun á casa do veciño, (fun pedir axuda) e amoleime e viñen á miña e arregleime.” Miremos para a nosa terra, para as nosas riquezas naturais, para as posibilidades que nos oferta,  reparemos e conservemos con orgullo as herdanzas positivas  recibidas como a lingua; non lle neguemos a fala ós fillos,  e miremos ó futuro facendo visibles   os nosos problemas e as nosas reivindicacións que, de seguro, virán tempos mellores.