Galicia Confidencial (GC) - Artigos de Emilio Martinez

As obrigas da universidade

Baixábamos polas escaleiras da Quintana entre grupos de universitarios que falaban sentados en corrillos, aproveitando o sol daquel día de primavera. Erán principios dos anos 70 e estábamos en Santiago por algunha das moitas visitas ao médico que tiven que facer de pequeno. Miña nai iame decindo: “Ves Emilio, son universitarios, cando sexas maior ti tamén irás á universidade”. Baixando aquelas escaleiras, que me parecían inmensas, mais que na universidade eu no que pensaba era na empanadilla e no bocadillo de calamares que nos agardaba no Bar Coruña, na Raiña, un dos sitios onde acostumábamos parar para comer algo, antes de achegarnos ata os Almacenes “El Pilar” a facer compras, e coller o autobus para voltar á casa.

Ógalla unha simple anécdota

Hai uns días a miña compañeira, despois da lectura dos varios xornais que mercamos os domingos, lembroume unha anécdota escoitada hai anos. O protagonista, neste caso o narrador, é un profesor que aos dous nos dou clase, na facultade de Ciencias Económicas de Santiago de Compostela. Un deses profesores aos que o paso do tempo dá mais valor, un deses profesores dos que anos despois de ter rematada a carreira segues gardando un bo recordo das clases e lamentas non ter prestado mais atención ao que intentaba ensinar sobre David Ricardo, Keynes, Hicks ou Pierro Sraffa...

E todo ía ben

Das películas do director francés Mathieu Kassovitz que teño visto, entre elas “Babylon A.D”, “Gothika”, “Asesino(s)”ou “Os ríos de cor púrpura” quédome cunha das primeiras: “Le Haine” (“O Odio” de 1995) un drama social ambientado nos disturbios, a principios dos 90, sacudiron o suburbio parisino de Les Muguets. Quédome coa historía e quédome coa reflexión que encerra a voz en off coa que comenza e remata a cinta: “É a historia dun home que cae dun edificio de cincuenta pisos. Para tranquilizarse mentres cae ao valeiro, non para de decirse: ata agora todo vai ben, ata agora todo vai ben... ata agora todo vai ben. Pero o importante non é a caída, é a aterraxe”.

(Ribeira, 1965). Entre os anos 1998 e o 2005 foi presidente da Coordinadora Galega de ONG para o Desenvolvemento. Na actualidade forma parte do Consello Galego de Cooperación ao Desenvolvemento como experto independente. Licenciado en Ciencias Económicas a súa carreira profesional está ligada, na súa meirande parte, a diversas administracións públicas, como a Universidade de Vigo, na que foi vicexerente de Recursos Humanos, a xerencia da Sociedade Galega para o Desenvolvemento Comarcal, o concello de Lugo ou a Universidade de Santiago de Compostela, na que actualmente é director de área, no ámbito, logo de exercer en distintos períodos como técnico superior de Xestión no ámbito da I+D+I ou vicexerente no campus de Lugo. Ten colaborado en distintas publicacións como “A Nosa Terra”, “Tempo Exterior” ou a “Revista Galega de Emprego”.