A pandemia dos estorniños berrecallos [relato]

«Soy un alcalde, no un ciudadano normal, sigo inspeccionando la ciudad y vengo aquí todos los días. Cree que soy un mindundi que solo puede salir al súper,...». (Máximas dun heroe que lle borboriña no papo aos estorniños).

Por Xosé Antón Jardón | Ourense | 06/05/2020

Evaristo Lameiro Lamela é un tipo entrado en anos que vive nun segundo piso, a dous pasos do centro da cidade. É un veciño discreto e sensíbel, gustoso de observar o que acontece na súa contorna. Amigo da conversa amena, sempre leriabamos algo ao atopármonos no bar do Lalo ou na porta do supermercado, cando o mundo aínda era mundo. Agora, asómase cada cando ao balcón, ora para verlle a pinta ao día, ora para observar a xente que deambula polas beirarrúas ou os coches que pasan e fumegan, adoecidos por unha présa estúpida e teimuda que, malia todo, non deixa de rillarnos aquelas ansias de sosego que aínda bulen e rebolen na nosa fráxil memoria. Mais, como antonte, o que realmente o apaixona é zugar doses e doses de nicotina, mentres observa a parsimonia dunha parella de gaivotas no tellado de en fronte, a ousadía das pombas aterrando na rúa en busca dun migallo de calquera cousa, as mandas de estorniños bramando contra o firmamento, obsesionados en eclipsar o canto melodioso da laverca distraída que non para de voar a rentes do chan.

Aplausos dende as xanelas en Vigo | Fonte: © Miguel Núñez.

Como levamos tanto tempo sen vernos e sen falar enviume un WhatsApp para compartir comigo un pensamento, un soño ou a crúa realidade dunha tarde desas que, cada día, vai azacotando, talmente desbocada, o perpetuo arresto domiciliario que decidiron chamarlle confinamento. Na súa misiva, o Evaristo, cóntame que aí contra as oito, malia non ter moita ansia, sae tódalas tardes ao balcón a aplaudir un minuto, sen saber moi ben porque o fai. Talvez para non dar que falar, ou por medo a atoparse co severo recado da veciña do terceiro, pouco amiga das discrepancias e dos pareceres dos outros.

Evaristo relátame que hai cousa dunha semana, mentres fumaba o pito da tardiña, agardando para participar na sesión do aplauso, presenciou unha arrepiante estampa. Ao avistar un fulano, acompañado do seu can, pendente de que o semáforo lle permitise seguir o camiño, varios veciños puxéronse a berrar, lanzándolle improperios por non estar na casa, para cumprir co cívico ritual do aplauso vespertino. Esa actitude unísona e escabrosa a escape mudou de destinatario, mercé á entrada en escena daquela muller, turrando dun carriño da compra, que non dubidou atravesar unha rúa –desértica, sen tránsito– despreocupada da cor do moneco do semáforo. E foi entón cando, ao caer coma un sapo, por mor do estrondo da intensa freada do coche que circulaba a toda mecha, os autounxidos sodados da garda pretoriana, escudándose nas varandas dos balcóns, sen previo debate e por unanimidade, decidiron declarar culpábel á señora e inocente ao aloucado condutor que se marchaba impune, coa complicidade dos dous uniformados que acababan de chegar, mentres o cadelo lambía as xemas de ovos, adobadas cun prebe descoñecido, que coloreaban o asfalto ao sairen discretamente do fol do carro. Cando todo concluíu, os fervorosos aplaudidores, despois de espetarlle nos ollos ao Evaristo a súa mirada matona e despectiva por non imitar as súas sécolas, abandonaron os balcóns con cara de doídos por pasaren un día sen poder cumprir o sacro ritual do aplauso cotián que tanto lles purifica as conciencias.

[O meu tío Lisardo pensa que estamos asistindo ao ensaio xeral dun amansamento absoluto, que pronto nos converterá nun rabaño de ovellas submisas, dispostas a todo, agás a exercer o dereito máis prezado: o de pensar o que nos pete]