En guerra coa guerra

Saín de Boston pola mañanciña cara a Burlington, a populosa urbe de Vermont, en viaxe de catro horas en autobús. Así comezou o meu último venres de outubro. A proximidade ó condutor e a posición frontal permitíanme unha vista directa das altas torres da cidade, mentres os asentos enfrontados favorecían ese diálogo tan necesario nas viaxes e na vida.

Sentei nunha esquina daquela mesa cadrada, á beira da xanela dereita do autobús. Apenas acomodei a miña equipaxe chegou Walker, electricista de ollar acibeche e pel de abelaira, curtido na guerra de Iraq e hogano construtor de mísiles Patriot en Raytheon Technologies, na veciña Waltham. A súa intensiva quenda de traballo permitíalle gozar cada mes dun longo descanso no Vermont rural, onde a inocencia infantil de Hope lle lembraba que a vida continúa malia as feridas recibidas nas montañas de Bagdad.

De alí a pouco, sentou tamén onda nós Emmeline, ollando para a fronte do autobús coa súa exhuberante melena de cabelos loiros, fazulas magras e labios vermellón. Emmeline pertencía á herba verde do activismo esquerdista de Burlington. Seu avó Carl sufrira persecucións feroces pola súa militancia comunista durante o máis escuro mcarthismo, seu pai Max apertara a esquerda máis pragmática e ela lía o mundo desde un activismo socialista radical que freaba a súa instalación na moqueta vermella das institucións políticas nordestinas.

Emmeline e Walker miráronse apenas saímos de Boston con desconfianza, como intuíndo que os seus mundos se mesturaban coma a auga e o aceite. Fixen por fomentar empatías con sorrisos a babor e estribor e goodmornings de acento mugardés a delata-la miña condición foránea.

A empatía aflorou tralas presentacións e a conversa volveuse rica coma mina de ouro de Carlin. Ás veces sermos pasaxeiros anónimos arredor dunha ocasional mesa cadrada de coche de liña produce a mesma sinceridade terapéutica ca a barra dun bar forasteiro en noite de sábado.

Walker caneara os terrores nocturnos de Bagdad grazas á vacina da dureza emocional inxectada por vía paterna durante a infancia. Cunha claridade asombrosa para identifica-los lindes do propio, separaba con preciso bisturí no seu maxín militar as emocións magras da familia e a patria da graxa allea que a enxeñería militar creara nel con mísiles certeiros.

O seu limiar do medo ficara alto tralo adestramento a ombros de seu pai nas xélidas mañás invernais de Boston. Paterna fora tamén a disciplina transmitida nunha familia onde a autoridade era proa e arado de tódolos días, a mesma disciplina que o levara a ensamblar con éxito mísiles Patriot na fábrica de Waltham.

Ámbalas familias, a de Walker e a de Emmeline, estaban unidas polo fío da decepción e o enfado que restan flexibilidade á mente humana. A soidade e dureza paterna de Walker acabara mingüando a súa sensibilidade relacional, sobre todo cos de fóra, para quen reservaba o enfado silencioso. A música militar consolidara nel esa sensación de seguridade e xerarquía que gobernaba a súa visión do mundo, dos rangos, do poder. Porén, aquela guerra -interior e non- daba de comer á súa familia.

Emmeline medrara entre a tradición vermella do fouciño e o martelo e as rosas apreixadas polas igualitarias mans de Bourdieu e Dworkin. Ela amosaba unha sofisticación intelectual senlleira na súa interpretación libresca do mundo circundante. Os mundos en conflito manaban do seu maxín militante e gustaba da loita de pensamentos enfrontados nun universo social en chamas, onde usaba con éxito o seu refinamento discursivo envolto en carmín vermellón e mechas loiras.

Entrabamos en Burlington cando os sarcasmos de Emmeline sobre as guerras subiron de ton e comparou a violencia do patriarcado coa paz dos cemiterios de Bagdad. Aquela referencia bélica fixo estoupar a Walker, que retrucou desde a outra banda da mesa: “ninguén gusta do exército ata que o inimigo lle entra pola porta”.

Perdín a ollada nas encrucilladas urbanas de Vermont e pensei nos ríos profundos por onde bucean os conflitos soterrados. Tralos desexos de poder, diñeiro, envexa e adoración do dogma, que esperanza queda nun mundo abducido polos conflitos? Poden o perdón e o amor curar un planeta en guerra coa guerra?