Carta de Critias a Terámenes (XIII). O crédito da fama.

 O maior refugallo da historia feita no seu día polos nosos xenerosos foi superado, fai só 10 lustros,  polo Réxime Xeneroso que domina estas rexións.  Rirás  Terámenes, pero imítannos  en retorica    e tamén usan devanditos do estagira sobre que  a republica réxese pola Xustiza, a Paz e o conveniente para a comunidade e demais enredos. 

 

A situación económica dos nosos oligarcas é moi boiante. Ao estar integrados na  súa Liga talasocratica  carecen de soberanía militar e económica. Astutamente a creación de moeda de uso interno é monopolio da oligarquía  Uro. E a moeda de uso  obrigatorio no imperio talasocratico, o espazo exterior,  é monopolio da outra  oligarquía. 

 

 Por mor da sobreacumulación de capital ou perda de capacidade de xerar ganancia nas actividades produtivas e a consecuente caída da masa de ganancia, os nosos amigos oligarcas destinaron o capital–diñeiro inactivo a unha actividade máis lucrativa. Reduciuse o capital prestado a interese nas actividades produtivas, actividades proveitosas que o capital a interese axudaba a organizar e creaba riqueza e emprego. Hoxe esa práctica é marxinal. Ao non crearse emprego produtivo nin riqueza real crece o desemprego e baixan os salarios dos pobres, e con iso podemos obter máis beneficios.

 

Os boiantes negocios oligárquicos, os legais,  son varios, como  crear  títulos comerciables de capital debido que paga interese,  e revenderlo a cambio de máis interese.  As súas bancas privadas tamén emiten moeda a través de crédito sen existir garantía de produción futura. O beneficio a crédito (crédito a conta  do futuro, baseado na boa fe, na fama ou crédito nos bancos oligárquicos) non xera ningunha actividade produtiva, pero acumula diñeiro. Con esta argucia ficticia, e atendendo ao informe anual Basileo,  cobran intereses sobre un crédito que é o triplo da riqueza existente. Gañan diñeiro por prestar tres veces a aparencia de diñeiro. Así son de agudos.

 

Fai dous lustros o resultado da mesma actividade  foi moi moi moi rendible, o maior negocio ata a época. O gañado quedou nos petos dos amigos oligarcas e as  perdidas  sufragounas  o erario público cos impostos.  Tras iso, a Republica entrou en bancarrota e hete aquí que os  bancos dos nosos amigos agudos, ao ter o monopolio de creación de moeda,  crearon máis crédito para entregar á Republica  a cambio de intereses  reais. É magnífico! Cobran diñeiro real vía intereses reais por entregar só crédito! Os cargos sorteados decisivos que sancionan os contratos públicos son elixidos entre fieis moi capaces, e para os postos inútiles  elixen os acordes.  Morrocotuda e preciosa creatividade!