Unha comisión con só dous membros logra levar á París de Noia a unha aldea de 100 casas este 24 de xullo

Hoxe por hoxe organizar unha verbena non é nada doado. Os prezos subiron, a economía da xente non está para tirar foguetes, hai moito tempo que investir en recadar fondos, non hai relevo xeracional nas comisións... E aínda con todos eses problemas, a aldea de Pasarela (@festaspasarelacalo), na parroquia de Calo, no concello coruñés de Vimianzo, logrou confeccionar un programa de festas inmellorable que ten como colofón a actuación da orquestra París de Noia o día 24 de xullo, en véspera de festivo. O máis impresionante? Que esta festa foi labrada unicamente por dúas persoas, dous mozos de 30 anos que se fixeron cargo da comisión antes da pandemia e que cada ano logran que unha aldea de apenas un cento de veciños desfrute dunha das mellores festas coas que conta Galicia estes días. Dende o Galicia Confidencial quitámonos o sombreiro diante de Cristian e Jose, que nos contan todo o traballo que hai detrás destes días de celebración.

Fai seis anos a continuidade das festas de Pasarela, que levan celebrándose facilmente máis de 50 anos, alo menos dende que Cristian Mayor e Jose Pejo teñen memoria, estivo en serio perigo. A anterior comisión de festas desfíxose e non había quen se fixese cargo delas. Así foi como estes dous mozos colleron ao touro polos cornos e decidiron poñerse á fronte da comisión. Sabían que non ía ser doado, de feito semella imposible que dúas persoas poidan sacar adiante unha festa, pero fixérono, e vai se o fixeron. "A festa ía morrer se non collía alguén a comisión e nós non queriamos quedar sen festa, así que dixemos, se ninguén quere pois metémonos nós os dous", conta Cristian, que afirma que tamén sabía que "podía contar co apoio do meu pai, que estivo na comisión durante dez anos e podíame aconsellar".

Así foi como, quedando 20 días para a festa, "puxémonos a ver como ía todo de cero, sen saber nin o que se recadaba, nin o que se pedía nin nada". "Fomos facendo segundo puidemos e ao final logramos sacar adiante os tres días de festa", asegura Cristian. Tres días que non son días calquera, senón que son tres días nos que a competencia en festas, e por tanto en orquestras e prezos, é brutal en todo o territorio galego: 23, 24 e 25 de xullo. Como nos confesa, o importante para eles é "chegar sempre coa festa paga ao día e con algún carto demais para xa ter unha base para o ano seguinte". Sobre todo dende que a raíz da pandemia as cousas se puxeron máis complicadas:  "Despois da pandemia os prezos foron unha auténtica tolería, porque antes aínda había algúns grupiños e orquestras baratas, pero na covid moitos desfixéronse porque non podían aguantar dous anos sen festas, e non se volveron refacer, así que agora os prezos están polas nubes".

"FACEMOS COUSAS DURANTE TODO O ANO PARA RECADAR CARTOS, PERO OS TRES MESES ANTES DA FESTA NON PARAMOS NINGÚN DÍA"

Entón, como se recadan tantos cartos? Pois con moito traballo ao longo de todo o ano. "Ao final durante todo o ano intentamos facer cousas, por exemplo en Nadal temos a lotaría de Nadal, tamén temos unha ruta cabalar con sesión vermú, e facemos unha cena-baile no pavillón de Vimianzo na que contratamos a unha pulpeira que se encarga de servir e de montar e, se nos cobra 25 euros por cabeza, nós poñémolo a 30 e son 5 euros que recadamos para a festa, ademais do que logo se saque coa cantina", explica Cristian. Algo moi habitual en moitas comisións tamén é facer rifas, pero asegura que "dán moito traballo para o que se saca delas". Así, despois de traballar todo o ano organizando estes eventos, "os tres meses anteriores ao comezo das festas, cando chega a hora da verdade, non paramos, indo pedir publicidades a comercios, autónomos, bares... Dá moito a lata porque imos por todo Vimianzo e os arredores pedindo, e só somos nós os dous". Tamén teñen que ir pedir polas portas dos veciños.

Compaxinar o estar na comisión coa vida persoal e o traballo non é doado, pero estes dous mozos están convencidos de que a festa non pode morrer e que por eles non vai ser. Cristian traballa na Coruña e pola semana adoita estar na cidade herculina, pero eses tres meses anteriores á festa "teño que baixar para botar unha man ao meu compañeiro, porque está el aquí só". De feito asegura que "as fins de semana teño que andar a correr da Coruña para aquí para poder ir pedir, porque nós sempre queremos acabar o cartel canto antes, e as publicidades teñen que ir nel, polo que tamén temos que deixalas listas canto antes". "Os tres meses antes da festa son unha tolería, non paramos, todos os días é un axetreo continuo", confesa Cristian.

"ESTE ANO A FESTA ÍA SER DIFERENTE, O 24 TIÑAMOS CONTRATADAS A FANIA E FINISTERRE, PERO PRESENTÓUSENOS A OPORTUNIDADE DA PARÍS"

Pero o mellor de todo é a historia da festa deste ano. Como logrou unha aldea con algo máis dun cento de veciños traer a unha das mellores orquestras galegas? Pois o certo é que foi unha sorte, porque non estaba nos plans contar coa París de Noia. Cristian explica que "este ano a festa ía ser diferente á que está agora no cartel, porque tanto a París como a Panorama son orquestras que para estas datas están sempre collidas e telas que reservar se cadra con dous anos ou máis de antelación", así que "para o día 24 tiñamos contratadas ás orquestras Fania Blanco Show e Finisterre". Cal foi a súa sorpresa cando hai cousa duns días "chamounos o axente da París para dicirnos que lle quedara libre a data do 24, entón despois de pensalo démoslle para atrás ás outras dúas orquestras e collemos á París, porque oportunidades así non se poden desaproveitar". E é que para eles "é toda unha fazaña poder traer á París, e máis sendo dous sós na comisión", amósanse orgullosos estes dous mozos.

Tamén queren agradecer á xente da aldea por como se comportou, xa que "cando souberon que ía vir a París responderon de 20, non de 10, porque cando fomos pedir polas portas xa todo o mundo nos subiu os cartos que ían darnos". E é que eles non teñen unha cota establecida, como acontece noutros casos, senón que "cada un dá o que pode, porque a economía tampouco está igual dun ano para outro". O que si agradecen é a implicación veciñal, mesmo "de xente que dá sen vir á festa e de xente que sen ir ás ceas que organizan paga coma se fose". Ademais, tamén confesan que lles axudou moito "o ter cartos aforrados dun ano para outro, porque senón sería imposible chegar á París". Lembran que "o ano que nós entramos na comisión a anterior trouxera á Panorama, pero cando nós a collemos e vimos os prezos dixemos: isto é imposible, non imos lograr traela na vida, son prezos desorbitados, non imos chegar a recadar tanto nunca". Seis anos despois, aquí están, a un día de recibir á París de Noia. 

"CANDO CHAMAN AO PALCO Á COMISIÓN E SÓ SAÍMOS DOUS SEMPRE PREGUNTAN ONDE ESTÁ O RESTO E FLIPAN CANDO LLES DICIMOS QUE NON HAI MÁIS"

Agora, despois de tanto esforzo, Cristian e Jose xa están preparados para recibir á París de Noia e a toda a xente que esta trae consigo, que non é pouca. "Estes últimos anos trouxemos ao Combo Dominicano e xa se encheu o campo, este coa París e sendo véspera de festivo xa nos alertaron de que ía ser unha tolería", chancea Cristian. De feito xa tiveron que facer peripecias para poder meter o palco da París, pois "o campo é unha pista de fútbol sala, é pequeniño, e tivemos que cambiar cables de sitio para que nos entrase o palco e traer unha carpa de 15 metros de altura para que os camións puidesen pasar por debaixo". E é que hai que ser previsores, que en Galicia, e máis este ano, nunca se sabe se pode chover. Cambiar a festa de sitio non era unha opción, porque aseguran que "xa se fixo o ano da Panorama e a verdade é que aos veciños non lles gustou moito, a festa ten que ser onde foi sempre". Agora só queda que desfruten do froito do seu traballo e que suban ao palco da orquestra o día da festa: "Xa nos ten pasado con outras orquestras que nos preguntan onde vai o resto da comisión e flipan cando lles dicimos que non hai máis".