Monterroso, "feliz" coa acollida de migrantes: "Falas con eles e dáste conta de que só queren que lles escoites"
Os máis de 100 migrantes derivados ao concello lucense móstranse agradecidos cun pobo que pide "respecto" e "agarimo" para eles.
Por Europa Press / Redacción | Lugo | 21/09/2024 | Actualizada ás 10:38
O concello lucense de Monterroso conta desde hai case un mes con máis dun centenar de novos veciños: 126 migrantes procedentes de Canarias, onde chegaron fuxindo da guerra de Mali. Son os propios monterrosinos os que utilizan a palabra 'veciño' para referirse a estes, na súa maioría homes novos, que "se integraron perfectamente en moi pouco tempo". "Xa son un máis", afirma Milagres, que despacha nunha das panadarías do pobo.
Milagres aproveita o fin da súa quenda para tomarse un café xunto a Julia -- a súa compañeira na panadaría -- nun dos bares do pobo, un que ademais adoitan frecuentar mozos migrantes como Hajid e Mahmadou.
"Estamos encantados, felices. Son encantadores. E cariñosísimos", comenta Julia mentres abraza a un deles e ofrécelles unha Coca-Colas. "Integráronse super rápido. Son un cacho de pan. Párteseche o corazón cando coñeces un pouco as súas historias", sinala Milagres, que recoñece ter un trato moi próximo con eles polo seu dominio do francés.
O mesmo ocorre con Julia, de ascendencia francesa. "Xa quixesen moitos ter un cuarto da educación que teñen estes rapaces. Veñen polas mañás e vennos cargadas co pan e corren para axudarnos, sempre cun sorriso. Cando falas con eles un intre dásche conta de que o único que queren é que lles escoites. Pásano realmente mal cando non conseguen facerse entender e por iso moitos se están pondo as pilas co castelán", relata.
Son poucos os que falan un español máis ou menos fluído, aínda que o comprenden e esfórzanse por facerse entender. A lingua que máis dominan é o francés e algúns deles nin iso, só o bambara, unha das linguas oficiais de Mali.
HAJID, DE 20 ANOS: "EU O QUE QUERO É TRABALLAR"
Hajid, de 20 anos e "sempre co caderno debaixo do brazo" -- segundo comentan no bar --, é un dos poucos migrantes en Monterroso cun dominio do castelán tan avanzado para a situación, que mesmo chancea coas clases de español que reciben no hotel. "Son cousas moi básicas: vaca, can... Eu quero aprender español para traballar".
Hajid chegou fai nove meses á illa de El Hierro, en barco desde Mali, onde deixou á súa nai e ao seu catro irmáns pequenos. O seu pai é unha das vítimas da Guerra Civil que enfronta ao país desde fai máis dunha década. Conta que aínda non puido porse en contacto coa súa familia, á que desexaría poder traerse con el.
Pero para iso, apunta, primeiro ten que traballar. "Quero buscar un traballo, aquí en Monterroso, que me tratan moi ben. Os veciños son moi agradables. Gustaríame de cociñeiro porque me encanta a cociña, pero primeiro necesito papeis", explica.
Segundo conta, nesta mesma situación atópanse moitos dos seus compañeiros. Mentres tanto, pasan o día no hotel que lles acolle -- da man da ONG Rescate --, onde teñen clases de castelán por niveis de dominio, ademais doutros talleres e actividades.
Verónica, axudante de cociña no hotel, tamén encomia o comportamento dos mozos. "A verdade é que son un ceo. Pórtanse moi ben. Pola mañá, cando chega o camión de mercadoría, axúdannos a descargar. E a cambio nós témoslles gardados uns biscoitos extra, que lles encantan, como os flanes", chancea. Coincide Hajid pero, aínda que fala moi ben da comida galega, di preferir a do seu país natal. "É un choque ao final. A primeira vez que lles demos croquetas pensaron que estaban crúas e tivémoslles que explicar que eran así, pero agora xa moi ben", explica Verónica.
"NA VILA XA NON CHAMAN A ATENCIÓN"
O que Hajid si non cambiaría é o tempo, prefire o frío e a choiva galega á calor. "leva mellor", asegura. Ao que tamén se adoitou, engade, é a que lle falen en galego. "Enténdoo pero paréceme moi difícil falalo, moito", apunta e, aínda que recoñece saber xa algunha palabra, non se atreve a verbalizarla. E é que gran parte dos veciños diríxense a eles en galego, como José, o dono do bar do billar que vén buscar Hajid para levalo a Lugo.
"Xa o levei algunha vez. Gústalle moito e a min non me custa nada", comenta. A Hajid encántalle "" Lugo, unha cidade "moi grande", "moito máis que Monterroso", onde aproveita para pasear con amigos e, a última vez que foi, para comprar algo de roupa.
Cando non están no hotel ou xogando ao billar, o que máis lles gusta é ir ao campo de fútbol, explica Hajid -- porteiro e seguidor do Real Madrid --, onde van todas as tardes ao redor das 18.00 ou 18.30 horas, despois das clases das 16.00 horas. Van ademais moitas veces con outros mozos do pobo, cos que xa estableceron amizade.
"Segue habendo moitos xornalistas, que seguen chamando e vindo, pero na vila xa non chama a atención", comenta unha das camareiras do bar mentres Mahmadou sae a charlar cun veciño que pasea ao seu can.
"O que hai que facer con esta xente é axudala. Só Deus sabe o que pasarían no seu país para preferir verse nesta situación. Por min, que veñan máis, que fai falta xente aquí para traballar e para revivir isto", insiste Milagres.
