Un de cada catro pacientes cun tumor neuroendocrino presenta desnutrición relacionada coa enfermidade

Un de cada catro pacientes (25%) presenta Desnutrición relacionada con procesos canceríxenos (DRE), aínda que esta cifra pode aumentar en función da localización e a progresión da enfermidade. Isto é, sobre todo, polos efectos secundarios dos tratamentos empregados como quimio, radioterapia ou antitumorais específicos que poden provocar déficits vitamínicos ou dalgúns aminoácidos esenciais, alteracións metabólicas no control da glucemia, diarrea, malabsorción dalgúns nutrientes.

 

A DRE neste tipo de tumores pode requirir tratamentos nutricionais complexos e diferentes ao longo do curso da enfermidade que, en ocasións, é prolongado. Así mesmo, algunhas cirurxías e antineoplásicos teñen efectos secundarios metabólico-nutricionais pouco habituais: "As Unidades de Nutrición Clínica dos Servizos de Endocrinoloxía e Nutrición constitúen os lugares de referencia para abordar este tipo de situacións, pouco habituais e de alta complexidade", apunta o doutor Botella, membro da Sociedade Española de Endocrinoloxía e Nutrición (SEEN) 

 

Con todo, salienta que existe inequidade no acceso á terapia médica nutricional nalgunhas situacións para usos médicos especiais que non están recollidas na lei de financiamento de alimentos. Así mesmo, incide en que unha gran parte dos TNE están catalogados como enfermidade rara coas deficiencias asistenciais que leva, "polo que é esencial a axilidade burocrática para poder recorrer aos Centros, Servizos e Unidades de Referencia do Sistema Nacional de Saúde (CSUR) en función de cada patoloxía".

 

CONCIENCIACIÓN

 

Con motivo do Día Mundial dos Tumores Neuroendocrinos (TNE), que se celebra cada 10 de novembro, a Sociedade Española de Endocrinoloxía e Nutrición (SEEN) destaca que é esencial concienciar á sociedade sobre esta patoloxía, xa que normalmente se diagnostica en etapas avanzadas ante a falta de síntomas específicos e a confusión con outras enfermidades máis comúns. "Visibilizar esta enfermidade, fomentar a investigación e informar á sociedade e aos profesionais sanitarios sobre os síntomas e a existencia dos tumores neuroendocrinos pode levar diagnósticos máis temperáns, o que mellora as opcións de tratamento e os resultados nos pacientes, destaca a doutora María Isabel del Olmo, membro da área de Neuroendocrinoloxía da SEEN.

Así mesmo, no marco da Malnutrition Awareness Week, que se celebra do 11 ao 15 de novembro, a sociedade científica incide na importancia de que os pacientes cun tumor neuroendocrino se someta a un cribado nutricional para que, en caso de ser positivo, realícese unha valoración completa do seu estado nutricional. Neste sentido, o Dr. Francisco Botella, coordinador saínte da área de Nutrición da SEEN, declarou que a desnutrición relacionada coa enfermidade (DRE) ensombrece o prognóstico do paciente cun tumor neuroendocrino porque reduce a resposta ao tratamento, incrementa os días de estancia no hospital, o gasto sanitario do proceso asistencial e aumenta tamén a morbimortalidadE.

TUMORES

Os tumores neuroendocrinos son un tipo de neoplasia pouco frecuente que se orixina nas células neuroendocrinas. Estas células atópanse distribuídas por todo o organismo, pero con maior frecuencia adoitan desenvolverse no aparello dixestivo, o páncreas e os pulmóns. Algúns dos síntomas son dor abdominal, perda de peso, masa palpable, broncoconstricción, ictericia e/ou por hiperproducción hormonal (diarrea, rubor facial, hipoglucemia, hiperglucemia, entre outros). "Con todo, nalgúns casos, son asintomáticos ata que alcanzan un tamaño considerable e a enfermidade está avanzada, diagnosticándose en estadios metastásicos", especificou a Dra. do Olmo. En fases iniciais, é posible abordalos con cirurxía, con todo, en estadios avanzados, o tratamento céntrase no control da enfermidade, a sintomatoloxía e mellorar a calidade de vida do paciente.

Ademais, esta patoloxía pódese presentar de forma esporádica ou asociada a síndromes hereditarias. Os TNE esporádicos adoitan diagnosticarse con maior frecuencia entre os 50 e 60 anos sen distinción entre sexos, mentres que os que están vinculados con síndromes hereditarias maniféstanse na infancia ou na mocidade.