Sempre quedará Minneápolis

Nos longos anos en Milwaukee teño escoitado adoito o retranqueiro comentario there is always Minnesota para argumentar que o máis xélido dos fríos en realidade habita alén de Wisconsin. Mais na noite previa á miña saída roadtrip a única inclemencia meteórica presentouse en forma de tornado warning e treboada severa na rural Fredonia wisconsinita. A infinita amabilidade pargo-americana compensou as azoutas da natureza rebelde e velaí por que a chegada a Madison para lidar coas cousas do intelecto permitiu gozar relaxadamente da  empatía palentina en Sheboygan Avenue.

A saída da capitalina Madison por ruta alternativa cara a Baraboo foi paisaxisticamente deliciosa, entre verdes diversos e asilvestramentos metódicos. A partir da interestatal 90, a ruta tornouse máis monótona pero tamén máis rápida, o que non impediu a chegada serodia a Minneápolis sen complicacións maiores.

Con tanta nocturnidade estadounidense na arribada a East 19th Street só puiden atopa-lo restaurante máis próximo. Así batín co chinés Great Dragon, onde unha pálida camareira deitou dilixente o asiático menú sobre a barra. Unhas breves palabras para pedi-los gambóns con sésamo foron suficientes para que tanto ela coma o gringo sentado á miña dereita etiquetasen o meu sexy accent como procedente de exóticas latitudes. Unha vez a loira restauradora tivo certeza de que consumo e propinas ulteriores estaban garantidas, liscou áxil co pedimento. Daquela deu en falarme Rob, un mestre de secundaria criado en Seattle que fervía por saber do meu distintivo acento, claramente alleo ó medio-oeste norteamericano. 

O aspecto gringo de Rob, alto, fibroso e megaseguro da súa americanidade profunda xerou en min unha intuitiva desconfianza que deveu en retruque xenérico á súa curiosidade fonética. Clasificando a miña procedencia nacional como “not far from Spain” deixeino descolocado. El pediume ser máis específico, e faleille dun país situado enriba de Portugal, cal bonsai atlántico, chamado Galicia. Non identificou a referencia literaria subliminar, mais riu con rotundidade estadounidense afirmando que el fixera a pé o Camiño de Santiago entre Astorga e Compostela, e que mesmo chegara ata Fisterra. A miña intuición desconfiada envorcou en irreflexiva conexión xacobea galego-americana sen solución de continuidade, e a conversa virou en incipiente camaradería.

O parladoiro prolongou a cea na barra alén do previsto e, por consello dunha camareira feliz coas xenerosas propinas, Rob e mais eu acabamos tomándolle a penúltima en The Brick, el aboado ás IPA e eu á sempre máis fiable Sam Adams. Mais a súa capacidade para inxerir IPAs derrotou con contundencia a miña tolerancia ó elemento lupular, se cadra polo seu consolidado hábito cervexeiro e a miña recente reclusión nas cero-cero.

A súa transixencia alcohólica por momentos transformaba o diálogo en monólogo agringado. Eu deixeille continua-lo parladoiro da asoballante chegada a Compostela retrucando unicamente sobre a situación social do país. E foi aí onde atopamos outro elemento de conexión: Rob graduárase en socioloxía en Seattle antes de mudarse a unha casiña do barrio alto de Pittsburgh coa súa dona de corpo delgado.

O avanzado da noite e o temperán horario dos pubs estadounidenses impedíronme coñecer na súa totalidade a historia de Rob, pola que –malia ás súas sombras– acabei desenvolvendo un interese inesperado. E quizais pola miña habilidade como terapeuta improvisado quixo el continuar unha conversa inconclusa. Intercambiamos contactos e acordamos atoparnos de novo na noite de Minnesota. Mañá saberei se o entusiasmo lupular de raíces xacobeas tiña substancia ulterior. Dicían os romanos que amicitia inter pocula contracta plerumque vitrea est. En fin, no peor dos casos sempre quedará Minneápolis.