Os Bolsonaros que inzan ao noso carón

“Pouco antes de morrer,/ díxolle ó pobo:/ Deus che dea ira,/ que paciencia tes de abondo.” (Do poema O profeta, Cimenterio privado, Celso Emilio Ferreiro).

Por Xosé Antón Jardón | Vilar de Santos | 31/10/2018

Ese acordo do Goberno de Sánchez, malia o informe desfavorábel do Consello de Estado, pretendendo que o Tribunal Constitucional tombe a reprobación do Parlament de Catalunya ao rei Felipe VI, pola súa postura no procés, pon de manifesto que entre socialistas e populares non existen liñas divisorias, cando toca mangonear as altas institucións do Estado para polas ao servizo das súas estratexias electorais.

No caso que nos ocupa, tal ocorrencia vén a demostrar unha vez máis o arremedo do PSOE ás posicións do PP, no tocante á cuestión catalá, por carecer de ideas e propostas que debuxen unha configuración político-administrativa do Estado, capaz de recoñecer o seu carácter plurinacional, ata perder o medo a compartir a soberanía cara abaixo, alomenos coa mesma naturalidade que o fai cara arriba, cando deposita, nas mans de funcionarios europeos e doutros internacionais de escasa solvencia democrática, competencias que nunca debían saír das Cortes e dos Parlamentos autonómicos.

Polo tanto, o que nos debería preocupar non é que un parlamento autonómico reivindique valores republicanos e aposte pola abolición da monarquía, senón que un goberno “democrático” gurre co TC para que afogue o dereito de representantes da cidadanía a entender as cousas doutra maneira.

Son esas miserias, e outras polo estilo, mesturadas co "si, bwana" das maiorías parlamentarias, co compadreo do poder xudicial, co aplauso interesado dos medios sistémicos e coa conivencia da militancia partidaria, as que inducen á xente do común a un excesivo grao de pasividade, que sinte noxo ante resultados electorais como os do Brasil, pero que é incapaz de inmutarse diante dos Bolsonaros que inzan e medran ao seu carón, con absoluta normalidade.

Ah! O meu tío Lisardo pensa que isto é moi mellorábel, cunha maior participación política, coa vixiancia para que, alomenos, pareza que existe a separación dos poderes do Estado, máis autonomía territorial e un bozo no fociño dos poderes económicos.

Xosé Antón Jardón Dacal (Vilar de Santos, 1952), é Coordinador do Padroado do Museo da Limia. Colabora habitualmente con artigos de opinión e relatos en La Región, Galicia Confidencial, Praza.gal, Temposdixital e BadalNovas. Coautor dos libros A luz da chuvia (2019) e O Lebre das Casarizas, unha vida de máquinas e inventos (2019), ten participado en diversas publicacións colectivas: Limiaxinacións, Evocacións das Terras do Lethes (2009), Miguel, un cura grande en Parada de Outeiro (2009). Secretario-interventor de administración local xubilado, foi alcalde de Vilar de Santos, deputado provincial, vicepresidente da Federación Galega de Municipios e Provincias e Delegado da Consellería de Industria no bipartito.