A dureza silenciosa de Pikes Peak

Esta viaxe, como dicía antes de saír de Milwaukee, é tanto externa coma interior. Mais agora tempo cronolóxico e tempo emocional comezan a aliñarse de xeito senlleiro: produciuse un cambio no meu punto de encaixe. Poida que algo mudase en Gormaz, ou se cadra foi en Denver. Mais Pikes Peak, a súa distancia e a súa ausencia fixeron que nada poida xa ser igual. Agora todo é intemporal, ou atemporal, e esta miña saga viaxeira comeza a experimentar situacións diacrónicas, mesmo acrónicas. O tempo emocional e o cronolóxico disócianse. Nada podo facer: o un allea o outro e ambos perden contacto como o fai a miña diluída ancoraxe narrativa lineal ó aquí e o agora. En tránsito de costa a costa, son testemuña dun novo tempo emocional que vence o físico. Libérome das cadeas espazo-temporais para deixarlle ó lector cómplice, e de paso a min mesmo, liberdade para escribir e ler en orde libre, como Cortázar fixera noutrora nunha singradura diferente.

De novo chego a Colorado. Rumbo oeste nos Estados Unidos non hai montaña máis alta antes de Pikes Peak. Claramente a viaxe deveu en interior mentres cavilaba se o explorador Zebulon Pike concordaría coa dureza silenciosa de tan prominente montaña.

En realidade, os seres humanos asignamos calidades sensoriais ós obxectos físicos coma se de realidades interiores se tratase, atribuíndo a forma dunha aba a formacións inertes coma o lateral dunha montaña. Quizais tal hábito estea conectado coa teima solipsista de converte-los obxectos do mundo exterior en proxeccións da nosa mente e de experiencias previas. Mais as sensacións proceden tanto da mente coma do universo emocional propio nunha danza estraña e confusa.

Con frecuencia sentímonos atraídos por unha variada serie de calidades independentemente do beneficio que nos producen. A fascinación pola dureza silenciosa dunha montaña quizais sexa unha delas, mesmo cando nos trae sufrimento, dor extrema e ata a morte; a presenza de homes e mulleres conxelados de por vida no K2 ou o Monte Everest son proba dramática das fascinacións malsás da mente humana.

Dada a súa natureza inerte, a dureza dunha montaña só pode ser silenciosa. Alguén pode mesmo preguntarse se el será unha calidade unicamente humana e proxectada sobre o ser de quen sofre tal dureza como sensación sentida. Mais a dureza humana adopta formas e disfraces diversos, segundo a historia persoal, avatares e expectativas futuras do viaxeiro.

O certo é que só os seres humanos podemos ser fortes en lugar de duros: de nós depende. A fortaleza convértenos en cálidos, sensibles e humanos; a dureza fainos fríos, distantes, inflexibles e por veces tamén silenciosos. A fortaleza permítenos sentir, recibir e compartir empatía, a dureza só protexe a nosa mente egoica illándonos do outro. A dureza emitida silenciosamente pode pasar desapercibida para as practicantes da áspera falta de calidez humana. Pero non é menos daniña para o Ser –propio, alleo, compartido­– mentres nos desconecta da nosa esencia, do que realmente somos, nun nivel profundo, como seres humanos.

El será Pikes Peak hard-hearted no seu xeado cumio ou tal dureza silenciosa provirá unicamente de quen a sente ou emite? A rosada montaña de Colorado segue inerte sen compartir máis resposta ca o son do silencio. Por iso, ante tanta incerteza, acórdame o refrán da magnética e elocuente melodía de Nitin Sawhney: don’t be afraid of letting go.