O simbolismo imprevisto da CdC

Foi o pasado sábado día 14, cando vinte anos despois do seu nacemento Esquerda Nacionalista puña fin de facto, coa formula doce e menos traumática do “conxelamento e abandono das súas siglas" a súa existencia como partido.

Por Pedro G.-Valadés | Vigo | 25/04/2012

Non falarei agora dos 20 anos e do balance que destes poidamos tirar. Houbo con certeza erros e acertos, moitos erros e algúns grandes acertos. Mais non falarei agora e aquí de balances nin de resultados. Non toca que diría o Molt Honorable President Pujol.

Foi o pasado sábado 14 de abril, véspera dun 15 de abril de 1846 na que Antolín Faraldo e os seus provincialistas facian pública a súa proclama publicada no xornal compostelano "La Revolución" e na que entre outras cousas afirmaban: “Desde hoxe en diante, ningunha Lei emanada desde Madrid, terá validez en Galicia".

Mais foi un día emotivo para min e para moitos, e foi tamén un día no que o lugar do encontro cobrou unha relevancia e un simbolismo non agardado na ollada ao futuro que desde o galeguismo, desde o nacionalismo nacente comézase a entrever. No Monte Gaias, na Cidade da Cultura a ausencia dun convidado de honra deixou no ar un interrogante que de non resolverse axiña pode ser fatal para o futuro.

O pasado sábado na Cidade da Cultura, no encontro de despedida de Esquerda Nacionalista, un dos seus fundadores hai 20 anos declinou a última hora a súa presenza no acto co argumento de que “non podía participar en ningún acto ou actividade desenvolvida no monstro fraguiano da Cidade da Cultura”. Escuso dicir que respecto totalmente, como non podía ser doutro xeito, a decisión tomada polo convidado e respecto tamén a influencia que a súa decisión puidera ter en algunha outra ausencia que sinceramente descoñezo.

Mais o interrogante (importante de non resolverse insisto) é se a nova sensibilidade que está a nacer será quen de conectar co País real, coa xente normal, coas necesidades normais da nosa xente lonxe de tics dogmáticos e incomprensíbeis para a inmensa maioría dos galegos e galegas.

Esta nova organización froito dunha sensibilidade nova, e que deberá ser refrendada pola cidadanía ten que ser moi diferente, atrévome a dicir, radicalmente diferente do vello e autista BNG. Na forma de falar e dirixirse ao galego e galega de a pé. Na linguaxe, nos xestos, en moitas e moitas cousas. Algunhas serán doadas de conseguir, outras con certeza non tanto. Foron moitos anos á sombra da UPG e non será fácil mudar linguaxe, comunicación coa xente.

E recoñecendo que a maiores de que infinidade de galegos de todas as ideoloxías, partidos e cores ideolóxicos vexamos a Cidade da Cultura coma un derroche fóra da realidade do país, e na que se gastaron moreas de millóns de euros (nosos), cando o país tiña e ten necesidades dabondo onde ter investido eses cartos, non é a Cidade da Cultura o motivo desta reflexión, non. Ainda que na miña opinión e agora que non hai volta atrás e que grande parte da infraestrutura que finalmente comporá a Cidade da Cultura está xa en uso, o que cómpre é ocupar, "nacionalizar" civicamente o lugar. Dándolle o maior uso cidadán posíbel as súas instalacións.

Mais a construcción do Monte Gaias é só unha luz en ambar que fixo prender as alarmas de moitos dos que alí estabamos na despedida e disolución de Esquerda Nacionalista. Porque sería un erro reproducir actitudes maximalistas do vello Bloque na nova organización que pretenda ser referente de modernidade, doutro xeito de facer política no día a día. A xente non o entendería, vería e tería en parte razón, a esta nova forza coma un BNG-bis se a nova sensibilidade galeguista, nacionalista e plural que está a nacer, se presentara con posicións dogmáticas e pechadas.

E que ninguén por favor entenda mal ás miñas palabras. Nin critico nin recrimino ningunha ausencia. Sería o colmo da prepotencia pola miña parte se así fixera. Nin sequera a do convidado de honra. Lamento si, e dóeme, que alguén que estivo na súa fundación non estivera no derradeiro vals de E.N. por mor de causas alléas ao partido. Quen quixo ou puido, asistiu, e quen non quixo ou non puido non asistiu. A fin de contas unha das eivas de Esquerda Nacionalista foi a profunda antipatía que despertaba entre moita xente. Antipatía en moitas ocasións recoñezo que ben merecida e gañada a pulso.

Pero non falo das presenzas físicas, falo só da reflexión que a ausencia e o argumento dado provocou en min. Estas letras miñas son só unha reflexión en voz alta e moi persoais, de urxencia, provocadas polo xesto (lexítimo insisto) do convidado ausente.

Remato e non quero facelo sen remarcar que son moi optimista co futuro e co futuro próximo. Porque as importantes presenzas, as palabras, as conversas sosegadas, os xestos e fundamentalmente o traballo desenvolvido ate agora na complicada (complicadísima) tarefa case de reloxeiro de montar e tecer o que durante tantos anos estivo desmadexado, está sendo na miña modesta opinión altamente positiva, contrutiva e estou certo de que terá éxito e de que fundamentalmente será útil para o pais que é a fin de contas o importante.