Corrupción á carta

Susana Díaz

Hai cadranzas  reveladoras, concorrencias que por confusas, poñen de manifesto a difícil relación entre ética e política; son situacións que deixan ao descuberto  a falta de escrúpulos da clase política, quen salvando matizadas excepcións, mais que identificarse con accións de correcta actitude en proveito do interese xeral; independentemente de ideas e de siglas, os seus protagonistas, funcionan como un colectivo de individuos  despolitizados, unha caste corporativa cohesionada, cuxa única pretensión é a  autoperpetuación no cargo, para desde tal posición exercer en exclusiva a defensa dos seus propios intereses.

Indecente conduta de quen, ademais de abandonar o seu compromiso de representación, prodiga o triunfo do ilícito facilitando que se impoña a barra libre da corrupción, que polo  relaxamento  dos principios éticos e a violación do deber institucional alcanzou carácter orgánico.

Por iso que na actualidade, cando como no caso dos EREs, xudicialmente faise patente a identidade  corruptora e corrompida, aínda a propósito de estar diante dunha  práctica contraproducente para o  desenvolvemento económico e social do país; as forzas políticas, lonxe de proceder en evacuación de responsabilidades a través de accións de loita contra esta pandemia; a pesar da contundencia do evidente, proseguen na súa obstinación de restar transcendencia á súa existencia, sen caer na conta, que a  aquiescencia tácita da corrupción é idéntico a compartila.

Sen levar  a cabo un   proceso de catarse  cívica e política será materialmente  imposible  a súa erradicación, pois resulta incuestionable que na actual  conxuntura mais alá dunha excepcionalidade  a corrupción  lonxe de cinguirse a casos illados  está implantada de forma  xeral no ámbito económico e político, conformando un sistema onde as confabulacións, a  transigencia   e as  conxuras  fanse  donas da situación.

Por iso, que aínda que desde el foro político néguese que España é un país corrupto, ou se manifeste que tal afirmación é terriblemente inxusta por inadecuada e aleatoria, o certo é, que o noso país ten 1.661 causas xudiciais abertas por corrupción política.

Sendo por iso totalmente inaceptable que no canto de afrontar a realidade dos feitos e con toda firmeza poñer remedio á situación, os membros da familia política tenten aliviar a responsabilidade dos procesados a través de versións absurdas para convencernos da súa inocencia, cando o camiño pasa pola instauración dun cambio dirixido a  reconquistar a honestidade na función pública; pois a persistencia da corrupción ademais de crear inestabilidade política deteriora o ámbito das actividades económicas afectando a factores  crave na saída da crise e moi especialmente ás Pemes, motores de desenvolvemento e de creación de emprego, pero extremadamente vulnerables cando entra en xogo a corrupción.

O drama da corrupción é  unha transferencia do franquismo que despois de burlar todos os  filtros da transición logrou arraigarse como parte estrutural da democracia, ata o extremo de consolidar a súa institucionalización, e iso motivou que desde a oficialidade do novo sistema, as malas praxes do  continuísta e sempre dominante poder económico do antigo réxime (verdadeiro poder de Estado), fixese quebra nunha clase política  disoluta, sendo esa a causa fundamental que ocasionou que no transcurso de corenta  anos, á marxe de siglas partidistas, a case totalidade do sistema político aparecese explicitamente  connotado coas tramas corruptas.

Falando por se mesma a interminable sucesión e diversidade de escándalos que como o recentemente sentenciado caso de Elos, aínda con distinto   ganduxo  chegaron ao extremo de  uniformar a dinámica do  facer político,   sendo mostra tanxible de tal complexa concorrencia, ademais do anteriormente citado, o caso  Filesa e a trama  Gürtel; fitos de referencia dunha estendida e inacabable relación de escándalos intermedios (Campión, Palma Area,  Malaia, Pokemon,  Noós,  Pallerols,  Brugal,  Pretoria..... ), que conxuntamente, sen distingo de implicación hai que circunscribir no contexto  dunha  sincrónica defraudación da confianza pública, que en suma é o auténtico propósito da corrosiva corrupción política, desa intriga  subversiva que ademais de  desvalorizar o entusiasmo social pola democracia poñen en serio perigo a estabilidade do Estado de Dereito.

Todo un turbio proceder dos representantes institucionais, coa  sórdida finalidade de satisfacer o seu ilexítimo enriquecemento persoal, ánimo lucrativo que ao parecer é o único centro de censura dos casos de corrupción, e cuxa reprobación desaparece para as mesmas voces críticas cando a infracción cometida reporta algún tipo de "vantaxe" para a comunidade, pois ao producirse tal circunstancia, acontece, que todos os actos de corrupción derivados dunha conduta ilegal pasan a tomar condición de inadvertidos ou son percibidos como  inocuos; todo un expoñente de excedida tolerancia que dá cabida a comportamentos de dobre moral e de adulteración democrática que sen atenuante que valla veñen delatar a mala pedagoxía da nosa cultura política.

A corrupción non ten  distingos nin cor política, e mal imos si optamos por tomar percepción subxectiva  deste  flaxelo á marxe dunha perspectiva global, adxudicando categorías de admisión ou reprobación dos feitos de forma aleatoria, pois se mire por onde se queira, tan corruptos son os protagonistas   de actos de transfondo lucrativo, como os autores de prácticas  de extorsión,  degradación ético-moral, sen excluír o favoritismo na contratación pública ou o tan levado  nepotismo, ese trato preferente reservado a membros da familia política sen cualificación de idoneidade para o cargo.