Cantares galegos

Fai a introdución  do acto  Marina Mayoral.

 

Extraordinaria coma sempre, coméntanos coma Rosalia de Castro prescindiu nos Cantares da súa visión desolada e, cede nesta obra a súa voz ó pobo que e quen fala.

 

 O Poema “Castellanos de Castilla”, sérvelle para dar resposta ó mal trato que en Castela recibían daquela  os nosos segadores.

 

 Un pobo, o noso, empobrecido,explotado,e deostado, obrigan a poetisa a rebelarse con dor e amargura nos versos.

 

“Castellanos de Castilla/ tratade ben ós galegos/ cando van, van coma rosas/ cando ven, ven coma negros” .

 

Naquel poema os casteláns, son tachados de ter mal corazón,  alma como as penas duras, de non ter entrañas no peito... e cousas aínda peores sobre Castela.... 

 

Non imaxino a maioría dos nosos representantes políticos carentes de  sentimentos, e dicir, sen capacidade para  desexar maior xustiza social e, desinteresados de canto sucede o seu arredor.

 

Non imaxino a ningunha persoa, que despois de ter loitado moitos anos por mellorar  as condicións de traballo e vida da xente, non se conmocione o comprobar coma tódolos seus esforzos estanse a desfacer ou camiñan en claro retroceso .

 

Os sentimentos entón non se din, se mostran.

 

Si algún político se emociona no seu discurso e rompéselle a voz que se enche de bagoas, non fai mais que mostrar os seus sentimentos. 

 

Non deberamos de temer ós sentimentos, só a súa expresión, nas que as veces   pódense dar exabruptos, descortesías e, ata  chegar a bater co puño nunha mesa ou no estrado... substituíndo así o desexo incontrolado de  estamparlle a cara a alguén, que ten responsabilidade sobre o que de  prexudicial  nos acontece, sexa un banqueiro, un empresario ou  político.

 

É normal que sintamos  xenreira  cando está ameazada a nosa integridade, a nosa identidade, a da  nosa familia, a dos nosos amigos ou a de moitos cidadáns.

 

Hoxe están a ser agredidos, acosados e intimidados: moitos millóns de parados; os hipotecados; os pensionistas; os  autónomos, e mais  do cincuenta por cento dos nosos mozos no desemprego...

 

O Presidente Feijoo, tomou a palabra neste acto conmemorativo para recordarmos     “Que Galicia constrúese con dialogo, porque a pluma e mais as palabras, son mais fortes cas pelexas...”. Ten razón... en teoría...

 

Magoa que non sexa o Presidente galego mais coherente e  menos provocador cas súas propias verbas no hemiciclo; mais comprensivo cas  críticas xustas ou non que recibe, porque a altura política dun dirixente mídese tamén polo trato xeneroso e tolerante que ofrece ás minorías, e, por asumir que certos excesos parlamentarios teñen a súa orixe, na impotencia política da oposición fronte o sufrimento das vítimas das crises, e as veces tamén, nunha sectaria xestión da maioría absoluta.