Testemuña do medo

Tomei un café con Ernesto amigo e periodista dun pequeno periódico.

Por Luis Toxo | Compostela | 18/05/2013

Teño intres, lle comentei, en que me deas o teu punto de vista sobre o xeito de  elaborar a información no teu xornal, e tamén  nos medios de comunicación en xeral.

Pídeme axiña Ernesto que manteña certa prudencia cos seus datos profesionais, e  pasa a  explicar a súa experiencia profesional :

― O problema de fondo é o seguinte : “de  seren vixiantes e críticos co poder, convertémonos todos, como di Gabilondo, en  “vixiantes da sociedade”.

E dicir, de seren os medios de comunicación, “representantes críticos dos cidadáns diante do poder, pasan a seren representantes do poder diante da xente”.

―Moitos dos xornais  e medios de comunicación pequenos, temos que auto- censurarnos, e mais eludir ou disfrazar a critica en contra dos gobernos, algunhas institucións ou grandes empresas, pois o poder, en calquera das súas formas, se ten oportunidade exercese, e unha vez  cabreado, nin admite bromas, nin liberdades de expresión que poidan prexudicalos; logo daquela, cagáchela!. Pasou co Xornal de Galicia...e outros que van no seu camiño...

―Nos temos ordes de  darlle  as informacións políticas  e mais económicas “delicadas”, unha redacción  ambigua, ou explicacións favorables. Poñereite un exemplo:

―Fai  dias lín dous titulares en dous medios de comunicación.

―Un deles dicía  : “ O Sergas pechará este verano máis de 900 camas”.

No outro medio titulábase deste outro xeito: “ O Sergas manterá operativas este verano ó 87% das camas...”. Un é un medio dominante e influínte, o outro  moito mais feble e dependente. Depende do que lerás sacabas unha conclusión ou outra.

Logo, esas informacións serven  a determinados intereses non ?. Lle pregunto.

―Naturalmente meu !. Intereses económicos, financeiros, decisións políticas e, certos acordos non escritos. Logo que pensabas ti paspán !.

Non hai logo información boa e fiable, retruqueille.

― Home, pode habela...As informacións boas sabemos todos, que son aquelas  que non buscan consecuencias exclusivamente comerciais, e sabe conectar cos intereses reais da sociedade.   Iso prodúcese en moitos  casos, incluso no meu xornal.

Como cales? ― lle preguntei.

―Pois vodas, bautizos, falecementos, a meteoroloxía, os programas de TV, obras rematadas, asuntos de sociedade ou  accidentes ... Vas entendendo non?.

Como te sentes persoalmente nesta situación?  

―Eu non me rindo, pero entendo e sei que mais que ríspeto polo periodismo e a prensa, hoxe ténselle  medo  e desconfianza, case tanto como lle temos nos o goberno actual...

― As veces, para perdoarme a min mesmo, ate  fago algún comentario en internet, baixo un alcume no que escrebo o que me peta, sen faltarlle o ríspeto a ninguén, pero poñendo a caldo moitas das parvadas que outros  coma min, creo que escreben forzadamente.

O malo de internet é que entre os comentaristas- internautas espontáneos das noticias e dos articulistas, haiche  moito odio solto, moito exceso de  ideoloxía, moito falcatrueiro, e pouca solvencia que garanta a credibilidade dos que alí se expresan...

Quedei  outro día para falar con Ernesto, pero só de fútbol...