6D: Proceso constituínte

Da actual Lei de Leis, cóntasenos que foi redactada coa finalidade de facer dela a ferramenta de estruturación xurídica do Estado, un relato que difire no substancial da realidade, tendo en conta que o verdadeiro obxectivo da Constitución do 78 como filla bastarda da ditadura, foi a restauración da monarquía, ao tempo de manter intactas decisivas estruturas do franquismo co propósito de blindar como intocables o sector financeiro e a elite empresarial, como tamén a impunidade e o esquecemento para os crimes do anterior réxime.

E todo orquestrado desde o exclusivismo dunhas formacións políticas concretas, con total exclusión participativa dunha cidadanía á que non só se situou á marxe de toda intervención, senón que mesmamente, foi tratada coma se dun colectivo perturbador se tratase.

E daqueles vimbios estes cestos, non podéndose producir por tanto outro resultado que unha Carta Magna de inútil funcionalidade para o interese xeral, que con todo, proporcionou favorables resultados nos intereses dos autores intelectuais da mesma, é dicir, dos dous partidos políticos que en alternancia viñeron conformando avoengo do poder, a través de prácticas constituíntes pouco ortodoxas que deron ao traste co principio fundamental que debe preservar todo marco constitucional que se prece, coando así no seu contexto unha versión adulterada e aleatoria da separación de poderes, para desa forma, exercer libremente a colonización bipartidista do réxime, aínda e cando tal desatino restou eficacia ao seu contido á vez de xerar degradación no funcionamento das institucións e por derivación na marcha do sistema, cuxas consecuencias repercutidas, non foron outras que a proliferación da corrupción e a total ausencia de democracia representativa.

Iso é a causa de que a actual Constitución sexa un todo inservible, por pésima, obsoleta e inoperante, e por tanto, razón sobrada para refugala e afrontar un Novo Proceso Constituínte que permita iniciar no país unha etapa de auténtica democracia, máis aló do esperpento que levamos padecendo por imperativo da ralea política dominante, para así, desde un envorco á situación poñer as institucións ao servizo do pobo, e con iso, deixar sen efecto o trato preferente outorgado aos intereses da elite económica, e desde esa premisa, partindo da separación efectiva dos tres poderes do Estado, tras o correspondente debate e participación popular, culminar coa elaboración e ratificación dunha Nova Constitución.

Sabido é que un proceso constituínte difire no substancial dunha reforma constitucional, e non tan só no referente ao alcance e magnitude do cambio, senón especialmente, polo diferente protagonismo que exercen os cidadáns entre un e outro escenario, pois mentres na reforma constitucional o seu papel limítase a pronunciarse sobre un contido xa concertado, o proceso constituínte require da súa función protagonista e da súa participación activa, correspondéndolles a eles por tanto, decidir quen e como debe cambiar a Constitución, e todo isto remitido ao uso da súa liberdade e a súa conciencia.

Por tanto, agora cando o próximo día 6 de decembro se cumpren 42 anos desde a ratificación en referendo da que foi norma suprema do ordenamento xurídico do país, asumindo que o paso do tempo transformou o seu contido no maior engano sufrido polo pobo español en toda a súa historia, a reacción en primeiro termo non debe presentar dúbida algunha tendo en conta que a recondución da situación pasa inexorablemente porque os cidadáns optemos por tomar a substitución xerárquica en aras a cambiar a degradante realidade que estamos a vivir, pois ou ben decidimos ser os protagonistas do cambio necesario liderando un proceso constituínte, ou asumimos como ata agora a tutela de unha minoría dedicada a defender en preferencia os intereses espurios do séquito podente.