O Tribunal Supremo considera nulo o despedimento dunha traballadora ao anunciar a súa voda
O tribunal sostén que "adoptar unha decisión pexorativa para unha traballadora como consecuencia de que anuncia ou contrae matrimonio é, sinxelamente, infrinxirlle un trato discriminatorio".
Por Europa Press / Redacción | MADRID | 04/02/2022 | Actualizada ás 10:47
A Sala Cuarta do Tribunal Supremo declarou nulo e discriminatorio o despedimento dunha traballadora en Galicia que anunciou a súa intención de solicitar o permiso por matrimonio porque ía casar, segundo informou este xoves nun comunicado.
A Sala Cuarta do Alto Tribunal lembrou que a discriminación por razón de estado civil está proscrita polo lexislador ordinario, como recolle ao artigo 4 do Estatuto dos Traballadores, e polo constitucional, como aparece no artigo 14 da Constitución Española.
A empregada comunicou á empresa na que traballaba a súa intención de solicitar o permiso por matrimonio. O empregador comunicoulle entón que o contrato finalizaría tres anos despois, ao concluír o proxecto no que se desempeñaba a traballadora. Con todo, a empresa acordou o seu cesamento por fin de contrato.
A Sala Cuarta do Tribunal Supremo tratou este caso na súa sesión do 2 de febreiro, na que o maxistrado Sempere Navarro, relator, recalcou que non se discutía a temporalidade do contrato ou a existencia dun despedimento, senón se este era nulo ou improcedente.
A resposta decisión foi consideralo nulo, ao entender que se produciu "como reacción ao anuncio que a traballadora realiza acerca do seu futuro matrimonio".
A Sala baseou a súa conclusión en que a lista constitucional das circunstancias fronte ás que se proscribe a discriminación, o artigo 14 da Constitución, é aberta. Por iso, sostén que "adoptar unha decisión pexorativa para unha traballadora como consecuencia de que anuncia ou contrae matrimonio é, sinxelamente, infrinxirlle un trato discriminatorio e oposto ao artigo 14 da Constitución Española".
A sentenza invoca a denominada "perspectiva de xénero", recollida no artigo 4 da Lei Orgánica para a Igualdade, os Tratados Internacionais, en concreto a Convención de Nova York, e o Dereito da Unión Europea. Tamén se basea en xurisprudencia concordante e advirte de que non sería descartable "a referencia á indemnidad, aínda que ese enfoque queda á marxe do debate".
