Sinsal, outro ano máis de viaxe polo mundo desde San Simón nun festival sobre o que se pousan moitas miradas
A organización redobrou a súa aposta pola sustentabilidade.
Por Europa Press / Redacción | Lugo | 29/07/2024 | Actualizada ás 16:19
Fiel ao seu espírito, Sinsal SON Estrela Galicia volveu ofrecer no último fin de semana de xullo unha viaxe polo mundo sen abandonar a Illa de San Simón, enclave histórico e privilexiado que acolle desde fai máis dunha década unha das citas máis singulares do verán galego e sobre a que recaen, cada ano, máis miradas de recoñecemento e admiración cara a un formato que, en pleno 'boom' do calendario festivalero, apártase dos códigos para entregar ao seu reducido grupo de asistentes unha experiencia con maiúsculas.
Nun ano no que a organización redobrou a súa aposta por reducir o seu impacto (elimináronse papeleiras para obrigar a que cada un se responsabilizase dos seus residuos), o Sinsal encaraba o domingo tras dúas xornadas nas que pasaron polos escenarios pequeno arquipélago da ría de Vigo (ao que o público chega sen saber que é o que se vai atopar) bandas como Goat, Isius ou Mestizo. A última xornada caeu nun tórrido domingo que só sufocou, en parte, o vento nordés que fixo que a sensación térmica un lado e outro da illa parecese oscilar uns 10 graos.
A partir do mediodía, o público empezou a desembarcar en San Simón, onde se desvela o segredo mellor gardado do festival: o seu cartel. Como de costume, as propostas do festival constituíron unha viaxe polo mundo. De Palestina a Uganda; de Cidade Real a Escocia; de Kenia a Murcia.
A primeira decisión (a única en realidade, porque só se solapaban concertos na primeira franxa da xornada dominical) era elixir entre a reinterpretación da música escocesa da man de Brïdghe Chaimbeul ou deixarse guiar polos ritmos da palestina Haia Zaatri, que viaxou desde o escenario Buxos pola psicodelia, o triphop e o bedroom pop nun concerto dedicado aos seus que terminou co público coreando 'Free, free Palestine'. Mestre Espada tomou a substitución pisando o escenario San Simón SON Estrela Galicia. Os murcianos foron un dos nomes do día, co seu son que bebe da tradición oral e musical da súa terra para levala a unha nova dimensión ao ritmo da castañeta, as guitarras distorsionadas, os 'sintes' oxidados e as baterías pesadas. Mesmo, para revisitar o 'Non me mires' de Mecano e dirixilo a un final 'trash'.
De alí, a música volveu ao Buxos coa lisboeta María Reis, que puxo o punto guitarrero do día en San Simón transitando polas distintas evolucións do rock e o post punk. Desde logo, non se pode atribuír á portuguesa que o seu concerto coincidise, para moitos, co momento da sesta, á que convidaba a potente brisa que refrescaba o flanco do arquipélago orientado cara á saída da ría durante as primeiras horas da tarde.
Coa que non cabía opción ao sesteo foi coa seguinte actuación do día. Chegou ao escenario San Simón Lapili (que non 'o poli', aínda que moitos levaron de 'souvenir' do festival ese refrán na súa cabeza) e púxoo patas para arriba para subir un par de graos máis a temperatura (se é que era posible nese momento). Flanqueada polas súas 'Piligrosas', a de Cidade Real levou á ebulición a pista coa súa reguetón feminista e combativo.
Afrorrack devolveu a acción ao Buxos cunha sesión cargada de ritmos e distorsiones que dirixiron ao público ao transo. O artista ugandés puxo sobre a mesa a súa arriscada aposta pola reconcepción do techno a través dos seus equipos modulares construídos por el mesmo, unha sorte de 'luthier' do século XXI capaz de crear máquinas de son seguindo tutoriales por Internet.
A última cita no escenario principal (e a antepenúltima da xornada) era, para moitos, a marcada en vermello desde o momento en que coñeceron o cartel do festival á súa chegada á illa. Wil Butler, exmiembro de Arcade Fire, desembarcou en San Simón co seu proxecto en solitario, no que o acompañan as Sister Squares, e que ofreceu ao público unha experiencia próxima aos sons da banda canadense da que se desvinculou fai xa tres anos. Wil suou a camiseta e envorcou toda a súa enerxía para facer botar a un público que empezaba a sentir a melancolía de saber que a hora de partir de volta ao continente aproximábase.
Pero para o final, o Sinsal reservábase a Kabeaushé, todo un malgaste de poderío sonoro e intensidade que provocou en Buxos unha catarse colectiva guiada polo poderío do kenyano, que puxo un broche dourado ao festival co seu magnético hip hop electrónico.
A música continuou da man de Photoner DJ no escenario Malmequeres para os asistentes que tiñan como porto de destino o de Vigo, mentres que os que se dirixían a Meirande xa enfilaban o barco de regreso a terra. Como último agasallo para todos eles, un paseo pola ría de Vigo mentres o sol escóndese polos montes do Morrazo, epílogo dunha experiencia ao alcance de moi poucas en Galicia.
