40 anos de Constitución e 7 anos sen Soberanía

Todo ocorreu no Palacio das Cortes, sito na Praza das Cortes, núm. 1, en Madrid, antigo convento do Espírito Santo da Orde dos Clérigos Menores. Foi un día 23 de agosto de 2011 cando o presidente do Goberno, José Luis Rodríguez Zapatero, propuxo a reforma da Constitución “para establecer unha regra que garanta a estabilidade orzamentaria no medio e longo prazo, tanto en relación co déficit estrutural como na débeda, que vincularía a todas as administracións públicas” (Vid. El Mundo 24 de agosto de 2011).

Por Álvaro Rodríguez | Compostela | 27/12/2018

Ao día seguinte, o 24 de agosto de 2011 a oligarquía partitocrática notificaba ao pobo español que “o PP e PSOE pecharon o acordo para a reforma constitucional para incluír un límite ao déficit público. O pacto prevé vincular o déficit e a débeda pública aos límites que marque a UE para os seus Estados membros”. (Vide. El País 25 de agosto de 2011).

E sen máis dilacións, obedecendo a Bruxelas e Berlín, sen referendo, sen consultar ao “Pobo Soberano”, o día 2 de setembro de 2011 as oligarquías procederon a realizar o traspaso da soberanía a Bruxelas. O Reino de España deixaba de ser un ente independente e soberano. PSOE e PP, ademais dos dous representantes de UPN (PP de Navarra), en total 316 deputados, de costas aos seus cidadáns, votaron a favor da reforma que cedía a soberanía. Houbo cinco votos en contra (CC, UPyD e dous do PSOE -un do ex sindicalista Antonio Gutiérrez e outro dun deputado de Baleares que se equivocou ao apertar o botón-). Tamén tres deputados da corrente Esquerda Socialista non acudiron a votar por estar en contra.

O PPSOE non aceptou ningunha das emendas presentadas polos partidos minoritarios BNG, NaBai, ERC, ICV e por iso ausentáronse no momento da votación como xesto de protesta. Os representantes de CiU e PNV, a pesar de quedar dentro do Hemiciclo non votaron.

O día 3 de setembro de 2011, en Cinco Días, informábase que “Blanco valora o "ataque de responsabilidade" de Rajoy ao apoiar a reforma constitucional. O vicesecretario xeral do PSOE, José Blanco, defendeu hoxe en Pamplona a reforma da Constitución aprobada onte no Congreso, que desvinculará os ingresos do endebedamento para defender o Estado de benestar, e que apoiou o PP nun "ataque de responsabilidade" de Mariano Rajoy”. En definitiva o PSOE asumía a autoría intelectual da reforma, e agradecía ao PP o seu apoio.

Tamén o día 3 de setembro de 2011, o actual presidente do Goberno, que votou a favor do traspaso da Soberanía, defendía as “xustizas” da mesma en ElPeriódico, baixo o título de “Estabilidade e xustiza social”, e iso, ao día seguinte da súa aprobación. Pola súa claridade e brevidade reproducimos o defendido hai 7 anos por Pedro Sánchez: “Agosto foi un mal mes para a economía mundial. A ambos os dous lados do atlántico volveron saltar as alarmas, e os máis agoreiros alertan do risco de recesión. Non creo que esteamos nese extremo, pero si recoñezo a gravidade da situación e a esixencia de que todos os países -tamén nós: España e Catalunya-, reforcemos a confianza do país respecto a os nosos investidores. Tal é o contexto que explica a urxencia da reforma constitucional onte aprobada. Pero se inédita é a situación que atravesa a economía internacional, e extraordinaria a reforma dunha Constitución que non nos atrevemos antes a reformar -a pesar da evidente necesidade de revisión nalgúns dos seus preceptos-, o principio de estabilidade orzamentaria non o é en absoluto. A nosa lexislación está repleta de estabilidades: a Lei de Estabilidade Orzamentaria de 2006, e o Tratado da Unión Europea (UE) que recolle como elemento principal o Pacto de Estabilidade e Crecemento que fixa os obxectivos de déficit e débeda pública aos que nos debemos axustar como estado membro. Ao elevar de rango o principio, reforzamos o compromiso do Estado coa estabilidade orzamentaria, cuestión que beneficia de forma clara á economía española e á catalá. Nunca crin que o que diferenciase á esquerda e a dereita fose o tamaño do déficit público. A estabilidade das contas é un principio de bo goberno. Establecido o marco, o debate político entre a esquerda e a dereita debe virar no que de verdade importa á cidadanía: canto ingresas e canto e como o gastas. Diferenzas que xa podemos ver (e os cataláns sufrir) nos axustes que gobernos conservadores, como o catalán, realizan: menos orzamento en educación pública e máis inxustiza fiscal, ao suprimir o imposto de sucesións ás rendas máis altas. A estabilidade non está rifada coa xustiza social, ao contrario, aliméntaa ao garantir a sustentabilidade do Estado do benestar”. Fin do artigo do actual Presidente do goberno publicado hai 7 anos.

Finalmente o día 5 de setembro de 2011, Javier Pérez Royo, catedrático de Dereito Constitucional da Universidade de Sevilla, no El País, recoñecía que a reforma do PP e PSOE “sitúanos ante unha limitación de soberanía”. Ante a histórica magnitude dos feitos, algo tería que recoñecer...

O feito da perda de soberanía viña sendo estudado polos especialistas na materia. Así, na Revista de Dereito Político, núm. 50, 2001, páxs. 55-82, o profesor Pereira Menaut publicaba o estudo DESPOIS DA SOBERANÍA, e indicaba nunha das súas conclusións: “Europa está a demostrar ser un potente corrosivo do que queda de España (pero hai que recoñecer que, en parte, é pola actitude da propia España). En efecto, por razóns misteriosas (ou non tan misteriosas), a Unión Europea parece coma se disolvese en especial a algúns dos seus membros, como Bélxica, España ou Italia, pero non a outros, como Alemaña, Francia ou Portugal”.

En decembro de 2011, o profesor Pereira Menaut consideraba, tras a humillación do 135, que, “España ou o que quede dela vai camiño de ser un land alemán onde se fala inglés (de momento, como segunda lingua).(…), Os neonacionalistas españois parecen felices. Que o BNG propoña atrasar unha hora en Galicia (se iso era ou non o máis urxente, é outro asunto), dispara as súas alarmas; que España sexa un protectorado ao que se dita unha reforma constitucional, e que non pode tomar unhas medidas de choque sen consultar a Alemaña e Bruxelas (decembro 2011), non merece maior comentario. Se nun remoto instituto examínase de física en galego a un alumno castelán- parlante, é casus belli; se o inglés estraga o español, se a cultura española resiste o que a manteiga a un coitelo, all right”. (Vid Expaña? Un " land" alemán onde se fala inglés, O Correo Galego, 15.02.2012).

Esa perda de soberanía, cesión realizada a Bruxelas polo PPSOE ten as súas consecuencias. A peor, o deixar de ser un estado soberano. Máis, as consecuencias trasládanse á economía, que era o obxectivo finalista da reforma constitucional que impoñía un único modelo económico. Por iso, ao día de hoxe os salarios na economía galega (e en todas partes do estado español), están ao nivel máis baixo en dúas décadas e as rendas do traballo representan agora o 42,3 % do PIB da comunidade galega, cando antes da crise supoñían o 48 %. O último estudo sobre salarios elaborado polo Instituto Galego de Estatística (IGE), feito público o 14 de decembro de 2018, e que analizou La Voz de Galicia, nun artigo de Mario Beramendi, arroxa luz sobre a realidade económica que se implantou coa reforma do 135 e coa cesión da soberanía. O peso da remuneración dos asalariados ou traballadores galegos no conxunto da economía situouse no 2017 no 42,3 %, a proporción máis baixa dunha serie que arrinca no ano 2000. A riqueza que antes de repartía a través dos salarios, agora non se reparte, quédallo o capital. Aumenta a produción, aumenta a riqueza, pero baixan os salarios. Así, no 2009, a remuneración dos traballadores galegos era o 48 % da riqueza, 5,7 puntos máis que agora. Estamos próximos ao xélido inferno liberal capitalista.

Non imos expoñer máis datos económicos. É unha obviedad a perdida de riqueza da maioría da poboación polo modelo económico imposto no ano 2011. Con maior produción e riqueza, a xente é máis pobre. En Berlín e Bruxelas deciden os nosos salarios. A “cuestión catalá” decidirase, se xa non está resolta, entre Bruxelas e Berlín. Os políticos de España só actúan e gesticulan para aparentar que son necesarios e así cobrar o seu soldo. Non deciden nada. Nin o horario de España decídeno eles. De aí o exceso de teatralidad sobre a cuestión de Cataluña. Fatua hiperactividade.

Tal vez o próximo alcalde de Barcelona sexa un José Bonaparte. En cinco meses veremos onde nos léva o actual teatro.