Elites do capitalismo, e culpa da “desaceleración”

A situación económica é moi tráxica. O déficit da balanza comercial española en 2018 ascendeu ata a cifra de 36.399,4 millóns de euros, e iso a pesar de baixar os salarios aos traballadores do sector, desde o ano 2008,  para con iso acumular máis beneficios e ser máis barata a exportación.  O sector agrícola dos pequenos e medianos agricultores está  en quebra tras os tratados da UE, votados polo PP-PSOE. O Tratado de  MERCOSUR está por chegar. 

 

Unha débeda pública en setembro de 2019  de 1,207 billóns de euros, alcanzando ao 99% do PIB, significa simplemente que o  Estado está  en bancarrota. O Reino de España está en quebra. E iso tras o Goberno único do PP-PSOE.   A precariedade laboral e a temporalidade  son maiores,  e  o emprego que se crea é traballo lixo, pobreza en realidade. O paro no último trimestre, agosto, setembro e outubro, subiu  en case 226.000 traballadores.  A Seguridade Social presentou en 2018 un saldo negativo de 18.286,46 millóns de euros, e o fondo de reserva da Seguridade Social para as pensións,  (a hucha das pensións),  malgastárona os gobernos de PP e PSOE en compra de débeda pública que eles crearon tras aprobar a reforma da constitución, do artigo 135.  A situación económica desde 2008 ao día de hoxe, tras o goberno do PP-PSOE é desastrosa e ven  grades nuboeiros no horizonte. Paro, Estado en quebra, fondo de pensións esgotado, falta de ingresos nas arcas públicas, clase traballadora empobrecida, etc. 

 

A política monetaria do BCE, apoiada polo PP-PSOE,   xerou bombas de débeda que están a piques de detonar.  Ese mesmo Banco Central Europeo,  ou a UE que é o mesmo, (son os mesmos amos) impoñen ao Reino de España un recorte do gasto público superior aos 12.000 millóns de euros para o ano 2020. Impóñeno porque son eles quen  manda. Esta situación de crise económica é a que terá que abordar o novo goberno do protectorado do Reino de España. Si, ou si.  Os españois teñen que cumprir as ordes de Bruxelas. E o goberno será o encargado de executar a orde, como o subalterno que é. 

 

Despois dos  resultados electorais de abril, o obxectivo  era alcanzar  un goberno de PSOE e  Cs.   Por loitas internas en  Cs,  iso non frutificou, e os medios do sistema apartárono da escena, coa consecuencia  lóxica: a súa desaparición. O cal nos pon de manifesto o carácter do actual sistema: Se os medios de propaganda de masas apoian unha marca, esa marca triunfa, se non a  apoian, esa marca desaparece. A política actual é en gran parte a   plasmación da vontade dos donos dos  medios de comunicación. E as masas, ante as mensaxes que lanzan os medios,  fan o que lles indican.   A “dirección de  Cs” non quixo pactar co PSOE, como se esperaba,  era o acordado e lóxico dentro do sistema,  e por iso,   os donos dos medios de publicidade,  deixaron de apoiarlle, e o  corolario é por todos coñecido. Ante a falta de utilidade e beneficio  de  Cs para os  financiadores e promotores do mesmo, estes procederon a botar o peche do ente  Cs. 

 

A crise do sistema  bipartidista maniféstase nos resultados de PP e do PSOE nos últimos anos.  O PP no ano 2011, cando conseguiu a maioría absoluta, obtivo 10.830.693 votos.  O  10 de novembro,  C’ s, PP e  VOX , a suma dos tres, obtiveron, cunha porcentaxe similar  de participación que nas eleccións de 2011, 10.297.472 votos, é dicir, case 600 mil votos menos dos que obtivo o PP en 2011.  E en abril  sacaron 11.217.410 votos; é dicir,  nestes seis meses os tres xuntos  han perdido preto dun millón de votos.

 

Ao PSOE pásalle o mesmo.  PSOE  e EU en 2008 sacaron  12.259.281 votos. O  10 de novembro de 2019,  PODEMOS ,  Errejón, e o PSOE sacaron xuntos  10.427.223 votos. Dous millóns de votos menos que en 2008. En abril de 2019 volveron sacar soamente  11.217.773 votos,  800 mil votos menos.  O PP e o PSOE sacan menos votos, e os bloques dos dous tamén. 

 

Os únicos que crecen en votos e porcentaxe son os nacionalistas  vascos, cataláns e galegos. En novembro  sacaron 2.415.602 votos, 730.762 votos máis que nas eleccións xerais de 2015, e 30.652 votos máis que en abril de 2019.  

 

A suma dos votos do PP (antes UCD),  e PSOE  nas eleccións xerais alcanzou o 63,76 % dos votos en 1977, o 65,24 % en 1979, o 74,47 % en 1982, o 70,03 % en 1986, o 65,39 % en 1989, o 73,54 % en 1993, o 76,42 % en 1996, o 78,68 % en 2000, o 80,3 % en 2004, o 83,81 % en 2008 (máximo histórico) e o 73,39 % en 2011.  

Recentemente  Pablo Iglesias publicaba un artigo en  The  Guardian indicando que o bipartidismo desaparecera en España, e dando a súa opinión sobre os problemas existentes no Estado que vai gobernar. O publicado por  The  Guardian é todo moi correcto, todo moi normal, todo moi de sempre. O que apareceu asinado por Pablo igrexas podíao escribir calquera dos deputados de PP, PSOE, PODEMOS, ou  Cs. Pablo Iglesias afirma que: “a desaceleración económica ameaza unha vez máis o que queda do estado de benestar en Europa”. Queda  clarísima a súa posición. 

 

 Por iso, agora que  os votos do PP + PSOE,  son menos da metade da participación e representan 1/3 da poboación adulta de España,  queremos facer a seguinte reflexión: 

 

¿Vai cambiar a política económica do goberno de España con respecto aos traballadores?. ¿Vai  cambiar a política salarial en España?. ¿Vai cambiar a política clientelar en España?. O  INI regalado polo PP+PSOE ¿vai volver ser público así como a banca regalada aos capitalistas?. ¿Van terminar   co paro laboral en España?. Existe paro porque se quere que exista paro, sobra dicilo. Dito doutra forma, ¿van seguir aplicando as políticas capitalistas que manden os capitalistas, e a favor da  plutocracia?.  

 

As respostas, ou a reposta,  coñecémola todos. E a culpa será da “desaceleración”