Coroa - vírica

Con todo nos tempos que corren, o monarquismo europeo, por estratexia de continuidade desprendeuse do absolutismo de tempos pretéritos renunciando á súa prerrogativa de outrora para acomodarse á nova modalidade das Monarquías Parlamentarias, figura ideada polos ingleses na que o Rei conserva exclusivamente un poder moderador e arbitral sobre as institucións do Estado, e a máxima representación da nación, é dicir, cando o monarca non goberna, aínda cando si reina.

De todos os xeitos das oito monarquías parlamentarias existentes en Europa, a española é con diferenza a peor valorada de todas elas, e éo porque quen decidiu restituír a continuidade da saga borbónica non foi a herdanza de sangue senón unha determinación unilateral de Franco, quen designou a Juan Carlos de Borbón como o seu sucesor a través a Lei de Sucesión para posteriormente ser as cortes daquel Réxime quen aprobase a súa proclamación como Rei. Sendo por iso que a actual monarquía é desde a súa instauración a lexataria política da ditadura franquista. 

O establecemento do novo Réxime Monárquico tras corenta anos de franquismo represivo mais alá do tránsito plácido á democracia que se nos estivo a vender, foi ante todo unha planificada función de travestismo político como pon de manifesto a natureza totalitaria do cambio de xefe de Estado, pois que un ditador apoiado no seu absolutismo e tiranía impoña a dedo ao seu sucesor, en termos de representatividade está falto de toda lexitimidade ética e democrática por tratarse dunha basta farsa onde se encubriron verdades e implementáronse falsidades. 

Que se nos conte que coa Transición desapareceu o franquismo do poder ao ser substituído polas forzas democráticas xurdidas tras as primeiras eleccións non pasa de ser unha  lenda para satisfacción de idiotas, pois a realidade por ser outra difire no substancial de tal versión , porque o certo foi que en ningún momento existiu baleiro de poder, tendo en conta que os poderes políticos, económicos e militares, que por aquel entón definían e configuraban a natureza do Estado, continuaron en mans dos franquistas e por aquilo de gardar as formas só desapareceu parcialmente e de forma testemuñal a iconografía do antigo réxime e a ostentación da súa hexemonía. 

Pero que a Monarquía sexa herdanza institucional do franquismo non é por casualidade, tendo en conta que a elite monárquica non deixou de conspirar contra a República desde o mesmo instante en que se proclamou , ata o extremo de ser un dos puntais da asonada franquista como o confirma a súa adhesión ao golpe de estado. E por se non fose suficiente , para maior implicación, dicir que o propio Juan de Borbón se brindou de forma reiterada como voluntario do alzamento. 

Con tales lazos de relación resulta obvio que se a Monarquía fixo súa a herdanza política de Franco, tamén resultase lexataria da sistémica corrupción do réxime, un factor de dependencia que lonxe de favorecer que a exemplaridade cívica fose a norma de conduta da xefatura do Estado, propiciou xusto o contrario, é dicir, a súa implicación na deterioración da política e do conxunto da nosa arquitectura institucional, ata o extremo que os casos sucedidos nos últimos meses fixeron que á Casa Real se lle acumulase o traballo tentando desmentir ante os medios informativos erros e desacertos atribuídos ao rei emérito polos seus escándalos e directas conexións con actos de corrupción. 

Feitos que fan considerar máis que nunca a apertura dunha nova etapa que supoña a substitución do modelo de Monarquía parlamentaria por outra de forma política republicana, pois se o único argumento de defensa para que a Coroa manteña a súa continuidade na nosa sociedade é a súa utilidade a esta, sobrar dicir que a perniciosa repercusión dos seus actos e a súa carencia de toda ética son argumentos sobrados para un cambio inaprazable do modelo de Estado.

Unha monarquía cuestionada polo seu confuso enriquecemento, os seus escándalos e excesos ten esgotado o seu percorrido, e por iso a súa continuidade resulta contraproducente para a estabilidade do país, tal é así, que o ata agora intocable rei emérito e a súa familia perderon a auréola de honestidade que tiñan atribuída para converterse no principal obxectivo das críticas dunha cidadanía farta dos seus desmáns e desenfreos. 

Cando ao engano se lle cae o disfrace e a realidade vén delatar que tras a imaxe perfecta e idílica da familia real é a desestruturación quen marca a pauta, resulta patente que a normalidade da monarquía constitucional que representan é un todo ficticio, pois a inestabilidade inferida fai que sexa inútil e non sirva para nada; por canto o problema de imaxe que actualmente arrastra a Coroa derivou nunha crise irreversible que por responsabilidade política esixe sen dilación a súa substitución por outro modelo de Estado.

Temas: FELIPE VI CASA REAL ARQUITECTURA DEMOCRACIA REPúBLICA NADAL FRANQUISMO CORRUPCIóN FRANCO MONARQUíA

Comparte esta noticia