Edmundo Díaz Conde, novelista: "Deime conta de que as raíces quedan nun para sempre, son inextirpables"
O escritor galego leva vivindo 25 anos en Sevilla pero presentan en Galicia 'Mamá', a súa novela "máis galega, máis ourensá e máis compostelá"
Por Europa Press / Redacción | SANTIAGO DE COMPOSTELA | 02/04/2023 | Actualizada ás 13:36
Galego de nacemento e crianza, pero cun cuarto de século vivindo lonxe da súa terra, Edmundo Díaz Conde é un escritor que tocou xa case todos os paus, pero que volve agora ás librarías con 'Mamá', o seu traballo "máis persoal", no que rescata unha historia íntima, salpicada de recursos de ficción para "darlle coherencia", xa que, precisa, "a realidade, en moitas ocasións, é demasiado complexa".
Leva 25 anos residindo en Sevilla pero apontoa a súa 'galeguidade' nas evidencias: sen adquirir o acento sevillano, xa que "as raíces" de Galicia "son inextirpables", destaca. Esta semana regresou ao seu Ourense natal, e á Compostela na que estudou, para presentar este último traballo, editado por Algaida, no que conta unha historia propia de mocidade.
"É o conto máis vello do mundo, unha historia entre unha nai e o seu fillo, un conto moi moi galego, dunha nai que está disposta a todo para que o seu fillo alcance o seu soño", destaca, nunha entrevista concedida a Europa Press. O narrador, co que comparte nomee pero que pide non confundir co autor, cóntanos como, sendo adolescente, localiza unhas cartas de amor secretas que un admirador, un recoñecido escritor, dirixiu á súa nai.
Aínda que Edmundo Díaz Conde non a encadra no apartado das 'autobiografías', se non máis ben na "autoficción", garante que 'Mamá' é unha "novela escrita co corazón", na que os "puntos de forza" --como as cartas de amor ou a profesión da súa nai, unha modista de alta costura-- son reais. Ata tal punto que os vestidos da súa nai ilustran a contratapa e os fragmentos das cartas en cuestión, con autorización do seu responsable, figuran entre as súas páxinas.
"Imos dicir que entre un 70 a un 80% da novela os feitos sucederon así, aínda que tamén hai parte de ficción, neste caso por que a ficción nos axuda a dar coherencia á realidade. A realidade, en moitas ocasións, é demasiado complexa", recoñece.
O seu TRABALLO "MÁIS PERSOAL"
Tras transitar por numerosos xéneros e estilos, por que escribir unha novela como 'Mamá' agora?. O autor teno claro, porque "hai novelas que só se poden escribir a certa idade", en particular, "aquelas que regresan á mocidade". "Cheguei demasiado tarde para pedirlle perdón á miña nai, e antes non me atreveu -a escribila--", explica Edmundo Díaz Conde a Europa Press, reiterando que se trata do seu traballo "máis persoal" e "máis sentido".
A mesma emotividade garda o autor para o seu regreso 'literario' a Galicia, e o físico, para presentar 'Mamá', un periplo que volverá levalo polas rúas ourensás da súa infancia e pola Compostela da súa mocidade. "Volver a Ourense e a Santiago, volver a esas rúas e a esas emocións, para a miña, é terriblemente especial", recoñece.
Tamén considera que esta é a súa "novela máis galega, máis ourensá e máis compostelá", destacando o protagonismo que ten en 'Mamá' os seus recordos de mocidade. "O propio libro respira galeguidade, nostalxia, melancolía.." di Edmundo Díaz Conde, que apunta, a continuación, que os lectores tamén se atoparán humor e intriga. Como a vida mesma.
Con 20 anos, lembra, "desexaba fuxir" da súa terra e a súa contorna. Hoxe en día é "verosímil o pensar en regresar" a Galicia. "Deime conta de que as raíces quedan nun para sempre, son inextirpables", di o autor de 'Mamá', que o resume nuns versos do poeta ourensán José Ángel Valente: "Alongarme somente foi ou xeito de ficar para sempre".
