Aceites e resina

Volverán algún día os tempos de montes coidados que recordas da nenez? Cruzabas a foresta pisando agullas de piñeiro e notando nas pernas as cóxegas dos fieitos e as arañantes caricias dos toxos. Recendía a terra negra e á resina que protexe as feridas das árbores. Seguías os ronseis que deixaban as rodas dos carros. A xente falaba con frescura e os homes e as mulleres eran de aceiro. Dáse o paradoxo de que elas e eles, que foron practicamente escravizados con durísimos traballos desde que eran nenos, chegarían co paso do tempo a botar de menos esa época de sometemento aos peores aspectos da tradición labrega.

 

Mais ti eras aínda demasiado pequeno para traballar, e con poucos anos tiveches que ir vivir a unha grande cidade. Non obstante, previamente, estabas alí e observabas e sentías. Por que era tan agradable para ti o forte ulido dos motores dos camións e dos tractores? Era algo equívoco,  como cando a escuma de afeitar parece deliciosa nata. Acórdaste con vívida dor das marabillosas fragrancias do cuberto no cal o teu querido primo Moncho das Miráns gardaba cada día o seu tractor. Lembras o aroma a  combustible, a aceites do motor, e a aquela crema laranxa tan untuosa, preciosa, que el usaba no coidado do vehículo que lle daba de comer por mor da leña que transportaba. Conducindo o tractor, el saudaba sorrindo ó pasar primeiro ao neno e despois ao adolescente que regresaba nos veráns.

 

Hoxe en día, os tractores que notas que exasperan a condutores que van cheos de estrés son os descendentes dos carros de vacas de antano, que xa raramente se ven nas estradas. Eran parte da vida no campo galego, un elemento na paisaxe que resulta execrable para algúns fillos da modernidade. Que é a aldea para nós? Se os montes estiveran máis coidados, proliferarían os tráxicos incendios que asolan á vexetación e aos pobres animais? Vén á túa mente o caso real do raposo Monchiño, que acode moitas noites a cear a un restaurante do teu pobo. Sería factible volver a unha vida máis lenta, reflexiva e pacífica na cal estivéramos máis conectados coa natureza e cos sentidos, unha vida na que talvez mirásemos polos bosques por gusto, como quen limpa o seu xardín con amor?

 

Acórdaste de que algunha vez axudaches a buscar no monte unha árbore de Nadal ou musgo para un belén. Dá igual que o teu pai fora o primeiro capataz dun grupo forestal encargado de plantar numerosos piñeiros nos montes locais. Agora sábese que esas prácticas do Nadal non son ecolóxicas, e polo tanto non se deben realizar. Iso si, aínda é posible que os nenos vivan unha humilde tradición:  a de poñer zapatos no chan xunto a unha ventá da casa para que os Reis Magos lles deixen alí os agasallos e os adorados xoguetes. Son recordos festivos que quedarán como xoias no cofre esplendente da memoria e na cornucopia inmisericorde da nostalxia.