Dous segundos en Queiruga o 25X

Entrados xa no Día de Galicia, empezou na noite de plenilunio un concerto inesquecible en Outes. Nunca estivera na carballeira-castiñeira da Serra, e foi precioso coñecela de noite coa iluminación carmesí e romántica proxectada dende o escenario dun dos mellores grupos do mundo.

Por Ramón Torrado | Ribeira | 25/07/2018

 Os músicos, de negro coa excepción da vocalista Irma que lucía un estilizado vestido vermello, mantiñan unha rica postura de humildade mesturada con orgullo. O mítico líder, cada vez máis amable e comprensivo co paso do tempo, chegou a dicir que contaban co acordeonista galego supremo. O espírito do idealismo sen vergonza nas melodías era compaxinado coas explicacións, que moito se agradecen, sobre a orixe dos temas con letra, varios deles relativos á Ribeira Sacra que dá título ó último disco da formación.

Pouco a pouco sucedíanse os tesouros: chove en santiago/se queres/manolo mío/nau/son do carro do país. Os asistentes podían fixarse un por un en tódolos músicos. Son magníficos. A violinista Antía é inocente e sabedora, con simpatía. Os encargados da percusión Patxi e Xavier son efectivos e talvez algo contidos de máis. O frautista Xan mantén unha aura de infancia e fantasía, como saíndo dun mundo de contos de Andersen. O en efecto excelente intérprete do acordeón diatónico enche o acto de felices sorrisos, necesarios e terapéuticos para quen padece depresións. O xefe encargado da gaita, do acordeón e, aparentemente, dalgunhas programacións, estaba moi satisfeito, máxime polo feito de presentar ao seu fillo Bieito, gaiteiro coma el. A nova incorporación Irma seduce co seu canto e coa súa maneira de danzar alegremente; parecía sinceramente agradecida da resposta e da participación vocal do público. Por último, é posiblemente o guitarrista Pedro a arma secreta, o ingrediente máxico dun prezado elixir, pois sorprendía constantemente coa sutileza, a seguridade e a beleza extrema que nacía das súas mans.

Bandeira da ANG

Para incrementar a maxia da ocasión, no bis a banda agasallounos con dúas pezas maxistrais. “Camariñas” resoaba na noite coa súa bela música e evocadoras letras, impulsada por uns teclados tipo New Age de Xan. Tamén trouxo calafríos e lágrimas internas a famosa composición “Tu gitana” de Zeca Afonso, que fixo recordar a Rosa Cedrón.

O público, sentado en parte, daba a sensación de non crer o que estaba vendo. Hai quen exclamou “marabilloso!”. Era a primeira vez que actuaban en Outes (botei en falta que Bieito non mencionase ó poeta Francisco Añón). Para min, este concerto da noite do 24 ao 25 de xullo de 2018 foi o de máis calidade que recordo ver na comarca de Barbanza. Pero había no acto unha premonición do resto da noite: a moza que me parecía máis atractiva, de longo cabelo liso, era moi nova e non se podía contemplar como un posible amor.

Envolto na soidade, encamiñeime cara ás festas de Queiruga nas terras de Porto do Son. Pasei o anuncio do Castro de Baroña, un dos espazos máis sagrados, por dicilo dalgunha maneira, das paisaxes de Galicia. Había que camiñar, co recendo das plantas de anís, ata a verbena, que a esas horas estaba composta de xente nova. Axiña vin á deusa. Unha moza vestida totalmente de branco tiña o cabelo louro ondeado como se fora unha modelo prerrafaelista. Os seus ollos compasivos e misteriosos denotaban a presenza dunha alma grande.

Non tardei en sentirme morto con esa dor ben coñecida por amores que non poden ser: demasiado fermosa, demasiado nova para ti, coitado.

De súpeto, houbo unha conmoción por un suceso que non vira nunca nas verbenas. Unha moza sufriu un forte desmaio. Estaba caída sobre o sucio chan e creouse un círculo arredor dela. Causaba unha pena moi grande e varias mulleres e un home acudiron na súa axuda. Falábanlle, acariciaban a súa cabeza con tenrura e abanicaban aire fresco ó seu rostro de ollos idos. Varias persoas sacaron os seus móbiles para pedir socorro. Eu admiro fortemente á xente das ambulancias, mais nesta ocasión por algún motivo tardaron moito en chegar.

Por sorte, a moza puido poñerse de pé e foi levada á parte traseira do palco da orquestra. Xa podía irme. Pero sucedeu algo imprevisto: acompañada pola súa amiga, a deusa deixou a festa. Para a miña grata e alucinada sorpresa, ó pasar, durante dous segundos, a súa man tocou a miña man. Tocoume unha deusa! Agora non a quero lavar, e manterei sempre o seu recordo, xunto co da máxica actuación na Serra de Outes dos xa lendarios Luar na Lubre.