As oligarquias loitan pola hexemonía e Cataluña

Todo goberno é oligárquico. A lei de ferro da oligarquía é a lei transcendental da política. Así o apuntan Robert Michels, Mosca, Pareto, González Fernández de la Mora (A partitocracia), J.M. Ortí Bordas (Oligarquía e Submisión), ou D. Negro (A lei de ferro da oligarquía). Aínda que, a oligarquía debe estar controlada e sometida ao control dos cidadáns. Esa é a base da Democracia. De non ser así, non atopamos ante un réxime onde unha minoría explota e saquea á maioría, coa falsa lexitimación do sistema democrático.

Por Álvaro Rodríguez | Santiago de Compostela | 24/08/2018

Na actualidade existen 17 oligarquías autonómicas, a estatal e a europea. E os súbditos que traballan e pagan os impostos, cal servos de gleba do século XXI.   Asistimos a un enfrontamento entre a oligarquía catalá e o resto das oligarquías autonómicas e estatais pola repartición dos diezmos ou impostos. Non nos imos a ocupar do discurso nacionalista, ou do dereito á autodeterminación dos pobos, cuestión de natureza ideolóxica ou filosófica. Imos centrarnos na guerra existente entre as oligarquías pola repartición do botín.

A orixe da oligarquía catalá está no retorno do capital da burguesía catalá á península, tras a independencia da illa de Cuba. E desde ese momento a política económica estatal virou ao redor dos intereses e imposicións dese capital e ao servizo desa oligarquía. Toda a política económica e arancelaria desde 1900 ata a entrada na UE foi a decidida pola oligarquía catalá. Coa Constitución de 1978 mantiveron o seu predominio en España, co PSOE e o PP. Ao día da data asistimos a unha loita por manter a hexemonía da oligarquía catalá, aínda que nun novo contexto, xa que a crise económica, a UE, os cambios producidos en Europa desde a caída da URSS, cambiaron as alianzas e crearon un novo mapa político.

A nivel ideolóxico a esquerda en España é moi débil, sendo optimistas. Asistimos ao que se denomina a instauración dunha “oligarquía cultural”, onde existen “ discutidores lexítimos”, e os excluídos. Víctor Pérez Díaz (Unha interpretación liberal do futuro de España) sinala o dominio dos “líderes exhortativos”, ao servizo dun partido político, que impiden o debate. As ideas existen, sempre existirán, pero impiden que en España se divúlguen. Fronte a un debate de ideas, asistimos a discursos de tácticas políticas, de chismes, ou de inventos ou ocorrencias. A esquerda, iso que se chama “esquerda moral” renunciou á transformación económica, aceptando o liberalismo. Xa non é esquerda, aínda que a etiqueta sígalle dando resultados.

A suposta esquerda centra o discurso sobre a xenofobia, o racismo e a extrema dereita inexistente. Sobre feminismo, homosexualidade, touros ou a tumba de Franco. En definitiva, a teórica esquerda, (a maioría dos que usan esa etiqueta) non o é; atendendo ao marxismo, céntrase na superestrutura, e encomia, apoia e defende a estrutura económica. Liberalismo puro. Fan o mesmo que os que cobran da dereita. Por iso, en España asistimos a discusións obsoletas. A consecuencia lóxica é que a realidade europea, o Brexit, a política Francesa coa Fronte Nacional e a extinción do Partido Socialista Francés, a Gran Coalición en Alemaña, a actual política italiana soa a exotismo….Con ese discurso da actual “Oligarquía Cultural”, non se entende nada, porque o seu discurso só existe nas súas mentes e ao servizo dos seus pagadores. Ocultan a realidade.

Gustavo Bueno (Zapatero no Pensamento de Alicia. Un presidente no País das Marabillas), definíao como “fantasía infantil”, “ simplista” que tiña como finalidade ocultar a realidade no canto de analizala, unha especie de “ simplismo masónico” ou “un mundo ao revés do noso mundo”. E no El fundamentalismo democrático denuncia a perversión democrática existente. Imos presentar dúas noticias que son de máxima importancia e que co discurso da actual “intelectualidade” non se poden entender.

A primeira é de El Mundo do 15 de xullo en “Alemaña de novo”.   Apuntaba que: “A resolución do Tribunal Superior de Schleswig- Holstein non pode ser interpretada como unha simple batalla de doutrina xurídica. Con ela, Alemaña alenta, de novo, a fragmentación da UE en pequenas e débiles unidades territoriais libres dos corpiños lexislativos e tributarios dos vellos Estados-nación. (…). Pouco podía esperarse de Sánchez. Certo. Pero non que aceptase a nova balcanización impulsada desde Alemaña”. A noticia é espectacular, pero non descoñecida: España leva sendo dirixida por Alemaña desde a Transición. Véxase O Mito da Transición de Ferrán Gallego. O goberno de Madrid carece de soberanía e está subordinado aos intereses económicos de potencias europeas. E exponnos a posibilidade de que España sexa dividida en varios Estados a conveniencia dos intereses alemáns.

A segunda noticia é do ABC do   16 de xullo. Informaba que: “Francia e Alemaña relegan a España do futuro caza europeo”. E apuntaba que: “Londres iniciou xa contactos con Estocolmo para colaborar nun futuro caza común. Implicaría a unión no proxecto doutras dúas empresas punteiras na construción aeronáutica militar BAE Sysyems (participa en Eurofighter) e Saab (caza Gripen) para o seu proxecto particular á marxe do franco-alemán. Como se observa, o futuro tecnolóxico e industrial de Europa tamén se mide na aviación de combate do futuro: ¿eixo franco-alemán, produto británico con outros aliados ou importación estadounidense?”. Aquí acaba a noticia. ¿Os nosos “sabios” están a ocultarnos algo? Exactamente, sí. Queren que España sexa un país de camareiros e cociñeiros.   En definitiva, o goberno de Madrid carece de soberanía, e España está sometida aos intereses económicos de potencias exteriores.

O único poder que queda ás oligarquías autonómicas existentes é a repartición dos impostos que extraen do pobo. A repartición do botín. A corrupción e as estruturas clientelares son inxentes. A oligarquía catalá quere manter a súa situación hexemónica e non repartir o botín extraído de Cataluña, e as outras oligarquías manter os seus privilexios, e para iso, manter a situación actual de repartición dos diezmos. Asistimos a unha guerra entre as oligarquías autonómicas, e como todas teñen o mesmo interese en explotar ao pobo, tentan resolver as súas diferenzas de costas ao pobo.

A solución, sexa cal for, terá uns gañadores e uns perdedores a nivel de oligarquías. E o pobo seguirá pagando todo, salvo sorpresas democráticas. Unhas oligarquías gañarán e outras perderán. Pero hai un detalle que cambiou: os que pagan os impostos non cren á altura de 2018 no Estado Clientelar das Autonomías. O pobo, farto do saqueo ao que é sometido, e das chabacanerías do “consenso”, “feminismo”, “homosexualidade”, “xenofobia”, e “Val dos Caídos”, pode rebelarse contra ese secuestro democrático.

Tal vez por iso, para evitar a “rebelión” dos súbditos que traballan e pagan os impostos, cal servos de gleba do século XXI, os “intelectuais” do sistema, nada opinaron sobre a entrevista publicada en ABC o día 21/05/2018 a Mercedes Alaya, entrevista que pasará á historia: “PSOE e PP quitáronme por medo a que investigase os cursos de formación. A xuíz asegura que a quitaron de no medio «porque o que estabamos a ver era sumamente grave» e podía estar a pasar noutras autonomías”. Afirmaba a xuíz que “había un acordo político evidente que consistía en que o PSOE se mantivese forte en Andalucía e, a cambio, deixar ao PP no resto das súas comunidades autónomas. En segundo lugar, pódome expor que as ilicitudes nos cursos de formación non só estivesen a se producir en Andalucía senón que puidesen estenderse a outras comunidades onde non gobernaba o PSOE”. A Corrupción institucionalizada é incuestionable.

En conclusión, o desenlace da loita entre oligarquías pasa, ou ben polo triunfo total da oligarquía catalá, alcanzando a independencia. E con iso unha implosión ou explosión no que quedaría do Estado, xa que sen os recursos extraídos de Cataluña, as oligarquías restantes, andaluza, estremeña, castelás, etc, non se sosteñen. Ou por unha reforma constitucional para crear ese novo Estado Federal, pero igualmente sen os recursos que reclaman para si a oligarquía catalá. Con iso as outras oligarquías evitarían a crise da secesión catalá, pero quedan igualmente sen recursos. A derrota da oligarquía catalá está descartada pola evidencia dos feitos.
Ese é o dilema da oligarquía catalá, as 16 autonómicas, e a estatal. A UE asiste “neutral” á guerra oligárquica española. Os seus obxectivos, dunha forma ou outra, quedan asegurados.
O actual réxime está en decadencia e a soberanía popular está hastiada da execrable práctica oligarquía. A historia sinálanos o que acontece nesas situacións: sorpresas democráticas, que habelas hailas…