Anapana en Devils Tower

Era o once de setembro, día de tódalas iras, en Nova York, Chile, Cataluña e tantos lugares do planeta. Chegara cedo a Devils Tower, sen a penumbra nin o misterio de Close Encounters of the Third Kind, coa convicción de ter completado as dúas primeiras fases descritas por Steven Spielberg.

Avistara innumerables veces a ira, emoción básica en calquera ser humano. Tíñaa apalpado e ata invocado o seu contacto en meditación dinámica. Útil ferramenta para deixala marchar sen danar outros seres. Mais na vida todo cambia; as formas de sentir, expresar e canalizar emocións tamén. A ira acostuma ser esa capa máis externa da cebola, a epiderme reactiva das nosas feridas. E a incapacidade para sanda-lo mal producido ou recibido, querendo ou non, mesmo de catedráticos en maldade, sempre produce o mesmo resultado: alienación do individuo.

No noso ser emocional hai tantas capas da cebola enmarañadas baixo a ira; múltiples (sub)emocións coma a dor, o agravio, a angustia, os celos, a culpa, a decepción, o desamor, a desconfianza, o desencanto, a desolación, a dúbida, o engano, a envexa, o fracaso, a frustración, a humillación, a impotencia, a incomprensión, a inxustiza, a inseguridade, o medo, o rexeitamento, a vergoña. Todo nun remexido de capas, por veces inaccesibles e caoticamente desorganizadas, do corpo emocional, en especial cando un se atrincheira no mundo do intelecto. Ese magma reactivo dirixe o mundo, esparexido en múltiples disfraces, como bombas de fragmentación invisibles que estouran cada tres segundos mentres o ego asegura que todo está baixo control. 

A segunda fase ideada por Spielberg, a evidencia, semellaba esmagadora, continua, indeleble. Cando polo visto as guerras xa acabaran, a malsá mente humana fixéraas máis devastadoras, globais, omnipresentes; e televisadas. 

Pero o once de setembro era un día tristemente senlleiro, evidencia de tódalas evidencias na primeira potencia mundial, en camiño inconsciente e inexorable a deixar de selo. Así que só quedaba a terceira fase: o contacto. Eu nin considerei unha maior intimidade coa ira social que nos rodea, nin con esa dureza silenciosa individual, igualmente daniña ca a explosiva xenreira fuxidía. Así que, apenas entrando en Devils Tower, comecei a devalar en contacto co perdón, a reconciliación... e a meditación.

Nestas andrómenas cavilaba mentres ascendía desde o Visitor Center ó cerne da montaña sagrada sen enxergar caras de espiritualidade nativo-americana. Looking Horse, líder da Gran Nación Lakota, solicitara recupera-lo nome tradicional da montaña, Bear Lodge, o Refuxio do Oso, obviando a errada tradución toponímica de 1906. A Torre dos Demos, Devils Tower, suxería unha esencia demoníaca nos rituais espirituais dos devanceiros indios. 

El habería culto máis demoníaco ca a mutación dos tradicionais machados Tomahawk en mísiles navais subsónicos, dos mitolóxicos paxaros trono en letais avións Thunderbird ou a apropiación da esperanzadora Ave Fénix por empresas coma Phoenix Weaponry? Onde estaría o refuxio dos demos no subcontinente norteamericano? Na montaña sagrada conoide nativoamericana de Wyoming ou no landmark pentagonal gringo de Virxinia? 

A ilóxica dúbida toponímica levaba á mesma rúa cega: a ira que non cesa. Así que, convertendo a Torre dos Demos na Pousada do Oso, tomei refuxio na meditación Anapana. No Refuxio do Oso, o once de setembro era tempo de para-la mente, nese lugar onde se derrete a ira e habitaban o perdón e a reconciliación. Era tempo de tomar refuxio en Anapana en Bear Lodge.