Yellowstone en chamas

Trala escura intensidade de Wyoming os camiños da vida seguían o seu curso mentres devecía por entregarme a Yellowstone, Parque de tódolos parques estadounidenses, na procura de silencio. A fusión coa natureza era como subir a por aire, con Calatañazor na distancia e Buffalo Bill State Park a afasta-lo mundo comefígados de Rob. Así entrei no Parque, na compaña de Auris e Dahon e inspirado polo anel máxico de Pahaska Tepee.

Vaia sorpresa chegar a Yellowstone Lake. A inspección ocular non deixaba lugar a dúbidas; aquilo tiña toda a pinta de incendio forestal xestionado coa habitual eficacia da Consellería do Medio Rural ou, se non, queima controlada previa autorización presentada con sete días de antelación. Que forza queimara Yellowstone e por que? Grandes preguntas existenciais sobre a luminaria esencial do universo que o son do ar evitaba responder. Así que, en lugar de loitar coa plenitude dubitativa de Wyoming, reiniciei a marcha con suavidade. A paisaxe avanzaba entre fermosas coníferas, calvas na frondosidade do parque e cadáveres arbóreos en protesta calcinada ante o infinito; nada que ver coa vista desde o elevado Gormaz, sempre parcelada en cuadrículas ordenadas e previsibles.  

Cando a estrada de Yellowstone comezou a descender, o horizonte fíxose máis profundo, abriuse un claro na vexetación e xurdiu aquel apartadoiro con vistas. Ó pé do seu SUV estaba Holling, leñador xubilado de aventuras forestais norteamericanas desde Alaska ata Wyoming e admirador do Banff National Park. Toda unha oportunidade de coñecer de primeira man a natureza ameazada do oeste. Mentres perdiámo-la vista no horizonte, Holling lembroume o gran incendio de 1988, o maior e máis devastador na meca dos parques estadounidenses. Durante a miña visita cumpríanse trinta anos do lume, que calcinara millóns de árbores en dous mil quilómetros cadrados, e que cinco millóns de litros de auga e douscentos millóns de dólares non foran quen de apagar.

Todo gran reto implica riscos considerables ós que sempre en movemento e só aceptándomos ser magoados ou poder perder atopamos solucións. Tralo fogo interno e períodos de negras cinzas, xorden sempre camiños de verdor cinguido antes inimaxinables. Na áspera estepa castelá do unicornio nada houbera de verdadeiro risco, todo acabara estancado no pasado rancio. Mais no oeste de Wyoming os lumes estivais da devastación total daban paso decote á renovación que segue a toda adversidade. Por difícil de crer que pareza desde a perda absoluta e irremisible, sempre xermina, cal verme previo á bolboreta, a semente que alimenta a ave fénix.

Os seres humanos tendemos a fuxir de lumes e conflitos co comprensible temor de que nos devoren cal feroces dragóns: o fogo canto máis lonxe mellor, for con trankimazín ou acupuntura á vea, e así evitar intensidades e posibles queimas desoladoras. Durante décadas, na historia norteamericana aplicárase a política de tentar apagar calquera lume antes das once da mañá seguinte. Mais canda o esmorecer numantino do franquismo comezou a entenderse na inmensidade de América a importancia do lume coidadoso para rexenera-la natureza esgotada; as queimas controladas evitaban en tempos de sequidade extrema a devastación das chamas e as consecuencias fatais para plantas, animais e persoas.

Hoxe en día, nos Estados Unidos só se apagan os incendios que atentan contra a vida das persoas; da mesma maneira, os humanos quizais deberiamos apagar só aqueles lumes que ameazan a nosa supervivencia máis esencial e aplicarmos queimas estratéxicas á ramallada máis mundana, mantendo sempre o fogo interno que nutre o noso corazón e o noso espírito.

Ó lume coma ó mar cómpre respectalos, pero é inútil poñerlles portas. Na vida hai queimas controladas de silvas e toxos que invadiron sen permiso o noso ser e entorpecen o necesario crecemento ulterior. As estratexias incendiarias e a devastación á mantenta de vidas propias e alleas beneficia en exclusiva a destrución. Mais actuar coma se vivísemos permanentemente nunha arcadia idílica e feliz resulta estéril. Os lumes azarosos do verán son tan naturais coma as treboadas que os desencadean e as chuvieiras que a natureza envía para sufocalos. De novo, todo está en permanente cambio, estacional e non.

Podemos vivir nun mundo amortallado fuxindo do conflito, os problemas e a vida; apagando os lumes do medo, o amor e a ira. Ou podemos esperar a que os dragóns internos esgoten as laparadas da mente, invocando con ecuanimidade a purificación que emana do fogo interno. Tralas chamas de Yellowstone todo volve sempre a empezar, purificado, renovado, transformado, e trala adversidade do lume nacemos, renacemos.