Gaspar, os sufrimentos dun alcohólico rehabilitado: "Bebía alcol para que me matara"
Boa parte da súa vida estivo enganchada ao alcol, tamén á heroína e cocaína, da que consegiu desengancharse antes. Pero o alcolismo non o superou ata hai oito anos grazas a unha terapia de desintoxicación. "Os que vamos alí sentimonos arroupados" di porque "fóra" non os entenden.
Por Europa Press / Redacción | MADRID | 25/03/2019 | Actualizada ás 12:58
Gaspar leva oito anos en abstinencia pero non baixa a garda porque é un enfermo alcohólico e "iso non se cura nunca". Este galego pasou a maior parte da súa vida ebrio, de bar en bar, sen saber que desenvolvera unha dependencia que lle levaría a tocar fondo. Agora, refixo a súa vida e sorrí explicando que sente libre porque antes era prisioneiro da súa propia adicción.
Ten 56 anos e recoñece que durante a súa época de consumo pensou en máis dunha ocasión na morte. "Bebía esperando que o alcol me matase porque non era capaz de suicidarme", explica nunha entrevista con Europa Press. Con 18 anos empezou a traballar de noite, en pubs e discotecas como camareiro. "Bebía en exceso todas as noites", recoñece.
Ademais, durante esa etapa empezou a consumir tamén heroína e cocaína, drogas das que se desintoxicou antes dos 30 anos. "Custoume máis deixar o alcol que a heroína porque non sabía que o alcholismo era unha enfermidade", lembra.
DEPENDENCIA
Germán pasou polo tres etapas do alcoholismo recoñecidas pola Federación de Alcohólicos da Comunidade de Madrid (Facoma): uso, abuso e dependencia. A dependencia empeza cando se abusa durante un tempo prolongado. Para o galego hai algúns sinais que debemos observar para pedir axuda como non ser capaz de marchar dun bar ata que non peche, espertarse habitualmente sen saber que sucedeu a noite anterior, pensar en que chegue o fin de semana para consumir e arrepentirse constantemente de que se fixo ebrio. "Non es dono dos teus propios actos", explica.
O abuso desta droga depresora levoulle a non poder acudir a unha entrevista de traballo ou afrontar calquera situación cotiá sen beber. "O primeiro que facía ao levantarme era consumir", lamenta. Así continuou a súa vida, ata que comezou a deixar débedas e a roubar cervexa nos supermercados. "É moi difícil que che queiran cando roubas para consumir e non podes traballar porque pensas que todo o mundo sabe que es un 'yonki'", lamenta.
A síndrome de abstinencia que lle produciu non poder inxerir un día a cantidade de alcol que necesitaba entón, levoulle a urxencias. Os médicos lle medicaron para reducir os efectos do 'mono' e en psiquiatría recomendáronlle acudir a unha asociación de alcohólicos. Nesta terapia, Gaspar atopou un grupo de xente que o entendía e non lle xulgaba e foi entón cando deixou de beber.
ABSTINENCIA
Pasaron oito anos desde que cruzou a porta desa pequena asociación nun pobo galego e non volveu a probar o alcol. Recoñece que ao principio pensou en máis dunha ocasión en renunciar a todo e volver beber, que o ruído dos xeos chocando contra o vaso e das máquinas comecartos lembrábanlle todos os seus anos de consumo pero que cada vez sentese "máis liberado".
"O alcoholismo é unha enfermidade familiar porque non só afecta ao enfermo, prexudica a toda a familia", afirma rotundamente Gaspar que actualmente é vicepresidente da Asociación de Alcohólicos de Madrid e fai fincapé en que eles procuran facer partícipes aos familiares. No seu caso, distanciouse dos seus pais e do seu nove irmáns e lamenta que o consumo fixo que se perdese "moitas cousas" como a morte do seu pai.
A pesar desta culpabilidade, coa que, segundo explica, conviven todos os enfermos de alcol, Gaspar leva por bandeira algo que lembra co seu grupo de apoio: "Somos responsables do que faciamos pero non culpables, o culpable é o alcol".
TERAPIA
Todos os martes e xoves reúnense no barrio de Fuencarral, Madrid, en círculo ao redor de Lilian, a psicóloga que leva a terapia, unhas 10 persoas. Durante dúas horas pon en común os seus avances, os seus medos e retrocesos e reflexionan sobre a abstinencia e a rehabilitación. "Somos todos como unha familia", explica Maribel, unha das participantes.
"Dá igual a idade ou status que teñas, se tes un problema co alcol e dáche medo contalo, pide axuda aínda que sexa en segredo e xa o contarás en casa máis adiante", recomenda un dos membros do grupo que asegura que todos os que asisten de forma constante ás sesións rehabilitáronse.
Ademais, algúns están preocupados porque un dos seus compañeiros leva varias semanas sen asistir. "Agora debemos deixarlo tranquilo, é el quen debe querer vir", expresa Gaspar. "Cando estea decidido volverá e nós non podemos xulgalo", continúa e explica que antes de deixar de beber el tentouno varias veces sen éxito.
En canto aos grupos de mutua-axuda como este, o Servizo de Psiquiatría do Hospital Universitario 12 de Outubro de Madrid publicou en 2017 un estudo que demostraba que os pacientes con dependencia grave de alcol que acoden a estes encontros incrementan o período de abstinencia en 44 meses máis sobre os que non o fan e reducen a taxa de recaídas e abandono do tratamento.
Todos o que asisten "tocaron fondo" nalgún momento, segundo comparten co grupo. Todos tiveron un punto de inflexión que lles fixo buscar axuda. O de Gaspar foi verse sen nada, a piques de ter que irse a vivir ao seu coche; o de Maribel, escoitar como os seus fillos lle dicían que se non o deixaba non coñecería aos seus netos; e o de Juan, desenvolver unha diabetes.
