Garzón enceréllase con VOX

O coordinador xeral de EU, Alberto Garzón, no seu novo libro ¿Quen vota á dereita?, pasa revista ao auxe da ultradereita no noso país de forma  moi  singular, sen que o rigor acompañe o seu ensaio, pois  lonxe de profundar  na realidade  describe unha España ficticia  que politicamente nada ten que ver co escenario real.

Contrariamente ao que el afirma, o apoxeo  ultradereitista  non pode formularse  como cousa  nova,  pois formou parte  implícita da  Transición desde as súas orixes, e  se ata o de agora España foi inmune á seu empuxe, o motivo aclárao a propia orixe do Partido Popular, que dirixido con man de ferro  polo ministro franquista  Manuel Fraga, foi quen acolleu  no seu seo de forma encuberta a ese sector ultra  da dereita  que agora en fulgurante progresión  crece  no seu propio  detrimento e declive, pero que aínda así, de ningún xeito alcanzan entre ambos o teito electoral máis culminante  dos seus tempos  de coexistencia política.

 Para maior abundancia  non  debe obviarse en todo caso,  que previo á  caída de Rajoy aínda cando a formación da gaivota se  arrogou desde sempre o espazo  político de «centro-dereita», o certo é que de fronteiras  fóra, pola súa composición militante  era situado na órbita dos partidos de de  Hoffer ou de Lle Pen, e todo  como consecuencia do potente selo de identidade dos seus acompañantes.

Aquela indomable  extrema dereita  foi remisa desde sempre  a asumir democracia como regula  de xogo , rexeitando ademais  todo  aquilo que diferise  do os valores do franquismo; pero a celeridade dos cambios políticos dos  primeiros  tempos  da Transición  impediu que estabilizase un mínimo de estrutura política,  e que en situación dormente compartise espazo político  baixo as siglas do  PP en espera de mellores tempos,  caso que se produciu cando as circunstancias  fóronlle propicias   e iso ocorreu en coincidencia co  desmembramento dos populares, xusto cando   a irrupción de  VOX en 2018 modificou de forma substancial o taboleiro político español.

Esencialmente  a  mensaxe da  ultra dereita tivo aceptación nas masas pola permisividade  que atopou na democracia para propagar sen atrancos o seu ideario  totalitario e fascista, é dicir, porque se lles deixou campar  ás súas anchas sen que os partidos democráticos  fixesen o máis mínimo  por romper  o control da súa narrativa, o que facilitou que  VOX rendibilizase non só  aos nostálxicos do franquismo senón tamén  o descontento social  que a aplicación  das políticas neoliberais  tiña había inducido.

De aí que haxa de insistirse  en determinar    que o espertar  da  extenuada extrema dereita non xorde por xeración espontánea  senón que foi auspiciado  pola crise do 2007 cuxos lesivos efectos de depresión económica e  pavoroso impacto social, foron plataforma de lanzamento para o seu despegamento, e todo porque  as forzas políticas maioritarias (conservadores e socialdemócratas) coa súa nefasta dinámica de colaboración co   establishment financeiro non só facilitaron que se producise aquel desastre  senón que  foron incapaces de establecer solucións paliativas aos seus perniciosos efectos.

Esa falta de resultados induciu que os damnificados pola  situación, decepcionados, deixasen  de crer    que cos mesmos  as cousas podían cambiar, e na súa desesperación optasen  por buscar solución noutra opción política, ata o extremo de depositar a súa confianza nun partido que aproveitando o río revolto se  arroga o papel de redentor ofrecendo o que a xente descontenta quere oír, e  esta foi a dinámica utilizada por  VOX para sumar adeptos á súa causa , chegando  inclusive  a pescar votos no caladoiro   das  clases populares.

Por iso é polo que o novo auxe do fascismo non teña marcha atrás de persistir as dinámicas neoliberais con implementación das políticas de austeridade e do recorte de fondos destinados a manter as políticas sociais, pois a carencia de protección do Estado cara aos seus cidadáns induce unha insatisfacción  xeneralizada que favorece que un partido da ultradereita como  VOX a pesar da súa ideoloxía xenófoba e  homófobo, ademais da súa animadversión ás institucións democráticas, aínda así, siga arrincando rendemento político da situación.

Todo vén indicar que a España da Transición  involuciona  vertixinosamente, á vez que un  facherío de novo cuño unido por emocións nostálxicas, se  rearma  ideolóxicamente ao amparo da escandalosa impunidade que lles reporta un estrafalario Estado de Dereito, posibilitando con iso o perigo de volver repetir unha situación que xa se viviu e da que todos coñecemos o fatal desenlace 

Sen que en todo iso, teña nada que ver o nacionalismo periférico ao que apunta Garzón;  quen con todo, non cita para nada  os perniciosos  efectos  que induce  esa esquerda delirante que sen receo escuda atropelos como  a irritante complicidade pedofílica da súa  colega e camarada Yolanda Díaz, e cuxa repercusión por degradante e decadente, si  fortalece o crecemento electoral da ultradereita.