Unha bomba na Moncloa

«Perdéronse sete anos nos que houbo moito sufrimento, e hai responsables».Con esta frase explícita expresaban a súa opinión   os  dous  ex militantes de EU cando en abril de 2016 souberon  que   membros da Unidade de Investigación Tecnolóxica da Policía detiñan no Parlamento de Galicia ao asesor   desta organización na devandita entidade, xa que para eles a aprehensión do implicado non representaba  sorpresa algunha,  tendo en conta que  resultaba ser  o  mesmo suxeito ao que eles apuntaban na súa denuncia  do   ano 2009 cando cumpría idéntica función na sede da formación política en Ferrol.

 

Naquela ocasión os  denunciantes   alertaron das súas pescudas  informando  exhaustivamente  a Yolanda Díaz como responsable nacional do partido, da existencia de pornografía infantil nun computador  da sede do partido, deixando en poder do  seu Consello Comarcal o equipo de referencia ao obxecto de sacar os datos  probatorios vía Internet. Denuncia que ante a falta de resolución e  a carencia  de dilixencia foi trasladada por estes  á  Policía, o que derivou na expulsión fulminante de ambos os militantes, atribuíndolles a difusión de adulteradas  delacións  contra a organización política Esquerda Unida, ao promulgar con falsidades  que nun equipo informático  do seu domicilio social existían arquivos relacionados coa pedofilia.

 

Para ir despexando incógnitas  neste  truculento  escándalo, faise obrigado saber que o  exasesor de referencia mais que  exercer de mero administrativo do partido desempeñou en todo momento  funciones de marcada relevancia política, tal foi a súa condición de candidato  á alcaldía de Santiago, ademais de cargo de máxima confianza asesorando durante anos a Esquerda Unida, tendo de apuntar que a pesar do lastre  da  denuncia de referencia  foi a propia Yolanda Díaz  quen lle apadriñou  e situou  como asesor á fronte da oficina parlamentaria onde foi detido polas súas  escabrosas  prácticas.

 

Tal como déronse os feitos quedan moitas incógnitas por resolver, moitas explicacións que dar, pero a por aquel entón máxima mandataria de Esquerda Unidade e directa responsable política do  acontecido, rexeitou de forma reiterada dar as explicacións públicas que a situación esixía, e que a súa condición política impoñíalle, chegando inclusive ao extremo de facer caso omiso á petición de esclarecemento instada polos seus socios de coalición liderados por  Xosé Manuel Beiras.

 

Un proceder que por se mesmo pon de relevo  a súa negativa para cumprir co deber de representación que ostentaba naquel momento, unha burla  ao electorado, así como unha  actitude  de nulo respecto cara ao cumprimento dos ideais democráticos que propugna o seu partido; en síntese,  un comportamento que por  envilecido detráelle toda solvencia e prestixio para o desempeño da función pública e o que é máis grave, sitúalle politicamente en “tácita complicidade” co  pedófilo e por tanto transfórmalle en responsable virtual dos seus feitos, o que por tácita  concomitancia  exhórtalle a dimitir, porque o calibre  do  abuso e malos tratos inferido  a vítimas inocentes tería que asumilo como tal e de non facelo o seu abandono da política debese estar cantado.

 

Pero nesta trama de indecencia as cousas funcionan xusto ao revés pois en ´a órbita do mal chamado progresismo de esquerdas os cadáveres políticos mais que enterralos actívaselles  en resurrección;  por iso que neste drama quen co seu deixamento prorrogou durante sete longos anos o sufrimento duns nenos  martirizados pola  pornografía infantil a pesar do seu inducido encubrimento máis que  descabezala da  política promoveuse   a súa elevación  ao ceo ministerial, sendo aberrante que unha transgresora de tan devaluado carisma que a tempo presente segue sen render contas dos feitos mantéñase na crista da onda política facendo alardes de pudor. 

 

Se a pesar da súa nauseabunda implicación política nos feitos  campa e  galopa ás súas anchas, é porque  neste  círculo de  impudicia, son moitos e moitas os que secundan os excesos  políticos desta actriz protagonista; xogando un papel destacado en defensa da súa promoción o propio Pablo Iglesias e actual líder de Podemos, cuxa  relación  con ela vén de vello sendo mesmo anterior á constitución da formación morada,  xa que o actual líder podemita exerceu anteriormente  como asesor  da xefa de Esquerda  Unida en Galicia. O que derivou co paso do tempo  nunha predilección de trato  que excede con fartura os canons de disciplina  orgánica, como o feito do seu nomeamento a dedo como candidata  electoral, ou a anacrónica  participación do líder de Podemos    no peche de campaña  das municipais en Ferrol avalando unha candidatura con marchamo exclusivo de EU despois de desactivar a da propia organización, e demais incongruencias polo estilo.

 

Con tales prácticas difícil está facer nova política desde o colectivo e empoderando á xente, pois utilizando o  nepotismo  xerárquico será totalmente imposible arraigar un novo mapa mental no electorado; sobrando dicir que de persistir en semellantes manobras  mantendo o silencio cómplice ante condutas corrompidas  a decadencia de Podemos estará máis que servida,    máxime cando se  condescende  diante feitos  cuxas  vítimas son nenos e nenas obrigados a pousar sometidos  sexualmente, no canto de proceder  en consecuencia erradicando e illando aos seus .artífices.

 

 

Mal imos cando para xustificar o “todo vale”   prescíndese politicamente  de todo código ético,  pois nula confianza débese outorgar a quen nos representa cando no canto de dar exemplo ante a cidadanía  renuncian a poñer en práctica  o que proclaman; é por iso que  Yolanda Díaz pola súa  ignominiosa conduta mais que ser promovida  ás altas estancias do Estado,  por hixiene democrática  debe esixírselle ipso facto  o seu abandono da vida política, pois  de non facelo  sobra dicir que a  caducidade de Podemos  quedará fixada