Casado non se quere divorciar

No Pleno do  Congreso,  o que fixo Casado foi  disfrazarse  de moderado  ao só obxecto   de escenificar   como real unha ruptura ficticia, pois  mais alá das aparencias  a súa intervención   tense  de enmarcar  no contexto  dunha simulación  como así referenda a man   tendida ofrecida ao final do debate  por Abascal  para seguir mantendo futuros acordos,  e que en modo algunha foi rexeitada  polo máximo mandatario  dos populares.

Por iso é polo que por máis   cambiazo que tente aparentar o   mandamáis de Xénova 13 o certo  é que tras ese simulacro  de aparente moderación mantén intacto a súa relación   co fascismo sociolóxico, que o PP leva gravado nos seus xenes fundacionais e que forma parte dos seus acenos de identidade.

Para entender  a reacción  do xefe da oposición na cámara baixa   ten  de advertirse  que  aínda cando    VOX expuxo formalmente  a moción de censura contra o goberno de coalición,  o certo é  que a finalidade  da  mesma  era darlle o  sorpasso ao PP para arrebatar  a súa hexemonía,; unha  estratexia  que  foi percibida con antelación polo líder popular o que  fixo que reaccionase  con contundencia  en salvagarda  da súa primacía. 

Por tanto o seu discurso non pasa de ser unha reacción  de resentimento    diante a trampa tendida  polo seu principal aliado  político e socio de  contubernios   e conspiracións cando viu que o abismo se lle habería aos pés, por iso é polo que    o seu alarde  de radical intransixencia  contra a extrema dereita, máis que unha expresión  de ruptura ten de entenderse  como unha pose para a galería, unha manobra  de despiste   como tapadeira de continuidade  para seguir axitando  a crispación,  pois o que non ten  na súa intención  Casado  é pasar das palabras aos feitos.

Quen ve na  arenga   de Casado contra Abascal algo distinto a unha reacción de “sálvese  quen poida” están a deixarse levar pola primeira impresión ao  deducir que coas súas palabras está a marcar  un antes e un despois  no seu facer político, unha análise superficial  que obvia o feito esencial que    o PP é  refén da súa propia xénese. e por tanto  incapaz  de romper as súas connotacións co aínda vivo franquismo sociolóxico, reaccionario,  cavernícola, caciquil e racista, cuxa fortaleza no seo da   organización ten máis relevancia que   o conxuntural xiro  copernicano do seu dirixente, co agravante  engadido   que  o soporte ideolóxico que sustenta   este armazón da gaivota impide toda posibilidade  de construír unha sociedade xusta, igualitaria  e solidaria.

Deixarse levar  por unha guerra  intestina polo liderado é eludir  que   os membros  desta  dereita  que conxuntamente enchen a boca de patria e os balcóns de bandeiras,   non teñen lexitimidade  política algunha  para erixirse en defensores  da lei, tendo en conta que as súas prácticas cotiás son  transgresións sistemáticas do marco legal; e non    tan só  pola súa relación continuada  coa corrupción    endémica, senón tamén polo asiduo quebrantamento  de aspectos  relacionados  coa Lei de Memoria Histórica, e demais  dereitos sociais recoñecidos constitucionalmente, porque tras a súa recorrente apelación ao Estado de dereito está sempre a apelación  camuflada a un  Estado de dereitas., indicando así que tras o seu proceder subxace unha  concepción oportunista da lei. 

Sendo por iso que para eles  a crispación ten  de estar por encima do consenso, como queda de manifesto  no seu desesperado ataque  por abortar  os orzamentos, unha manobra  uniformada  polo espectro político dereitista,  na que  non podían  faltar os medios de comunicación  da súa órbita mediática que en aberta colaboración non dubidan en sacar todo o seu arsenal  para favorecer  a través da súa estratexia  amarelada a consecución do obxectivo de acoso e derriba establecida,  así como publicitar a campaña de axitación e propaganda de acompañamento onde  por non variar o concepto patrio toma papel protagonista. 

De ningún xeito  poden    arrogarse a condición de patriotas  cando todo   o que fixeron foi no seu propio beneficio e en prexuízo    do interese xeral, falando en por si o balance da súa xestión onde toma papel protagonista a súa interminable implicación  en casos de corrupción, así como o seu vínculo de obediencia ao poder económico que é o seu auténtico dono e máis fiel ao ouro que á bandeira

Resultando funestos os eloxios tributadas desde a esquerda ao líder popular tras a súa refrega  parlamentaria  coa  ultra dereita,   cando sabido é  que  ambos  no seu  facherío  son os artífices  do permanente  estado  de  involución  que ameaza a estabilidade política e económica do país. 

Comparte esta noticia