Iglesias, o demócrata

Chámanlle democracia e non o é" foi  o berro máis coreado polos cidadáns participantes nas acampadas que se organizaron  por toda España como forma de protesta contra a xestión política, a venda de dereitos ao sistema financeiro, a corrupción e a falta de democracia realmente participativa no noso país, cinco anos  despois constituíuse Podemos, o partido político que seguiu ás protestas dos “indignados”, tras cuxa constitución, o seu  flamante secretario Xeral prometeu acabar co “réxime” da Transición vía proxecto constituínte, o que veu denominar «abrir o cadeado do  78» 

Naquel momento a  idea de optar  pola forma convencional dun partido como estratexia de cambio  tiña por finalidade utilizar o seu aproveitamento como vehículo de articulación do descontento social, empregando para iso a debilidade dos artífices dun réxime político que xa non podían apontoar e cuxo  baleiro tiña que ser substituído  por outro  discurso renovador, o que supuxo unha porta de acceso ao poder, pero tamén o  grillete que lle impediu transitar cara a democracia real.

Fundamentados na convicción que a Transición á democracia non foi máis que a continuidade do franquismo sen ruptura, e que a súa vixencia ademais de inapropiada, evidenciaba total  insolvencia  para satisfacer os grandes desafíos do país, quedaba xustificada  a necesidade dunha «segunda Transición» como solución á situación creada e de freada á cada vez máis acentuada deriva  involucionista. 

Pero aquela reivindicación acuñada no   argumentario da formación morada, non decaeu polos   embates do réxime instaurado , senón pola renuncia expresa da propia cúpula de Podemos, quen sen fundamento argumental que o xustificase  pasou de combater ao  depauperado réxime do 78 a converterse no máis ardente defensor da Constitución sobre a que se implantou o sistema e cuxas excedidas prácticas foron casualmente o  factor causante das protesta do 15M. 

O feito  de incorrer   no despropósito de defender cousa distinta, constatou que tras aquel talismán ideolóxico a formación morada encubría a  impostura, por iso é polo que  contradicindo os seus principios asumeu a Transición como marco de referencia e de ordenamento político, o que entre outras repercusións ademais de manter  invariable a situación supuxo unha renuncia de facto á impugnación e revisión de 30 anos de déficit democrático.

Desde entón a estrutura de funcionamento podemita axustouse estritamente ao prototipo dunha formación de corte clásico, é dicir, establecendo unha composición marcadamente   xerarquizada e   burocratizada en liña a impoñer novas directrices e suprimir á vez  todo rastro de transversalidade,  para cuxa configuración se asignaron cargos de confianza  en “plural” correspondencia coas lealdades persoais prestadas.

Do formato  primixenio de Podemos só queda a denominación e a cromática, polo demais, tras a súa toma por asalto converteuse nun hábitat politicamente   inhóspito, onde o  leninismo de Iglesias impide calquera cohabitación cos  prosélitos do espírito do 15-  M  ao quedar sometida a súa hexemonía ao imperio das camadas de substitución do vello PCE, transformándose con iso na organización mais antidemocrática e   cesarista do país.

Unha organización como PODEMOS, onde o  pedigrí democrático da  camarilla dirixente é  ostensiblemente mellorable e cuxos membros foron adestrados ex profeso para facer cumprir cos ollos pechados o  volantazo político cara ao comunismo e a supresión de calquera viso de transversalidade, non é de recibo que o seu Secretario Xeral veña agora a sentar cátedra sobre a anormalidade democrática do Estado.