Sentidiño non. Sanidade Pública

Dende o ano 2019 estou sen poder camiñar, pois teño unha doenza nas dedas que me provoca estímulos involuntarios, dór no pé e unha especie de calambres que non consigo explicar. Máis ben ninguén o consegue, ou o intenta. Levo moito tempo facendo visitas a especialistas de todo tipo e toda clase para buscar unha solución, xa que necesito camiñar. O meu caso, como tantos outros, debería servir para denunciar non só os problemas que xorden a nivel individual, senón tamén para comprender que intereses hai detrás da sanidade e que papel xogamos os pacientes neste complexo sistema.

Tras acudir a varios fiseoterapeutas e podólogos, crendo nun inicio que a miña doenza pode ser unha sobrecarga ou algún tipo de problema muscular, aconséllanme acudir ao servizo de neuroloxía do SERGAS, no Hospital Álvaro Cunqueiro de Vigo. Sen embargo, unhas citas que parecían ir chegando, vense paralizadas pola pandemia da COVID-19. Non vou negar que este acontecemento supuxo ao comezo un shock para o noso feble sistema de saúde, igual que noutros territorios do globo, pero a medida que pasaban os meses xa empecei a darme conta de que a COVID estaba a ser unha excusa para atrasar todas as citas e probas que tiñamos as persoas que, por sorte, non padecíamos o virus actual; pero si que necesitabamos solucións ás nosas doenzas.

Lonxe de botar a culpa aos traballadores e traballadoras da sanidade, que é algo que xamais faría, sei perfectamente o que hai detrás destes atrasos repentinos. Namentres o tempo pasaba, eu sen poder camiñar ou facer vida normal, ía poñendo parches acudindo a terapias para tratar de mellorar a miña capacidade de movemento. Coma sempre, o final da historia non é novo para ninguén: acabas na privada, onde consegues cita inmediata e todas as probas que queiras. Co informe realizado polo médico da privada vou ao servizo público pedindo que me fagan unhas probas que el recomendou. Rapidamente citáronme para facelas, porque o diñeiro manda. Así funciona o sistema “público” galego.

Coma eu, penso que haberá ducias de persoas esperando a que lle citen para darlle algunha solución a doenzas sinxelas ou complexas. Existen médicos que están interesados en que se fagan recortes e os pacientes acaben nas súas consultas privadas. No servizo de. neuroloxía se pode comprobar como estes intereses están por riba da saúde das persoas. Os pacientes con doenzas raras molestamos, estorbamos; porque lle costamos moito ao servizo “público”.

As políticas de recortes na sanidade provocan o peche de camas, unidades enteiras, a

compra de menos materiais e a precariedade dos traballadores / as da saúde. Temos un

goberno asasino na Xunta e outro en Madrid, os dous cómplices para impoñer o mandato

da privada. Desta forma, os e as que non temos contas en Suíza nin iates, quedamos

afastados / as do dereito á saúde e á vida. As listas de espera matan, as excusas que se

están a poñer agora para non tratarnos tamén.

Eu son das poucas persoas que saben perfectamente quen está detrás de todo este “defenestramento” da sanidade pública, quen é complice e quen e víctima. A min non me enganan culpando á poboación ou aos traballadores da saúde. Son os que están ao servizo do capital financieiro e das grandes corporacións farmacéuticas. En definitiva, os que se poden pagar todas as probas médicas que desexen; os que facilitan a implantación de novas leis sanitarias que poñen ao paciente a expensas do que eles decidan. Temos que parar este tipo de aldraxes, como pacientes e como persoas. Están a roubarnos os dereitos e a enviarnos a consultas onde prima o negocio e o enriquecemento persoal, o caciquismo e o amiguismo. Ocúltannos información para que non saibamos onde acudir, que facer ou como reclamar que somos un paciente máis e que deben de tratarnos no noso servizo público de saúde.

O meu caso empeorou debido a que rompín o nocello, tiven que deixar as terapias e as citas seguen sen chegar. Só cando vén a firma dunha consulta privada adiantan todo, para satisfacer as túas necesidades como bo e servil que foches. Agora que enriqueceches un chisco máis ás grandes corporacións da saúde-negocio, xa es digno de ser atendido no SERGAS. Pero non esquezas nunca que primeiro sempre está o gran capital. Sentidiño era o lema, non?

Conclúo animando a todo o mundo, teñan doenzas graves, leves ou teñan a mellor saúde que un pode desexar; a que defenda con firmeza a sanidade para todos, que é a pública. Xa deixamos pasar moito tempo, permitimos que fixeran recortes no nome da austeridade merkeliana e que diminuiran ata a mínima a Atención Primaria. A telematización do servizo público só é unha mala noticia. Cada vez máis precariedade, máis listas de espera, menos dereitos para pacientes e traballadores. Loitemos por acabar con todas estas “medidas”, comprendamos que a saúde é un dereito e non un negocio e que defendelo significa impedir que xoguen con nós. Espero que este caso dunha persoa de 23 anos que non pode camiñar abra os ollos a alguén, non para apiadarse de min, senón para comprender o que estamos a padecer e o que precisamos loitar por un servizo público e de calidade. Vainos a vida niso.

Sentidiño non. Sanidade Pública.

[A persoa redactora deste texto queda no anonimato por petición propia]