A derradeira lección do pai

O moucho abominable enguliu, voraz coma lava incandescente, o comezo das miñas memorias. Ó partires cara ó alén quedei sen devanceiros desta beira, sen historias bélicas matritenses, sen arrecendos habaneiros e sen Ares postbélico.

Cando saín de O’Hare hai dous dezaoitos de xullo sabía que o noso reencontro na Praza do Numancia sería o derradeiro. As túas lembranzas borráranse ás présas desde o derradeiro Nadal compartido en Ares. O confinamento vírico fixéraseche eterno, cos avións encadeados á Terra que hoxe te acubilla. A túa certeza do solpor anunciado apurara o meu retorno odiseico á patria común; sabía do teu arrepío á travesía inminente do río Xordán. 

Hai trescentos sesenta e cinco días despedímonos naquel escuro cuarto interior de Catabois. Negácheste durante horas a atracar no peirao dese país ignoto onde agora habitas, ata que o reiki das miñas mans se pousou no ocaso do teu ser luminoso e perdíche-lo medo a aperta-lo soño eterno.

As leccións recibidas no medio século compartido foron moitas, delicadas e profundas. Algunhas delas difíciles: tocaban lugares sensibles que cambalean os alicerces da alma e o corazón humanos. Levaron o seu tempo, mais hoxe o crebacabezas está completo. A dor adoita se-lo mellor mestre: a necesidade de aperta-lo amor evita o sufrimento. Na viaxe aprendín que o camiño máis fácil non é sempre o máis xusto, que o convencional nunca é profundo e que resulta inútil se-lo máis rico do cemiterio. As túas eleccións, incomprendidas por moitos durante demasiado tempo, mantivéchelas con coherencia discreta, e iso só está á altura dos grandes de espírito. Tivéche-la coraxe de perdoa-la ignorancia, esquecíche-la arrogancia estéril e entendíche-la diferenza e a diversidade de sentires. Escoitabas e entendías por igual o limpabotas e o enxeñeiro naval e transmitías con locuacidade plena sen preguntares pola distinción bourdieuana do teu interlocutor.

Cando o moucho do Baño cantou a partida derradeira, a última espiña de dor saíu e revelouse a derradeira lección do pai: perdón e amor. Nada máis, nada menos. O teu corpo, hai un ano convertido en árbore tallada, retornou á nova vida.