Un filme en galego para retratar a soidade do mundo rural en extinción

A soidade física, a do último habitante dun pequeno pobo galego, a emocional, a dun home que chega por primeira vez a unha cidade, a soidade non desexada, a que está cada vez máis presente nun mundo moi globalizado. Estas perspectivas, entre outras moitas, son as que aborda a longametraxe 'O home e o can', do director Ángel de la Cruz, que estes días termina a súa rodaxe en Ourense para trasladar ás público preguntas e cuestións "absolutamente galegas".

Sobre outros temas, como a relación entre o urbano e o rural ou os lazos familiares, nesta longametraxe abórdanse os distintos tipos de soidade, unha cuestión que o director considera de plena actualidade, tanto polo incremento da soidade non desexada en persoas maiores como polos efectos da pandemia.

"A soidade non desexada agravouse na pandemia", explicou nunha entrevista a Europa Press, na que vinculou a este período e aos confinamentos que "moita xente estea a acusar ansiedade, depresión...". "Demostrounos que, á mínima, somos todos moi vulnerables, e púxonos un pouco as pilas para tratar de aprender a vivir en soidade e a ser máis sociables", engadiu.

De vulnerabilidade sabe moito o protagonista de 'O home e o can', Manuel, un home cunha discapacidade intelectual que reside nun pequeno pobo ourensán, do que é o último habitante, coa única compañía do seu can. Esta é, con todo, unha soidade "idílica", dado que o protagonista vive esta situación con normalidade. "A pesar da soidade, nunca botou en falta outra cousa", recoñece o director.

A cousa complícase, con todo, cando o can --"na película nunca di 'o meu can', porque o can é un habitante máis do pobo, non a súa propiedade"-- sofre un accidente e vese obrigado a desprazarse á cidade para buscar axuda veterinaria. Na cidade, o can escapa, e o protagonista asume unha nova soidade, a de non atopar o seu lugar nun novo escenario. "Aí é cando o protagonista se vai a atopar realmente só", apunta o director.

Para paliar esta situación, atoparase cunha 'antagonista', unha moza que tamén está soa, fuxida do seu fogar desestructurado, e que trabará amizade e colaboración entre ambos. Na figura dunha persoa "moi distinta a el", o protagonista atopa "a parte que lle falta", e unha "familia elixida" coa que crear lazos, á vez que invisten roles: "Ao final, o parece máis un neno e ela parece máis a súa nai", destaca o director.

O AMBIENTE IDÍLICO DO RURAL

'Ou home e ou can' "naceu como unha longametraxe absolutamente galega", apunta o autor. Rodado en galego, en branco e negro, con localizacións ourensás, representa un ámbito rural semiabandonado que "é un pouco idílico na cabeza do personaxe". Con iso, traslada o paradoxo de atopar a soidade nun lugar máis cheo de xente, nun "mundo globalizado" no que "a xente cada vez comunícase menos presencialmente", destaca o director.

OURENSE COMO ESCENARIO

A película filmouse nun pobo ourensán --Peago, do Concello de Cea, onde realmente vive só unha persoa-- e en distintas localizacións da capital provincial. "Foi unha experiencia marabillosa", recoñece de la Cruz, que destacou a colaboración das persoas durante a rodaxe e as "paisaxes idílicos" da provincia.

Tras concluír este fin de semana a rodaxe, o director confía en comezar inmediatamente á montaxe --"para levalo todo moi fresco"-- e dedicarlle a iso os meses de abril e maio. A inicios de xuño, 'O home e o can' podería estar xa en postproducción coa idea de participar con ela nos festivais de cinema de outono, calculou.

Un momento da rodaxe da película 'Ou home e ou can'.. CEDIDA/EP / Europa Press