Sobre as regularidades da política e a súa linguaxe

Lonxe de ter unha política como “oficio de resolver conflitos” asistimos a unha representación onde crean conflitos para xustificar a súa  política. E así os conflitos sen resolver multiplícanse, a súa política impera, e a opinión pública asume con resignación  o ditador axioma de “faga como eu, non se meta en política. Fronte á “moral da Política” imponse a “política da Moral” onde en demasiadas ocasións non se quere o ben que se debe. Talvez a  “política da Moral” disimula  outras políticas.  

 

É certo que a clase dirixente é  dona da situación moito máis que  a caste caciquil da Restauración Borbónica de 1874, réxime sometido a potencias exteriores onde  todo ía ben,  desastre tras desastre,  ata que chegou o desastre total. Dicía Galdós no seu día  ante o seu presente: “Os dous partidos, que se concordaron para turnar pacificamente no poder, son dúas mandas de homes que non aspiran máis que a pastar no orzamento. Carecen de ideais, ningún fin elevado móvelles, non mellorarán no máis mínimo as condicións de vida desta infeliz raza, pobrísima e analfabeta. Pasarán uns tras outros deixando todo como hoxe áchase, e levarán a España a un estado de consunción que de fixo ha de acabar en morte. Non acometerán nin o problema relixioso, nin o económico, nin o educativo; non farán máis que burocracia pura, caciquismo, estéril traballo de recomendacións, favores aos amigotes, lexislar sen ningunha eficacia práctica, e adiante cos farolitos...”  Pero xa sabemos que desde  a Carta do Atlántico todos, todas e todes somos libres e non hai caciques. 

 

Fagamos un exercicio democrático  usando  a linguaxe, neolengua ou xerga propia da “política da Moral” do Réxime actual. Así, tras 40 anos de progreso ininterrompido, o 20% da poboación  está na pobreza.  O éxito da política antinatalidad  conleva a xubilación aos 67 anos hoxe. Reconversión industrial da novena potencia mundial deixando fermosas terrazas de bares  como principal actividade produtiva. Modélica integración na UE  para ser exemplares servos  da oligarquía de Bruxelas.  Vivendas ecosostenibles para as clases traballadoras no metaverso. Por ecoloxía  despezouse a segunda frota pesqueira do mundo en capturas e tonelaxe. En defensa da flora e fauna restrinxiuse a gandería. Por solidariedade co terceiro mundo acéptase a importación de produtos agrícolas de países alleos á bienaventurada UE, e con iso xerando felicidade nos agricultores arruinados que non poden competir.  Como toda  banca é usurera e por iso mala, decidiron que a banca pública estivese   en mans privadas de filántropos, e a poder ser estranxeiros.   Tamén en defensa da Pax USA o exército  ten  operacións  humanitarias onde non se pon o sol.  Os  triunfos  da amada OTAN   quedarán na memoria democrática. Os concellos en solidariedade coas  Deputacións e comunidades autónomas e o Estado impiden a existencia de caciques  e os seus vicios  de outrora.  E  foron felices e comeron  insectos. Final feliz. 

 

Hai uns días o BOE derrogou “por erro” a Constitución Española.  O feito é interesante: os que detenta o Poder na “Democracia da Moral”, cunha tecla derrogan virtualmente o que  existe, ou só  existe virtualmente?  

 

“Se (miramos) o presente con atención, (nos) parece que todo sucedeu xa antes”.  Así falaba  Fernando Pessoa. A única novidade da actual crise política  é que se trata da nosa crise  e non a dos libros de historia. Asistimos a ela e somos os seus protagonistas. Talvez o futuro é previsible como Fernando Pessoa, antes de deixar este mundo,  deixou escrito: “non sei o que traerá o mañá”.